Sonja Kimpen

Lieve Lezer,

Vandaag maken wij met plezier plaats voor een gastcolumn van Sonja Kimpen.

Johan.

Af en toe hou ik wel van een flinke uitdaging.

Neem nu Bart De Wever.

Daar heb je toch al snel een hele kluif aan.

In de Morgen een interview van Marnix Peeters met Bart De Wever.

Moeten wij terug naar meer rigiditeit, meer regels op dat vlak? Ik houd niet van het woord ‘terug’. ‘Terug’ kan niet. Maar wij moeten wel herdefiniëren. Hoezeer wij dat verleerd zijn: je houdt het niet voor mogelijk. Zet u op de trein, er gaat iemand naast u zitten, doet zijn schoenen uit, en legt zijn voeten op de bank. Zeg: ‘Meneer, dit kan niet’. Als die dan vraagt waarom: daar moet je eens op proberen te antwoorden. ‘Dat hoort niet’. ‘Waarom niet? Mijn voeten zijn gewassen’.

In dat geval: I rest my case.

“Maar nee! Want dat hoort gewoon niet! Dat is geen goed gedrag. Als je niet op tijd en stond, en desnoods met een zachte karwats zegt: dat is juist, en dat niet, dan kom je er niet. Dan ga je maar voor alles wetten stemmen. Dat is de oplossing nu, voor het morele vacuüm: alles in wetten gieten. Maar dat werkt niet, de wet is hopeloos kaduuk.”

Hoe krijgen we dat dan op het spoor?

“Dat is de million dollar question. …”

Ik lees verderop ook dat Bart De Wever een boek over normen en waarden gaat schrijven.

En ik lees ook nog dat het hem aan wilskracht ontbreekt om zijn gewicht onder controle te krijgen.

Nu, ik heb niet echt de ambitie om mij te laten betrappen op hoogdravende politieke laat staan filosofische uitspraken. Maar toevallig ben ik wel een gereputeerd diëtiste.

Soms volstaat een gevat advies:

Laat het zitten Bart, laat het zitten, dat boek.

Neem wat beweging in plaats van dagen over die regels te zitten zwoegen, regels die dan uiteindelijk wetten zullen worden, wetten waarvan je weet dat het niet werkt.

“Het  kan niet, en daarmee basta”.

Van “het hoort niet” wordt je niet alleen doof, maar ook dik.

Sonja.