Op woensdag namiddag werd er gewiesd in café De Zwaan te Erps-Kwerps.
"Ik vraag harten", zei Kriske.
Kriske
was bijna twee meter groot en woog ruim honderdvijftig kilo. Hij had de
onhebbelijke gewoonte om op twee stoelen te zitten, elk van zijn
massieve billen op een aparte stoel.
"Mijn reet moet kunnen asemen", zei hij als daar een opmerking over gemaakt werd.
Kriske
leed aan de ziekte alopecia areata universalis, op zijn hele lichaam
was geen enkel lichaamshaar te vinden. Het leek wel een reuzenbaby.
"Klaveren" zei Patrick.
Patrick was de enige van het gezelschap die een excuus had om zijn dagen op café door te brengen, hij was cafébaas.
"Harten mee", zei dikken Danny.
Danny
was niet altijd "dikken Danny" geweest. Het was niet dat hij
aanzienlijk in gewicht was toegenomen in de loop der jaren, nee, hij was
nog altijd zijn smalle zelf. Dikken Danny dankte zijn naamsverandering
aan het feit dat hij geïmmigreerd was. Dikken Danny was de enige uit het
gezelschap die niet heel zijn leven in een straal van vijfhonderd meter
rond café De Zwaan had gewoond. Hij was inmiddels een paar decennia
geleden van Kwerps verhuisd naar Erps omdat hij daar als onderwijzer in
het zesde studiejaar kon beginnen. Op die eerste woensdagnamiddag van
zijn carrière had hij uitgebreid kennis gemaakt met zijn nieuwe stamcafé
en zijn bewoners.
"Waarom noemen ze u eigenlijk Kriske", had hij al een beetje lallend gevraagd aan zijn mede tooghanger.
"Tja", had Kriske geantwoord terwijl hij met zijn hand over zijn kale knikker wreef, "waarom zeggen ze tegen u dikken Danny?"
In Erps kende iedereen van cafégerechtigde leeftijd meester Danny als dikken Danny.
"Klaveren mee, negen klaveren", zei Stef.
Zijn
grote adamsappel ging ritmisch op en neer terwijl hij een bijna volle
pint achterover kapte. Stef stond op de ziekenkas ten gevolge van een
zwaar motorongeluk in zijn jonge jaren. Het gerucht deed de ronde dat
hij niet helemaal nuchter was toen hij met zijn Kawasaki ZZR 1200 tegen
de gevel van een tweewoonst knalde.
"Ik zag helemaal niet dubbel", beweerde hij bij hoog en laag, "het was echt een tweewoonst".
"Zet den tévé is op Patrick, ik wil da coronadebat graag volgen", zei dikken Danny.
Stef gaf hem een pets op zijn achterhoofd.
"Allé jong, wa's da nu", jammerde dikken Danny.
"We zen hier wel aan 't wiezen hé", antwoordde Stef verongelijkt.
Daar
viel weinig tegen in te brengen. Zoals gebruikelijk was de middag
verduisterd in de avond. Het enige intermezzo in het spel was het moment
dat de laatste in de rangschikking, meestal dikken Danny, naar het
frituur aan de overkant van het pleintje was afgezakt om hun telefonisch
doorgegeven bestelling af te halen. Zelfs tijdens het eten werd er
doorgespeeld door de vier vijftigers.
"Nee, zet maar op Patrick, ik wil dat eigenlijk ook wel zien", zei Kriske.
Met grote ogen vol ongeloof keek Stef afwisselend van zijn rechterbuur naar zijn linkerbuur. Zijn mond viel open van verbazing.
Patrick
draaide zijn rug in de richting van de vensterbank en strekte zijn arm
om de afstandsbediening van de televisie te nemen. Op zijn gezicht
verscheen een pijnlijke grimas.
"Daar moet ik toch eens mee naar de
dokter", dacht hij, "die stekende pijn in mijn schouder is toch niet
normaal als ik fysieke inspanning doe".
"Ik kan me echt kostelijk amuseren met die gasten", zei Kriske toen de moderator de deelnemers aan het debat had voorgesteld.
"Dat
is bij mij begonnen met de gazet te lezen. Elke "maar" in een artikel
omcirkelde ik met een rode pen. Lachen maar! En in praatprogramma's bleek die "maar"
nog veel grappiger. Elke keer dat ik een "maar" hoor geef ik de
buzzer."
"Peut", zei hij ter verduidelijking, "echt grappig jong".
"Ok", zei Stef, "ik doe mee, ik pak tingeling".
Tot grote hilariteit van het gezelschap nam Patrick "oink" en dikken Danny "piep".
Het
programma was maar -peut- enkele minuten bezig of het was al voor
iedereen duidelijk dat niemand ook maar -peut- in de buurt van Kriske
kwam. Hij zag een "maar" al van mijlenver aankomen. Door zijn jaren
intensieve training wist hij nog voor de spreker wanneer een "maar" in
diens gedachtegang noodzakelijk zou zijn. Er was nog maar -peut- een
voorzichtig samenpersen van de lippen om de bilabiale "m" te vormen of
er weerklonk al een "peut".
"Ja, maar ...", zei de debater op de televisie.
"Peut", zei Kriske.
"Oink", zei Patrick een fractie van een seconde te laat.
Patrick
kon absoluut niet tegen zijn verlies. Zijn gezicht werd rood, hij begon
te stotteren en hij maakte vileine opmerkingen als hij een spel
verloor.
"Ey gasten, ma nu was ik wel eerst zenne.", zei hij.
"Peut", zei Kriske. Waarop Stef en dikken Danny in de lach schoten.
Dat werkte uiteraard als een rode lap op een stier.
"Peut, peut", zei Patrick geagiteerd, "sevves een peut op u gezicht se. Ma dan gade weer van nikske weten zeker."
"Peut", zei Kriske.
De
eerstvolgende woensdag duwde Kriske nietsvermoedend de klink van de
deur van café De Zwaan naar beneden en duwde hard. Hij wist dat de deur nogal stroef was.
Maar de deur gaf niet toe.
Verbaasd staarde hij naar het stukje karton dat met rode toile isolante op de deur geplakt was.
"Gesloten op woensdag".
Toen
hij terugslofte naar zijn appartementje hoorde hij in zijn hoofd de
woorden die zijn moeder vaak gebruikte om haar verhalen af te sluiten.
"Erg hé, ma wa wilder aan doen?"
