De douanier

 
Bart De Wever schreef een boekje "Over woke".
Ik ga het niet lezen, ik heb voldoende aan de promopraatjes.

"Het moest een analyse zijn: er is een samenhang tussen alles wat mij ergert. Die samenhang heet woke."
Als er een verband is tussen een woord en een realiteit is dat een frappante uitspraak.
Alles wat mij ergert = woke.
Duidelijker kan een definitie niet zijn.
"Woke is alles wat mij ergert."

In de marge van al dat woke gedoe kon ook Bart De Pauw niet ontbreken.
Dat kwam handig van pas, want ik was al een tijdje aan  het broeden op een item over de documentaire "Het proces dat niemand wou".

"Het wordt steeds moeilijker voor mijn partij om de mensen bij de redelijkheid te houden".
Laat me eens proberen om Bart De Wever bij de redelijkheid te houden.
De basis van de redelijkheid is de logica.
Het probleem van de logica is de "is" in "dat is waar".
In de logica is geen plaats voor de "was".
"Dat was waar" heeft in de logica geen enkele relevantie in het licht van "dat is waar".

Bart De Wever ergert zich aan de mentaliteit "eens dader, altijd dader".
Dat resulteert in uitspraken die de stelling "Bart De Pauw is een dader van grensoverschrijdend gedrag" ondermijnen.
"De zaak tegen Bart De Pauw was een aanfluiting van de rechtsstaat".
"Wij duwen iemand de maatschappelijke dood in als hij maar door de juiste mensen van de juiste feiten wordt beschuldigd. Dat vloekt met mijn rechtvaardigheidsgevoel."
"Er is geen vergiffenis mogelijk voor wie een woke-­misdaad pleegt."
(Bart De Pauw is geen dader meer van grensoverschrijdend gedrag, hij is een dader van een woke-misdaad.)
Werkelijk alles wordt uit de kast gehaald om "Bart De Pauw is een dader van grensoverschrijdend gedrag" te minimaliseren.
"Het besef dat onze waarden en normen veranderen en dat meegeven met onze kinderen, dat noem ik opvoeden."
Er wordt op zijn minst gesuggereerd dat de tijdsgeest veranderd is, dat de handelswijze van Bart De Pauw uit het verleden wordt beoordeeld door de hedendaagse zeden.
(Ach, akkoord, Bart De Pauw heeft de trein gemist, maar we kunnen niet allemaal op dezelfde trein zitten.
Sommige mensen hebben nu eenmaal vroeger gelijk dan anderen.)
Met permissie, maar voor zover mijn herinneringen aan het verleden niet worden gekleurd door het heden was die handelswijze veertig jaar geleden ook niet oké.
"Morgen zullen we anders naar gisteren kijken dan vandaag" is een boutade waar we gebruik van maken naar gelang het goed uitkomt.

Bart De Pauw reageerde op de klachten van de vrouwen in een filmpje met "ik ben geen dader."
Dat is ongetwijfeld correct: in de videoboodschap had hij geen gsm in handen.
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat Bart De Pauw zijn gsm gedrag grondig heeft bijgestuurd.
Maar het omgekeerde van "eens dader, altijd dader" is "ik ben nu geen dader, ik ben het nooit geweest."

Ik zou Bart De Wever graag volgend gedachte-experiment voorleggen.
Stel je voor dat "Het proces dat niemand wou" niet gepresenteerd werd als een documentaire, maar als een fictiereeks. Een fictiereeks waarin het kruim van de Vlaamse actrices een glansprestatie neerzetten. Hij hoeft zich dus niet druk te maken over het feit of de actrices al dan niet de waarheid spreken, het is fictie. Hij moet zich op het einde alleen uitspreken over het feit of hij het gedrag van de acteur in het scenario catalogiseert als "ongeoorloofd".
Indien Bart De Wever van oordeel is dat de gespeelde handelingen geen voorbeeld zijn van grensoverschrijdende handelingen, dan hebben ik en hij een ander "rechtvaardigheidsgevoel".

In de ideale wereld van de fictie is het gemakkelijk om tot de essentie te komen. Maar in werkelijkheid is dat heel wat moeilijker.
Spreken de vrouwen de waarheid? Hebben ze mekaar beïnvloed? Werden ze geronseld? En vooral, in hoeverre heeft dat allemaal een invloed op de overgang van "het zijn grensoverschrijdende handelingen" naar "Bart De Pauw is een dader van grensoverschrijdende handelingen"?
Bart De Wever denkt er het zijne van en ik het mijne.
Het lijkt wel of we gedoemd zijn om alleen maar intentieprocessen te maken.
"De betrokken vrouwen zijn hardvochtige wezens die geen genoegen nemen met excuses", wordt het intentieproces van de vrouwen gemaakt.
"In de excuses weerklinkt nog de echo van een als. "Als" ik leed heb berokkend, wil ik mij daar ten volle voor excuseren", wordt het intentieproces van Bart De Pauw gemaakt.
En ik, ik maak het intentieproces van alle partijen.
Dat laatste is fictie.
Ik ben de douanier. Ik wil u alleen even halt laten houden. Ik bekijk u even argwanend vanuit mijn hokje en gebaar dan verveeld met een vingertje dat u weer verder kan.

"Wanneer is genoeg genoeg?", vraagt Bart De Pauw zich af.
Stel dat Bart De Pauw een filmpje zou posten met slechts één scène: "ik ben een dader van grensoverschrijdend gedrag".
Misschien vinden de vrouwen dan rust en kunnen ze hem antwoorden: "Neen Bart, jij bent geen dader. Wij hebben het veranderd."


P.S.
Logica is niet ernstig.
Meestal kan ik er om lachen.
Maar in "Het proces dat niemand wou" werd ik tot tranen toe bewogen door het relaas van Ella-June Henrard over haar in de logica verstrikt geraakte moeder.

De druïde

 

Ik ben een maretak.
Ik ent mij louter en alleen op iets dat leeft.

De twijfelaar

 
De twijfelaar.

Het bed geeft rust.

Ooit
was het bed een kersenbloesem.
Een bloei van nauwelijks een week,
om dan plaats te maken voor
de kers,
de pit,
de kerselaar,
het bed.

Nooit
ben ik zekerder
van wat ik wil
dan in die twijfelaar.
Omdat allicht
de bloesem
nog in dat bed ligt.

De hogepriester

 Goede vrijdag.

"Kruisig Hem! Kruisig Hem!", riep men.

Vandaag schudt de hogepriester meewarig het hoofd. "Men heeft het nog altijd niet afgeleerd", zegt hij.

De mate waarin de eigen opvatting als een oordeel wordt beschouwd is recht evenredig met de mate waarin de opvatting van de andere als een veroordeling wordt beschouwd.


Alleen op stille zaterdag staat de deur op een kier. (Op andere dagen schijnt het licht door het sleutelgat)

Painting: "Deur op een kier", Serge De Vries

PASEN

EN DE VERREZENE SPRAK: definieer stilte.

Vincent Van Gogh

 

Het zou een beetje flauw zijn van mijn kant om niet dieper in te gaan op het arrest van het Hof van beroep in de zaak Conner Rousseau.
Ik had een zekere sympathie voor de arresten in kortgeding en in eerste aanleg.

https://vijfvoortwaalf.blogspot.com/2023/10/de-grondwetspecialist.html
https://vijfvoortwaalf.blogspot.com/2023/10/de-zattemansklapper.html
https://vijfvoortwaalf.blogspot.com/2023/10/de-beroepsaantekenaar.html

Die arresten worden nu herroepen door het Hof van beroep.

https://www.rechtbanken-tribunaux.be/sites/default/files/media/col/press/files/arrest-dpg-media-vs-cr.pdf

 Het arrest moet teniet gedaan worden op basis van drie gronden.

Met alle respect, maar ik stel mij dan toch de vraag of de supporters in deze niet blij zijn met een dode mus?
Mij deed de argumentatie in alle geval vrijwel onmiddellijk denken aan Vincent Van Gogh zijn "studie van dode mussen".

 

Anderzijds moet ik toegeven dat ik bijzonder blij ben met de verschafte duidelijkheid.
We zullen in de toekomst gevrijwaard blijven van alle mogelijke procedures in verband met vrijheid van meningsuiting.

Censuur kan nooit worden ingevoerd.
(CR zal in het kader van de absolute vrijheid van meningsuiting ook niet veroordeeld worden voor racisme. Of toch niet in de rechtbank, het blijft een voorrecht van ....)

Dat maakt dat er een aanzienlijke hoeveelheid tijd vrij komt voor andere literatuur.
Poëzie bijvoorbeeld.

Verdade, mentira, certeza, incerteza...
Aquele cego ali na estrada também conhece estas palavras.
Estou sentado num degrau alto e tenho as mãos apertadas
Sobre o mais alto dos joelhos cruzados.
Bem: verdade, mentira, certeza, incerteza o que são?
O cego pára na estrada,
Desliguei as mãos de cima do joelho.
Verdade, mentira, certeza, incerteza são as mesmas?
Qualquer coisa mudou numa parte da realidade – os meus joelhos e as minhas mãos.
Qual é a ciência que tem conhecimento para isto?
O cego continua o seu caminho e eu não faço mais gestos.
Já não é a mesma hora, nem a mesma gente, nem nada igual.
Ser real é isto.
Fernando Pessoa.

Truth, untruth, certainty, uncertainty...
That blind man there in the road also knows these words.
I sit on a high step and have placed my hands
On top of my knee which I've crossed over the other.
So then: truth, untruth, certainty, uncertainty, what are they?
The blind man stops in the road,
I remove my hands from the top of my knee.
Truth, untruth, certainty, uncertainty, are they the same?
Something changed in one part of reality – my knees and my hands.
Which science has an understanding of this?
The blind man continues on his way and I make no more gestures.
Already time is not the same, nor people the same, nor anything the same.
Being real is this.
Fernando Pessoa.

De stille

 

Het debat moet gevoerd worden.
Een ernstig gesprek dringt zich op.
Alles mag gezegd worden.

De expert mag de finesse komen toelichten,
de tegenexpert mag het weerleggen,
want ook niet alle experten zijn het eens.
Jan Modaal mag zijn zegje doen,
de journalist mag het duiden,
de columnist mag het op de spits drijven,
en de genuanceerde mag de middenweg bewandelen.


Maar hoe geraken we ooit nog uit het debat?

 
In observing the present state of affairs and of life in general, from a Christian point of view one would have to say: It is a disease. And if I were a physician and someone asked me “What do you think should be done?” I would answer, “Create silence, bring about silence.”
God’s Word cannot be heard, and if in order to be heard in the hullabaloo it must be shouted deafeningly
with noisy means, then it is not God’s Word; create silence!
Ah, everything is noisy. Just as a strong drink is said to stir the blood, so everything in our day, even the most insignificant project, even the most empty communication, is designed merely to jolt the senses or to stir up the masses, the crowd, the public, noise! And we humans, we clever fellows, seem to have become sleepless in order to invent ever new means to increase noise, to spread noise and insignificance with the greatest possible ease and on the greatest possible scale. Yes, everything has been turned upside down. The means of communication have been perfected, but what is publicized with such hot haste is rubbish! Oh, create silence!
Sören Kierkegaard, "For self-examination, Recommended to the present age"


Stilte in brons gestold...

Knud Nellemose, "Kierkegaard".

De redenaar

 

Veelzeggende mensen zeggen weinigzeggende dingen.



 

 

De postmodernist

 

Mijn "Van Dale" uitgave "1984" blijft een onuitputtelijke bron van inspiratie.






Vandaag een blog over "postmodernisme".

De vriend

 

Ik heb een boekje dat ik koester.
Het is getiteld "Café Amical".




Het is een boekje van mijn grootvader, het is een logboek van de huishuur die hij betaalde.
Elke bladzijde zegt nagenoeg hetzelfde:
"Ontvangen van Joseph Bosmans de som van X frank als huishuur voor datum x tot datum y"
De eerste pagina begint in maart 1944 en de laatste pagina eindigt op maart 1949.

(Nota voor de euro generatie: vijftig frank huishuur komt overeen met 1,25 euro huishuur. Per maand!)

Ik koester het boekje omdat het mij herinnert aan een waarheid. Een tekst is slechts van belang voor twee personen: voor hij of zij die het schrijft en voor hij of zij die het onderschrijft.

In de loop van 1938 noteerde Wittgenstein zijn gedachtegang in een gelijkaardig notaboekje als mijn grootvader. Ik vermoed dat het nauwelijks groter was. Op een bladzijde staan hoop en al enkele zinnen, en er zijn amper 32 pagina's. Als je de tekst zou kopiëren en afdrukken op A4 formaat heb je aan enkele pagina's genoeg. Het is een ongepubliceerd werk en het is gekend onder de naam "manuscript 160" (Ms - 160).
 Hoewel hij zelf het tegendeel beweerde, is Wittgenstein niet gemakkelijk om te lezen,
"Wenn dieses Buch geschrieben ist, wie es geschrieben sein sollte, so muß alles was ich sage leicht verständlich, ja trivial sein, schwer verständlich aber,warum ich es sage."
(Ms -160, 4)
"Als dit boek is geschreven zoals het geschreven zou moeten worden, moet alles wat ik zeg gemakkelijk te begrijpen zijn, zelfs triviaal, maar moeilijk te begrijpen waarom ik het zeg."

Hey, ik hou van die kerel, maar dat geeft toch blijk van een stuitend gebrek aan zelfkennis.
Soms denk ik over een tekst van Wittgenstein hetzelfde als wat ik denk over een tekst van mezelf die ik na verloop van tijd  herlees: "wat had die kerel toen gedronken zeg?"
Wat op het moment van het schrijven nog zo helder leek als het water van een klaterend bergriviertje, lijkt bij nader inzien zo troebel als een traag meanderende stroom bij de monding.
Alleen al de ontelbare teksten die over het werk van Wittgenstein geschreven zijn maken dat duidelijk.
Als het allemaal zo gemakkelijk te begrijpen was, zouden die volstrekt overbodig zijn.
Ook als je manuscript 160 ter hand neemt, bekruipt je al vlug de neiging om te zeggen: "Vader, als het mogelijk is, laat deze beker dan aan mij voorbijgaan."
Soms lijkt het wel of ik de vertolker van Wittgenstein beter begrijp dan Wittgenstein zelf:
"Taal is een spel, woorden hebben meestal geen éénduidige betekenis. De concrete betekenis komt tot uiting in het gebruik van het woord. Betekenis vergt niet alleen een gedeelde definitie maar ook een gedeelde "levensvorm". Et cetera, et cetera."
Je zou bij wijze van experiment een cursus kunnen opstellen door een aantal van Wittgenstein zijn "Bemerkungen" te selecteren, een beetje te herschikken, en er vervolgens een doorlopende tekst van maken.
Maar wat doen we dan met al die andere "Bemerkungen"?
Zou het niet veel handiger zijn als we een papierversnipperaar ter beschikking hadden?
Waarom blijft dat gevoel van onbehagen als je Wittgenstein zelf leest in de plaats van zijn vertolkers?
Wat belet hem om net zo helder als zijn vertolkers te schrijven?

"Es handelt sich nicht um einem Konsens der Meinungen sondern der Lebensformen."
(Ms-160, 26)
"Het is geen kwestie van consensus over meningen maar over levensvormen."
Dat is een helder standpunt.
Voor we verder gaan misschien even stilstaan bij een gelijkaardige - en nee, dat is helemaal niet toevallig - propositie van Nietzsche.
Es genügt noch nicht, um sich einander zu verstehen, dass man die selben Worte gebraucht: man muss die selben Worte auch für die selbe Gattung innerer Erlebnisse gebrauchen, man muss zuletzt seine Erfahrung mit einander gemein haben.
(Friedrich Nietzsche, Jenseits von Gut und Böse, 268)
"Om elkaar te begrijpen is het nog niet voldoende dat je dezelfde woorden gebruikt; je moet ze ook voor dezelfde soort innerlijke belevenissen gebruiken, je moet je ervaring ten slotte met elkaar gemeen hebben."
Wanneer we op een dergelijke uitspraak stuiten, hebben we de neiging om onze geest wat rust te gunnen. Eventuele problematische aspecten worden met de mantel der liefde toegedekt. Niet zo bij Wittgenstein.
Wat is een consensus?
Wat zijn levensvormen?
In zijn Ms-160, 22 maakt Wittgenstein het problematische duidelijk met een tekeningetje van niemendal:
Een definitie van een cirkel met twee pijlen (een uurwerk?) door middel van twee cirkels met een pijl.

 

Wat brengt dergelijke definitie voor zoden aan de dijk?
"Consider as an example the question “What is time?” as Saint Augustine and others have asked it. At first sight what this question asks for is a definition, but then immediately the question arises: What should we gain by a definition, as it can only lead us to other undefined terms?"
(The blue book, technische referentie luidt Ts-309, 41-3)
"Beschouw als voorbeeld de vraag: “Wat is tijd?” zoals Sint Augustinus en anderen het hebben gevraagd. Op het eerste gezicht vraagt deze vraag om een definitie, maar dan rijst onmiddellijk de vraag: Wat zouden we winnen bij een definitie, aangezien deze ons alleen maar naar andere ongedefinieerde termen kan leiden?"
Wat is een consensus?
WANNEER is er een consensus?
Meestal verkiezen we een gewapende vrede als we daar moeten over oordelen: "laten we er met een boogje omheen lopen."
Wat is immers het alternatief?

(Cartoon die op de twitter account van "the British Wittgenstein Society" geplaatst werd. De basis is een bekende spotprent uit de tijd van Dreyfus, maar ik heb geen informatie over de oorsprong van de aangepaste opschriften)

Om een Wittgensteiniaanse analyse te maken van begrippen als taalspel, levensvormen of consensus zijn we uiteraard genoodzaakt om binnen de literatuur van Wittgenstein zelf te blijven. Niets kan ons er immers van verzekeren dat de secundaire literatuur het bij het rechte eind heeft.
Als we daar dan toch toe veroordeeld zijn, is er voorafgaandelijk misschien een consensus (een overeenstemming tussen u en mij) mogelijk dat de uitspraken van Wittgenstein in zijn context moeten gezien worden.
Dat is problematisch.
"On his death in 1951, the Austrian-British philosopher Ludwig Wittgenstein left behind a significant volume of some 20,000 pages which were written between 1913 and 1951. This is called "Wittgenstein's Nachlass" and contains Wittgenstein's philosophical notebooks, manuscripts, typescripts and dictations."
(https://wab.uib.no/wab_nachlass.page/)
Dat is problematisch omdat u (of ik) altijd wel kan zeggen: "maar daar schreef hij dit" en "daar schreef hij dat".
Het zij zo.
 
"Mein Ziel ist es zu beweisen, daß das, was ich schreibe, nicht wahr ist."
(Ms-160, 33)
"Mijn doel is te bewijzen dat wat ik schrijf niet waar is."
Wanneer u geconfronteerd wordt met deze propositie, dan besluit u na enige overweging dat het hier een mooie paradox betreft.
Niet zo voor Wittgenstein echter.
Wittgenstein belandt in een oneindige golfbeweging., hij deint van het afglijden naar een relativisme naar het afzweren van dat relativisme, van het afglijden naar een relativisme naar het afzweren van dat relativisme....
En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw....
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
Naar omlaag:
Eine Definition geben ist nicht wichtiger als feststellen, daß wir keine Definition zu geben wissen.
(Ms-160, 17)
"Het geven van een definitie is niet belangrijker dan het besef dat we niet weten hoe we een definitie moeten geven."
​Naar omhoog:
"Aber es ist doch gewiß, daß man einen Körper || ein Ding irgendwie durch seine Erscheinungen definieren kann! Exakter aber als einfach so: “Wenn etwas so ausschaut, sich so anfühlt, etc., so ist es eine Lampe”.
(Ms -160, 24)
"Maar het is toch zeker dat men een lichaam || een ding op de een of andere manier kan definiëren aan de hand van zijn uiterlijk! Maar preciezer dan zomaar: “Als iets er zo uitziet, zo voelt, etc., dan is het een lamp”
Voor Wittgenstein zijn deze golven geen paradoxen, het zijn contradicties.
 Wittgenstein is er zich volledig van bewust dat hij zich op zee bevindt, hij weet dat het slechts een kwestie van tijd is voor hij zichzelf weer zal tegenspreken. Bovendien ziet hij dat u zich ook op zee bevindt en dat het slechts een kwestie van tijd is voor u dat ook zal beseffen. Dat moment is het moment waarop de zin "we zijn op zee" die hij u toeschreeuwt, u midscheeps zal raken.
"Wat voor zin heeft het om mij dat voor de voeten te werpen? Natuurlijk zitten we op zee!"

"Mein Ziel ist es zu beweisen, daß das, was ich schreibe, nicht wahr ist."
(Ms-160, 33)
"Mijn doel is te bewijzen dat wat ik schrijf niet waar is."
Nu, na grondig onderzoek van uw kant, zou u kunnen zeggen: "Ik kan je daar alvast mee helpen. Wittgenstein heeft dat helemaal niet geschreven. Ms-160, 33 bestaat helemaal niet!"
En dat is waar, ik heb het net verzonnen.
Als Stephen Hawking dat mag, dan mag ik dat ook.
"Philosophers reduced the scope of their inquiries so much that Wittgenstein, the most famous philosopher of this century, said, “The sole remaining task for philosophy is the analysis of language.” What a comedown from the great tradition of philosophy from Aristotle to Kant."
(Stephen W. Hawking, A brief history of time, 185)
"Filosofen beperkten de reikwijdte van hun onderzoek zozeer dat Wittgenstein, de beroemdste filosoof van deze eeuw, zei: ‘De enige overgebleven taak voor de filosofie is de analyse van taal.’ Wat een neergang van de grote traditie van de filosofie van Aristoteles tot Kant."




“The sole remaining task for philosophy is the analysis of language.”
Klein probleem: Wittgenstein heeft dat nergens geschreven!
(@Stephen: Hij wil taal overstijgen.)
Dit gezegd zijnde kan ik jammer genoeg uw helpende hand niet aanvaarden.
"Mijn doel is te bewijzen dat wat ik schrijf niet waar is."
Ik kan helemaal geen beroep doen op uw hulp.
Immers, als ik iets bewijs, dan is dat om evidente reden waar.

En dan, dan blijf ik plots hangen bij Ms-160, 27
"Ich will nicht Vorurteile || ein Vorurteil der Meinung sondern der Technik beseitigen. Erschrick z.B. nicht prinzipiell vor einem Widerspruch".
"Ik wil geen vooroordelen || een vooroordeel over de mening maar de techniek verwijderen. Laat je bijvoorbeeld niet principieel afschrikken door een tegenstrijdigheid."

 

 

 
"Wat Wittgenstein wil", ik word er door aangetrokken als een bij door een bloem.
Elke consensus moet er voor wijken !
Een bladzijde verder klinkt het nog beter.
"Kann ich Dich nicht bewegen, unter den veränderten Umständen z.B. einen Widerspruch nicht als Zeichen einer tödlichen logischen Krankheit des Kalküls anzusehen?"
(Ms -160, 28-29)
"Kan ik u er onder de gewijzigde omstandigheden niet van overtuigen bijvoorbeeld een tegenstrijdigheid niet te zien als een teken van een fatale logische rekenziekte?"

De mogelijkheid dat een paradox ten allen tijde een contradictie kan worden is een triviale gedachte.
Waarom schrijf ik dat überhaupt?

The friend

 

I have a book that I cherish.
It is called "Café amical".

It is a booklet from my grandfather, it is a logbook of the house rent he paid. Every page says almost the same thing: "Received from Joseph Bosmans the sum of X francs as house rent for date x to date y".
The first page starts in March 1944 and the last page ends in March 1949.

(Note for the euro generation: fifty francs house rent corresponds to 1.25 euros house rent. Per month!)

I cherish the book because it reminds me of a truth. A text is only important to two people: the person who writes it and the person who endorses it.
During 1938, Wittgenstein wrote down his thoughts in a notebook similar to that of my grandfather. I suspect it was barely bigger. There are only a few sentences on one page, and there are barely 32 pages. If you were to copy the text and print it in A4 format, a few pages would be enough. It is an unpublished work and is known as "manuscript 160" (Ms - 160).
Despite his own claims to the contrary, Wittgenstein is not easy to read.
"Wenn dieses Buch geschrieben ist, wie es geschrieben sein sollte, so muß alles was ich sage leicht verständlich, ja trivial sein, schwer verständlich aber,warum ich es sage."
(Ms -160, 4)
"If this book is written as it should be written, everything I say should be easy to understand, even trivial, but difficult to understand why I say it."

Hey, I love that guy, but that shows a shocking lack of self-knowledge.
Sometimes I think about a text by Wittgenstein as I think about a text of mine that I reread over time: "What had that guy been drinking?"
What at the time of writing seemed as clear as the water of a gurgling mountain river, seems on closer inspection as cloudy as a slowly meandering stream at its mouth.
The countless texts written about Wittgenstein's work alone make this clear. If it were all that easy to understand, they would be completely unnecessary.
When you pick up manuscript 160, you soon feel the urge to say, "Oh My Father, if it is possible, let this cup pass from Me."
Sometimes it seems as if I understand Wittgenstein's interpreter better than Wittgenstein himself: "Language is a game, words usually do not have a single meaning. The concrete meaning is expressed in the use of the word. Meaning not only requires a shared definition but also a shared "form of life". Et cetera, et cetera."
As an experiment, there is no doubt that you could set up a course by selecting some of Wittgenstein's "Bemerkungen", rearranging them a bit, and then turning them into a continuous text.
But what do we do with all those other "Notes"?
Wouldn't it be much more convenient if we had a paper shredder available?
Why does that feeling of unease persist when you read Wittgenstein himself instead of his interpreters?
What prevents him from writing as clearly as his interpreters?

"Es handelt sich nicht um einem Konsens der Meinungen sondern der Lebensformen."
(Ms-160, 26)
“It is not a matter of consensus on opinions but on forms of life.”
That is a clear position. Before we continue, perhaps consider a similar - and no, that is not coincidental at all - proposition of Nietzsche.
Es genügt noch nicht, um sich einander zu verstehen, dass man die selben Worte gebraucht: man muss die selben Worte auch für die selbe Gattung innerer Erlebnisse gebrauchen, man muss zuletzt seine Erfahrung mit einander gemein haben.
(Friedrich Nietzsche, Jenseits von Gut und Böse, 268)
"It is not sufficient to use the same words in order to understand one another: we must also employ the same words for the same kind of internal experiences, we must in the end have experiences IN COMMON."

When we come across such a statement, we tend to give our minds some rest. Any problematic aspects are covered with the cloak of love. Not so with Wittgenstein.
What is a consensus?
What are life forms?
In his Ms-160, 22 Wittgenstein makes the problematic point clear with a small drawing of almost nothing: A definition of a circle with two arrows (a clockwork?) by means of two circles with an arrow.

 

What benefit does such a definition bring?
"Consider as an example the question “What is time?” as Saint Augustine and others have asked it. At first sight what this question asks for is a definition, but then immediately the question arises: "What should we gain by a definition, as it can only lead us to other undefined terms?"
(The blue book, proper technical reference reads Ts-309, 41-3)
What is a consensus?
WHEN is there a consensus?
Usually we prefer an armed peace if we have to judge about it: "let's ignore it." After all, what is the alternative?

(Cartoon posted on the twitter account of "the British Wittgenstein Society". The basis is a well-known cartoon from the time of Dreyfus, but I have no information about the origin of the adapted inscriptions.)

In order to make a Wittgensteinian analysis of concepts such as language games, forms of life or consensus, we are of course forced to remain within Wittgenstein's own literature. After all, nothing can assure us that the secondary literature is right. If we are condemned to do so, there may be a preliminary consensus (an agreement between you and me) that Wittgenstein's statements should be seen in context. That is problematic.
"On his death in 1951, the Austrian-British philosopher Ludwig Wittgenstein left behind a significant volume of some 20,000 pages which were written between 1913 and 1951. This is called "Wittgenstein's Nachlass" and contains Wittgenstein's philosophical notebooks, manuscripts, typescripts and dictations."
(https://wab.uib.no/wab_nachlass.page/)
That is problematic because you (or I) can always say: "but there he wrote this" and "there he wrote that". So be it.

"Mein Ziel ist es zu beweisen, daß das, was ich schreibe, nicht wahr ist."
(Ms-160, 33)
“My goal is to prove that what I write is not true.”
When you are confronted with this proposition, you decide after some consideration that this is a beautiful paradox. Not so for Wittgenstein, however.
Wittgenstein ends up in an endless wave movement, he sways from sliding towards relativism to renouncing relativism, from sliding towards relativism to renouncing relativism...
And again, and again, and again....

〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
And down:
Eine Definition geben ist nicht wichtiger als feststellen, daß wir keine Definition zu geben wissen.
(Ms-160, 17)
"Providing a definition is not more important than realizing that we don't know how to provide a definition."

​And up:
"Aber es ist doch gewiß, daß man einen Körper || ein Ding irgendwie durch seine Erscheinungen definieren kann! Exakter aber als einfach so: “Wenn etwas so ausschaut, sich so anfühlt, etc., so ist es eine Lampe”.
(Ms -160, 24)
"But it is certain that one can somehow define a body || a thing by its appearance! But more precisely than just: “If something looks like this, feels like this, etc., then it is a lamp”

For Wittgenstein these waves are not paradoxes, they are contradictions.
Wittgenstein is fully aware that he is at sea, he knows that it is only a matter of time before he contradicts himself again. Moreover, he sees that you are also at sea and that it is only a matter of time before you realize that. That moment is the moment when the phrase “we are at sea” that he shouts to you will hit you amidships.
"What's the point in throwing that at me? Of course we're at sea!"

"Mein Ziel ist es zu beweisen, daß das, was ich schreibe, nicht wahr ist."
(Ms-160, 33)
"My goal is to prove that what I write is not true."
Now, after thorough research on your part, you might say, "I can help you with that. Wittgenstein didn't write that at all. Ms-160, 33 doesn't exist at all!"
And that's true, I just made it up.
If Stephen Hawking can do that, then so can I.
"Philosophers reduced the scope of their inquiries so much that Wittgenstein, the most famous philosopher of this century, said, “The sole remaining task for philosophy is the analysis of language.” What a comedown from the great tradition of philosophy from Aristotle to Kant."
(Stephen W. Hawking, A brief history of time, 185)




“The sole remaining task for philosophy is the analysis of language.”
Small problem: Wittgenstein didn't write that anywhere!
(@Stephen: He wants to transcend language.)
That being said, unfortunately I cannot accept your helping hand.
“My goal is to prove that what I write is not true.”
I can't call on your help at all.
After all, if I prove something, then it is true for obvious reasons.

And then, suddenly I get stuck on Ms-160, 27
"Ich will nicht Vorurteile || ein Vorurteil der Meinung sondern der Technik beseitigen. Erschrick z.B. nicht prinzipiell vor einem Widerspruch".
"I don't want to remove any prejudices || a prejudice about the opinion, I want to remove the technique. For example, don't be put off by a contradiction on principle"

 

 
"What Wittgenstein wants", I am attracted to it like a bee to a flower.
Every consensus must give way!
A page further it sounds even better.
"Kann ich Dich nicht bewegen, unter den veränderten Umständen z.B. einen Widerspruch nicht als Zeichen einer tödlichen logischen Krankheit des Kalküls anzusehen?"
(Ms -160, 28-29)
"Can't I persuade you, under the changed circumstances, for example not to see a contradiction as a sign of a fatal logical disease of calculation?"

The possibility that a paradox can become a contradiction at any time is a trivial idea. Why am I even writing that?