Gustave de Molinari

 
Gustave de Molinari.
Ik had er nog nooit van gehoord moet ik eerlijk toegeven.
Maar Rik Torfs kreeg de "Prijs voor de Vrijheid" en gaf de bijhorende Gustave de Molinari-lezing.
Vandaar dat ik weer wat wijzer geworden ben, ik weet nu wie Gustave de Molinari is.
Een lezing over de vrijheid van meningsuiting.
Als ik "vrijheid van meningsuiting" lees, ben ik "geconditioneerd" om aan Kierkegaard te denken.
"Mensen eisen vrijheid van meningsuiting als compensatie voor de vrijheid van denken waar ze zelden gebruik van maken."
Voorwaar een visie vanuit christelijk-filosofische hoek.
Wat bedoelt Kierkegaard daarmee?
Ik heb daar over nagedacht en ik geef u mijn bevindingen vrijblijvend mee.
Stel dat u zich "bezondigt" aan een Torfsistische uitspraak.
Een Torfsistische uitspraak is paradoxaal genoeg geen beleefde formulering van een mening, maar een uitspraak die er uitsluitend op gericht is de mens Rik Torfs zo diep mogelijk te kwetsen.
Stel dat Sören, een goede vriend van Rik Torfs (want Rik Torfs is behalve immuun voor Torfsistische uitspraken ook een voorstander van de vrije meningsuiting), het na de zoveelste belediging niet meer kan aanhoren en zich op een bepaald ogenblik zou laten verleiden tot de boude uitspraak: "En nu is het genoeg geweest."
In dat geval zou ik niet alleen begrip hebben voor Sören, ik zou zijn oproep ook volop steunen.
Het gaat hier immers niet meer over de vrijheid van meningsuiting. Het gaat over herhaling van meningsuiting.
Mensen verwarren het recht op vrije meningsuiting met het vermeende recht om in herhaling te vallen.
En herhaling is niet denken. Herhalen is herhalen.

P.S. de leraar had het ook niet begrepen, maar hij bedacht wel een volstrekt nieuwe uitspraak.

(Geef ze even om op gang te komen ...)