ééntje uit de oude doos:
Vertrouw niemand, ook geen moslim
WIE DURFT DE ISLAM NOG TE BELEDIGEN?
Niet de minaretten, slachtmethodes of kledingvoorschriften zijn het probleem, het probleem is volgens PATRICK DE WITTE religie. Vooral als de belijders van die religie niet tegen kritiek kunnen, of hun voorschriften aan anderen willen opdringen.
De meest pertinente opmerking in de stortvloed van heftige pro- en contrareacties op het Zwitsers minarettenverbod is volgens mij: ‘Links-progressieven hebben jarenlang furieus van leer getrokken tegen de katholieke kerk maar voor de islam leggen ze nu al een hele tijd een wel heel opvallend groot begrip aan de dag.' Dat is ontegensprekelijk en spijtig genoeg waar.
De reden is overigens eenvoudig: we zijn natuurlijk niet gek. Katholieken — maar dat geldt ook voor boeddhisten, getuigen van Jehova, hindoes of satanisten — schrijven hoogstens een bol van verontwaardiging staande brief naar een krant. Moslims hebben de neiging zichzelf op te blazen in uw onmiddellijke nabijheid. Als ze u tenminste niet met een slagersmes onthoofden. Voor een camera, zodat het op JazeeraTube kan worden getoond om alle andere ongelovige honden jankend van angst terug in hun mand te jagen. Het is trouwens lang geleden dat we nog eens zo'n arme drommel op de knieën hebben zien zitten, smekend om zijn leven, terwijl zes gemaskerde en gewapende schoften achter hem klaar staan om hem op gruwelijke wijze een kopje kleiner te maken. Dát was pas boeiende televisie.
En vooraleer u op hoge poten reageert, Kristien Hemmerechts et les autres: kom alstublieft niet aanzetten met ‘u scheert alle moslims over dezelfde kam, slechts een héél klein percentage zijn gevaarlijke fundamentalisten'. Dat is namelijk hetzelfde als tegen een patiënt zeggen: uw kanker is maar een béétje uitgezaaid. Zoals men niet een klein beetje zwanger kan zijn, zo kan men niet een klein beetje opgeblazen, neergeschoten, door een brandbom getroffen of onthoofd worden.
Ik rekende me zonet voor het gemak bij de links-progressieven maar eigenlijk ben ik het een noch het andere. Ik ben in de eerste plaats een hardcore militant lid van de door Bill Hicks in het leven geroepen internationale ‘People Who Hate People Party'. U vindt ons op Facebook. Het komt hierop neer: ik vind iederéén een klootzak. Inclusief mezelf. Mijn opa die twee wereldoorlogen heeft overleefd en ‘den mensch' zoals hij ons ras omschreef dus goed heeft leren kennen, drukte me meer dan een keer op het hart: ‘Eigenlijk mag men niets of niemand vertrouwen, zelfs uw eigen gat niet, want het zal u ook beschijten'. Good point, beautifully made, zouden de Britten zeggen.
Toegegeven, een klootzak die mij zijn geloof of cultuur wil opdringen — wat in het geval van de moslims krek hetzelfde is, laten we daar alstublieft geen discussie meer aan wijden (... kijk om u heen... lees de krant... bekijk het journaal... klaar, we zijn het eens) — vind ik een nog iets kloteriger zak dan alle anderen.
Dat betekent hoegenaamd niet dat ik ‘rechts' ben. Het zegt louter dat ik niet onbesuisd en ongeïnformeerd een ver doorgedreven cultuurrelativisme ben toegedaan.
Waar ik mij rechthartig laat op voorstaan is dat ik een grondige afkeer heb van alles wat met religie te maken heeft, van welke strekking ook. Ik vind dat mensen die zich beroemen op hun religiositeit het verdienen om het voorwerp van aanhoudende spot en hoon te zijn. Voelt u zich hierdoor beledigd? Et alors? Zoals de voortreffelijke Australiër Steve Hughes al zei: ‘Er gebeurt volstrekt níets als iemand zich beledigd voelt. Het is niet dat er 's anderendaags naar de politie wordt gebeld met: gisteren werden mijn gevoelens gekwetst en vanmorgen had ik lepra. Je wil in een democratie leven en verwacht dat uw gevoelens ten alle tijde zullen gespaard worden? Wel, je bent een idioot!'
Dat is de nagel op de kop van een andere nagel die zo-even heel hard en trefzeker ook al op de kop is geslagen. Het is namelijk kiezen of delen: democratie, vrije meningsuiting en gelijke kansen voor iedereen, inclusief de kans om zich beledigd of tekortgedaan te voelen... of theocratie.
Vooraleer u op hoge poten reageert, Kristien Hemmerechts et les autres: welzeker ben ik er van overtuigd dat godsdienstvrijheid, wederzijds respect voor andermans religieuze overtuiging en inlevingsvermogen schone en humane principes zijn die zonder twijfel in een gezonde democratie thuishoren. Maar momenteel worden die fel bevochten vrijheden door moslims overal ter wereld misbruikt om diezelfde gezonde democratie te ondermijnen. Dat Luckas Vander Taelen door moslims wordt bespuugd in Brussel is, behalve uiteraard voor Luckas Vander Taelen, weinig meer dan een onfortuinlijk voorvalletje. Dat moslimgelovigen eisen dat de rest van de wereld zich aan hen aanpast inzake — en ik doe slechts een voor de hand liggende greep uit het ruime aanbod — vrije meningsuiting, vestimentaire voorschriften op school, slachtwijzen, zwembadetikette, de scheiding tussen kerk en staat, de omgang tussen mannen en vrouwen en nu ook ruimtelijke ordening in Zwitserland, dat is andere koek. Deze onrustbarende evolutie erkennen en bijgevolg de ruggengraatloze reactie van sommige prominente ongelovigen zorgwekkend vinden heeft totaal niets met xenofobie te maken. Laat ik wat dat betreft niet verkeerd begrepen worden: xenofobie is volgens mij maar voor één ding goed, namelijk om punten te scoren bij een spelletje Scrabble.
Nee, het pijnpunt is religie. Religiositeit is niets meer dan goed georganiseerde angst. Angst om onbetekenend te zijn in het allesverblindende licht der eeuwigheid. Angst voor de dood dus. Gelovigen, in welke leer dan ook, hebben één ding gemeen: ze willen het niet geweten hebben dat de mens in wezen slechts een capricieus bewustzijn met een ruggengraat is. Een klootzak, quoi.
Zoals uw,
(pdw)
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=7S2J5CR3
Het inspireerde mij destijds.
Vertrouw niets, ook geen column
(pdw) is niet meer.
De zelfverklaarde cynicus is niet meer.
Het cynisme is niet meer, de logica is niet meer.
Het enige wat rest:
Ik zie mijn vrouw en mijn kinderen graag.
Zelf dacht hij dat hij sprekend op Pete Townshend leek. Maar wanneer die legendarische en molenwiekende lead-gitarist van de modgroep The Who drie Duvels op had, wilde hij ook wel eens claimen dat hij de drummer was geweest van The Misters, een postpunkensemble uit Tervuren dat in 1978 heel even bijna beroemd was.
Patrick De Witte was rock-'n-roll gescheten. Helemaal opgetrokken uit straatcredibiliteit en als daar af en toe een grote muil bij hoorde, dan was dat maar zo. Die grote muil was toch niets anders dan een ventiel voor zijn groot hart, dat hem nu, als ik het goed begrijp, fataal geworden is.
Fuck, (pdw), zeg toch alstublieft dat het niet waar is en dat het een van je talrijke flauwe grappen is, die je volgens mij in een onuitputtelijk steekkaartensysteem had zitten en die je te pas, en soms ook te onpas, met de grootst mogelijke graagte bovenhaalde.
Je zag je vrouw en kinderen graag, heb je me eens gezegd in het Brusselse café Le Coq, toen je twijfelde aan je talent als journalist en er eigenlijk mee wilde ophouden. Je had me om raad gevraagd. Of ik dacht dat jij dat kon. Of ik dacht dat jij serieus mocht overwegen om van schrijven je vak te maken. Toen vroeg ik: "Wat vind je belangrijk in het leven?" En toen zei jij: "Ik zie mijn vrouw en mijn kinderen graag."
'Touch of genius'
Patrick De Witte kon drummen én schrijven. Dat kun je van Dostojevski bijvoorbeeld al niet zeggen.
Maar hij had vooral een groot talent voor enthousiasme. Laat ons een plaat maken! Laat ons een programma maken! Laat ons een tijdschrift maken! Dat soort enthousiasme.
En nog beter: daarna deed hij dat ook. En wat dan volgde, was niet de beste plaat van de wereld, niet het beste programma van de wereld, niet het beste tijdschrift van de wereld. Maar wel voor hem. Op dat moment. En dat was ook zo. Op dat moment.
Toch was er af en toe een touch of genius.
Damiaan De Schrijver als de Plantman in Kijk eens op de doos, dat kwam uit die langwerpige koker van (pdw) en dat was er ook écht voor 150 procent op.
Net zoals ik die hele Canvasreeks uit 2002 bijzonder grappig vond toen ik ze vorig voorjaar tijdens een gelukkige heruitzending aandachtig bekeek en niets anders kon dan vaststellen dat ze destijds haar tijd ver vooruit was.
Nu, zijn tijd ver vooruit zijn is iets waar (pdw) volgens de laatste berichten erg goed in was.
Er zijn veel redenen om hem te gedenken maar het mooiste van al vond ik toch een man die in het lelijkste café ter wereld tegen mij zei dat hij zijn vrouw en zijn kinderen graag zag.
Fuck, (pdw).
En wat stond er nu eigenlijk op die doos?
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1582579/2013/02/20/Wat-stond-er-nu-eigenlijk-op-die-doos-Patrick.dhtml
Het cynisme.
"De filosofie werd door Antisthenes, een leerling van Socrates, gesticht te Athene. Het cynisme als leer was geïnspireerd op de Socratische theorie: kennis is wijsheid. Men wees dan ook het streven naar luxe, bezit of geld af. De aanhangers van deze opvatting waren ervan overtuigd dat het afzweren van deze zaken de enige manier was om wijs te zijn, wat uiteraard leidde tot een vervreemding van de toenmalige maatschappij, die vooral om bezit, roem en geld draaide."
http://nl.wikipedia.org/wiki/Cynisme_(filosofie)
Ook toevallig:
Wie zich, al dan niet geveinsd, zorgen maakt over de ‘ziel' van het ACW, kijkt maar beter wat verder dan de ellende waarin de christelijke arbeidersbeweging zich nu heeft gewerkt. Want die heeft een verklaring, van de crash van het Arco-imperium, via het dispuut over het statuut van de Arco-coöperanten en de Dexia-winstbewijzen, tot de heisa rond de fiscale omgang met de opbrengsten ervan.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Diogenes_van_Sinope
De reden is overigens eenvoudig: we zijn natuurlijk niet gek. Katholieken — maar dat geldt ook voor boeddhisten, getuigen van Jehova, hindoes of satanisten — schrijven hoogstens een bol van verontwaardiging staande brief naar een krant. Moslims hebben de neiging zichzelf op te blazen in uw onmiddellijke nabijheid. Als ze u tenminste niet met een slagersmes onthoofden. Voor een camera, zodat het op JazeeraTube kan worden getoond om alle andere ongelovige honden jankend van angst terug in hun mand te jagen. Het is trouwens lang geleden dat we nog eens zo'n arme drommel op de knieën hebben zien zitten, smekend om zijn leven, terwijl zes gemaskerde en gewapende schoften achter hem klaar staan om hem op gruwelijke wijze een kopje kleiner te maken. Dát was pas boeiende televisie.
En vooraleer u op hoge poten reageert, Kristien Hemmerechts et les autres: kom alstublieft niet aanzetten met ‘u scheert alle moslims over dezelfde kam, slechts een héél klein percentage zijn gevaarlijke fundamentalisten'. Dat is namelijk hetzelfde als tegen een patiënt zeggen: uw kanker is maar een béétje uitgezaaid. Zoals men niet een klein beetje zwanger kan zijn, zo kan men niet een klein beetje opgeblazen, neergeschoten, door een brandbom getroffen of onthoofd worden.
Ik rekende me zonet voor het gemak bij de links-progressieven maar eigenlijk ben ik het een noch het andere. Ik ben in de eerste plaats een hardcore militant lid van de door Bill Hicks in het leven geroepen internationale ‘People Who Hate People Party'. U vindt ons op Facebook. Het komt hierop neer: ik vind iederéén een klootzak. Inclusief mezelf. Mijn opa die twee wereldoorlogen heeft overleefd en ‘den mensch' zoals hij ons ras omschreef dus goed heeft leren kennen, drukte me meer dan een keer op het hart: ‘Eigenlijk mag men niets of niemand vertrouwen, zelfs uw eigen gat niet, want het zal u ook beschijten'. Good point, beautifully made, zouden de Britten zeggen.
Toegegeven, een klootzak die mij zijn geloof of cultuur wil opdringen — wat in het geval van de moslims krek hetzelfde is, laten we daar alstublieft geen discussie meer aan wijden (... kijk om u heen... lees de krant... bekijk het journaal... klaar, we zijn het eens) — vind ik een nog iets kloteriger zak dan alle anderen.
Dat betekent hoegenaamd niet dat ik ‘rechts' ben. Het zegt louter dat ik niet onbesuisd en ongeïnformeerd een ver doorgedreven cultuurrelativisme ben toegedaan.
Waar ik mij rechthartig laat op voorstaan is dat ik een grondige afkeer heb van alles wat met religie te maken heeft, van welke strekking ook. Ik vind dat mensen die zich beroemen op hun religiositeit het verdienen om het voorwerp van aanhoudende spot en hoon te zijn. Voelt u zich hierdoor beledigd? Et alors? Zoals de voortreffelijke Australiër Steve Hughes al zei: ‘Er gebeurt volstrekt níets als iemand zich beledigd voelt. Het is niet dat er 's anderendaags naar de politie wordt gebeld met: gisteren werden mijn gevoelens gekwetst en vanmorgen had ik lepra. Je wil in een democratie leven en verwacht dat uw gevoelens ten alle tijde zullen gespaard worden? Wel, je bent een idioot!'
Dat is de nagel op de kop van een andere nagel die zo-even heel hard en trefzeker ook al op de kop is geslagen. Het is namelijk kiezen of delen: democratie, vrije meningsuiting en gelijke kansen voor iedereen, inclusief de kans om zich beledigd of tekortgedaan te voelen... of theocratie.
Vooraleer u op hoge poten reageert, Kristien Hemmerechts et les autres: welzeker ben ik er van overtuigd dat godsdienstvrijheid, wederzijds respect voor andermans religieuze overtuiging en inlevingsvermogen schone en humane principes zijn die zonder twijfel in een gezonde democratie thuishoren. Maar momenteel worden die fel bevochten vrijheden door moslims overal ter wereld misbruikt om diezelfde gezonde democratie te ondermijnen. Dat Luckas Vander Taelen door moslims wordt bespuugd in Brussel is, behalve uiteraard voor Luckas Vander Taelen, weinig meer dan een onfortuinlijk voorvalletje. Dat moslimgelovigen eisen dat de rest van de wereld zich aan hen aanpast inzake — en ik doe slechts een voor de hand liggende greep uit het ruime aanbod — vrije meningsuiting, vestimentaire voorschriften op school, slachtwijzen, zwembadetikette, de scheiding tussen kerk en staat, de omgang tussen mannen en vrouwen en nu ook ruimtelijke ordening in Zwitserland, dat is andere koek. Deze onrustbarende evolutie erkennen en bijgevolg de ruggengraatloze reactie van sommige prominente ongelovigen zorgwekkend vinden heeft totaal niets met xenofobie te maken. Laat ik wat dat betreft niet verkeerd begrepen worden: xenofobie is volgens mij maar voor één ding goed, namelijk om punten te scoren bij een spelletje Scrabble.
Nee, het pijnpunt is religie. Religiositeit is niets meer dan goed georganiseerde angst. Angst om onbetekenend te zijn in het allesverblindende licht der eeuwigheid. Angst voor de dood dus. Gelovigen, in welke leer dan ook, hebben één ding gemeen: ze willen het niet geweten hebben dat de mens in wezen slechts een capricieus bewustzijn met een ruggengraat is. Een klootzak, quoi.
Zoals uw,
(pdw)
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=7S2J5CR3
Het inspireerde mij destijds.
Vertrouw niets, ook geen column
Weg met de literatuur Eigenlijk
is het allemaal begonnen met het punt Vroeger bestond dat helemaal niet een punt
Ik vraag me af waarom we dat ook nodig hebben Het is toch allemaal duidelijk
zonder punt zeker Een punt heeft geen voordelen, alleen maar nadelen Je krijgt
er alleen maar een punthoofd van Al die mensen die altijd maar weer een punt
willen maken Ik vraag me af waarom dat allemaal nodig is En vooraleer u op hoge
poten reageert, Kristien Hemmerechts et les autres kom alstublieft niet
aanzetten met ‘u scheert alle punten over dezelfde kam, slechts een héél klein
percentage zijn gevaarlijke punten’ Een punt is een punt en daarmee uit Een punt
betekent dat het gedaan is, je kan er niet een punt achter zetten en
daarna nog een eind blijven verder lullen Dat pikt geen enkele vrouw En één punt
tot daar aan toe Daar zou ik nog mee kunnen leven Maar je geeft die mannen een
vinger en voor je het weet ben je een hele arm kwijt Je geeft ze een punt en
binnen de kortste keren staat er een uitroepteken Het is toch waar zeker En zo
een uitroepteken, als je dat toelaat dan, neem het van me aan, dan hebben we het
einde nog niet gezien hoor Zo een uitroepteken dat kweekt zoals konijnen jong Ik
moet daar toch geen tekeningetje bijmaken zeker Zo een uitroepteken, heb je dat
al eens goed bekeken, dat staat constant in erectie Voor je het weet heb je drie
of vier uitroeptekens En zoals iedereen wel weet, drie of vier uitroeptekens,
dat is het equivalent van een column Mij niet gelaten hoor zo een column Maar
wat voor onzin je daarin allemaal wel niet kan lezen Neem nu deze als voorbeeld
Hij begint met het verwerpen van een punt en hij eindigt met het afschaffen van
de literatuur Dat is sowieso toch bewijs genoeg dat we de literatuur beter
zouden afschaffen
De zelfverklaarde cynicus is niet meer.
Het cynisme is niet meer, de logica is niet meer.
Het enige wat rest:
Ik zie mijn vrouw en mijn kinderen graag.
Zelf dacht hij dat hij sprekend op Pete Townshend leek. Maar wanneer die legendarische en molenwiekende lead-gitarist van de modgroep The Who drie Duvels op had, wilde hij ook wel eens claimen dat hij de drummer was geweest van The Misters, een postpunkensemble uit Tervuren dat in 1978 heel even bijna beroemd was.
Patrick De Witte was rock-'n-roll gescheten. Helemaal opgetrokken uit straatcredibiliteit en als daar af en toe een grote muil bij hoorde, dan was dat maar zo. Die grote muil was toch niets anders dan een ventiel voor zijn groot hart, dat hem nu, als ik het goed begrijp, fataal geworden is.
Fuck, (pdw), zeg toch alstublieft dat het niet waar is en dat het een van je talrijke flauwe grappen is, die je volgens mij in een onuitputtelijk steekkaartensysteem had zitten en die je te pas, en soms ook te onpas, met de grootst mogelijke graagte bovenhaalde.
Je zag je vrouw en kinderen graag, heb je me eens gezegd in het Brusselse café Le Coq, toen je twijfelde aan je talent als journalist en er eigenlijk mee wilde ophouden. Je had me om raad gevraagd. Of ik dacht dat jij dat kon. Of ik dacht dat jij serieus mocht overwegen om van schrijven je vak te maken. Toen vroeg ik: "Wat vind je belangrijk in het leven?" En toen zei jij: "Ik zie mijn vrouw en mijn kinderen graag."
'Touch of genius'
Patrick De Witte kon drummen én schrijven. Dat kun je van Dostojevski bijvoorbeeld al niet zeggen.
Maar hij had vooral een groot talent voor enthousiasme. Laat ons een plaat maken! Laat ons een programma maken! Laat ons een tijdschrift maken! Dat soort enthousiasme.
En nog beter: daarna deed hij dat ook. En wat dan volgde, was niet de beste plaat van de wereld, niet het beste programma van de wereld, niet het beste tijdschrift van de wereld. Maar wel voor hem. Op dat moment. En dat was ook zo. Op dat moment.
Toch was er af en toe een touch of genius.
Damiaan De Schrijver als de Plantman in Kijk eens op de doos, dat kwam uit die langwerpige koker van (pdw) en dat was er ook écht voor 150 procent op.
Net zoals ik die hele Canvasreeks uit 2002 bijzonder grappig vond toen ik ze vorig voorjaar tijdens een gelukkige heruitzending aandachtig bekeek en niets anders kon dan vaststellen dat ze destijds haar tijd ver vooruit was.
Nu, zijn tijd ver vooruit zijn is iets waar (pdw) volgens de laatste berichten erg goed in was.
Er zijn veel redenen om hem te gedenken maar het mooiste van al vond ik toch een man die in het lelijkste café ter wereld tegen mij zei dat hij zijn vrouw en zijn kinderen graag zag.
Fuck, (pdw).
En wat stond er nu eigenlijk op die doos?
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1582579/2013/02/20/Wat-stond-er-nu-eigenlijk-op-die-doos-Patrick.dhtml
Het cynisme.
"De filosofie werd door Antisthenes, een leerling van Socrates, gesticht te Athene. Het cynisme als leer was geïnspireerd op de Socratische theorie: kennis is wijsheid. Men wees dan ook het streven naar luxe, bezit of geld af. De aanhangers van deze opvatting waren ervan overtuigd dat het afzweren van deze zaken de enige manier was om wijs te zijn, wat uiteraard leidde tot een vervreemding van de toenmalige maatschappij, die vooral om bezit, roem en geld draaide."
http://nl.wikipedia.org/wiki/Cynisme_(filosofie)
Ook toevallig:
Wie zich, al dan niet geveinsd, zorgen maakt over de ‘ziel' van het ACW, kijkt maar beter wat verder dan de ellende waarin de christelijke arbeidersbeweging zich nu heeft gewerkt. Want die heeft een verklaring, van de crash van het Arco-imperium, via het dispuut over het statuut van de Arco-coöperanten en de Dexia-winstbewijzen, tot de heisa rond de fiscale omgang met de opbrengsten ervan.
Alles gaat terug op één beslissing, geen twintig jaar geleden. Toen stapte het ACW met zijn spaarbank Bacob in de fusie waaruit Dexia is ontstaan. Toenmalig topman Hubert Detremmerie, inmiddels overleden, was er de architect van. Door te willen meespelen met de grote jongens, nam het ACW toen afscheid van zijn coöperatieve ideaal en werd het een ordinaire zakenbankier. Daar was het dat het zijn ziel verkocht.
Dat was immers geen louter technische operatie. Ze paste in een brede beweging van financiële concentratie, schaalvergroting, deregulering en privatisering – toen verkocht België immers ook alle openbare kredietinstellingen. Nu gedraagt wat nog rest van het ACW-imperium zich navenant, als elke zakenbankier, fiscale spitstechnologie inbegrepen. Wie bij de hond slaapt, et cetera.
Toch kregen het ACW en Bacob indertijd niets dan lof voor hun volgzaamheid aan de neoliberale orthodoxie. Die vroomheid dicteerde immers dat wie geld beheerde, ook de zuurverdiende centjes van kleine coöperanten, hoorde te kiezen voor het internationale zakenbankieren, op straffe van marginalisering. De wijsheid volgde pas in 2008, toen de bankencrisis leerde dat die schaalvergroting veel minder steunde op goed beheer, laat staan op ethiek, dan op hoogmoed en graaizucht. De factuur daarvan, ook die van het Dexia-fiasco, ligt nu bij de belastingbetaler.
Bij het ACW vloeide de erfzonde uit een andere voort: de historische verzuiling, waarin het middenveld systematisch was vervlecht geraakt met de overheid. Het ACW hield daar een grote politieke en institutionele macht aan over, in evenwicht met andere, even informele powers that be . Maar die fixatie op het medebeheer leidde ook tot een gebrek aan kritische afstand, tot argeloosheid tegenover de vele vormen van conformisme en conservatisme die ontstaan in de omgang met macht.
Zo belandde het ACW aan de verkeerde kant van de ethische demarcatielijn. En zodra de ziel verkocht is, gaat het van kwaad naar erger. In de bestuurskamer van menige multinational zullen ze allicht eens besmuikt monkelen om wat het ACW nu overkomt, mocht het hen al interesseren. Maar toch, een truc vinden om amper 0,3 procent belasting op inkomsten te betalen, respect! Il faut le faire .
En dan is de vraag inderdaad of de christelijke arbeidersbeweging dat moet doen. Critici noemen het ACW hypocriet omdat zijn principes niet te rijmen vallen met die dubieuze ‘fiscale optimalisering'. Al is nog niet bewezen dat die, behalve ingenieus, ook frauduleus zou zijn.
Maar in die (late) zorg over de ziel van het ACW ontbrak het die critici al evenmin aan hypocrisie. Want niet elke belastingplichtige hoeft kennelijk een ziel te hebben. Zoals die Franse miljardairs die een hartelijk welkom krijgen in de betere Brusselse wijken. Al gaat het bij hen om het in stand houden van privé-fortuinen, en niet, zoals bij het ACW, om de financiering van sociale dienstverlening.
Maar het is ook waar dat die Fransen zich maar zelden laten betrappen op ethische aanspraken. En als het bij het ACW inderdaad om fraude zou gaan, valt die allerminst te vergoelijken met goede bedoelingen.
Zo leert de fiscaliteit ook veel over de heersende sociale mores. Dat een handige Harry de wet nog altijd lucratief naar zijn hand kan zetten. Dat de grenzen tussen ethische rechtlijnigheid, ‘optimalisering' en fraude abnormaal vaag zijn. Dat de wet een onderscheid des persoons in de hand werkt, waardoor het mal vu is dat de familie van ABVV-topman Rudy De Leeuw gebruik maakt van de notionele intrestaftrek, terwijl ArcelorMittal dat ongestoord wel kan doen. Dat de politiek het maar blijft vertikken om de al lang bekende fiscale onevenwichten op te lossen, maar die slechts oplapt met uitzonderingen, achterpoortjes of gunstregimes, tot en met truukjes als maaltijdcheques, dienstencheques of bedrijfsauto's, die iedereen die er ethisch gevoelig voor is, opzadelt met het onprettige gevoel een belastingontwijker te zijn.
Nochtans hoort de fiscaliteit ieders rechten en plichten ondubbelzinnig te omschrijven. Burgers en bedrijven hoeven niet bij elk voorschrift nog een extra ethische afweging te maken. Als de ethiek niet in de wet zelf ligt, wint alleen het cynisme. Zoals nu. Zowel bij het ACW als bij zijn critici.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20130219_00476116
"Als de ethiek niet in de wet zelf ligt, wint alleen het cynisme".
Wat een zin!
Fuck!
Intellectuele zelfbevrediging!
"Bekend van Diogenes is ook dat hij vaker in de openbaarheid stond te masturberen. Toen anderen hem hierop aanspraken zou hij gezegd hebben: "Och, was het ook maar mogelijk je honger te stillen door over je maag te wrijven". Zelfbevrediging in het openbaar was volgens hem het toppunt van autarkie en wijsheid."Dat was immers geen louter technische operatie. Ze paste in een brede beweging van financiële concentratie, schaalvergroting, deregulering en privatisering – toen verkocht België immers ook alle openbare kredietinstellingen. Nu gedraagt wat nog rest van het ACW-imperium zich navenant, als elke zakenbankier, fiscale spitstechnologie inbegrepen. Wie bij de hond slaapt, et cetera.
Toch kregen het ACW en Bacob indertijd niets dan lof voor hun volgzaamheid aan de neoliberale orthodoxie. Die vroomheid dicteerde immers dat wie geld beheerde, ook de zuurverdiende centjes van kleine coöperanten, hoorde te kiezen voor het internationale zakenbankieren, op straffe van marginalisering. De wijsheid volgde pas in 2008, toen de bankencrisis leerde dat die schaalvergroting veel minder steunde op goed beheer, laat staan op ethiek, dan op hoogmoed en graaizucht. De factuur daarvan, ook die van het Dexia-fiasco, ligt nu bij de belastingbetaler.
Bij het ACW vloeide de erfzonde uit een andere voort: de historische verzuiling, waarin het middenveld systematisch was vervlecht geraakt met de overheid. Het ACW hield daar een grote politieke en institutionele macht aan over, in evenwicht met andere, even informele powers that be . Maar die fixatie op het medebeheer leidde ook tot een gebrek aan kritische afstand, tot argeloosheid tegenover de vele vormen van conformisme en conservatisme die ontstaan in de omgang met macht.
Zo belandde het ACW aan de verkeerde kant van de ethische demarcatielijn. En zodra de ziel verkocht is, gaat het van kwaad naar erger. In de bestuurskamer van menige multinational zullen ze allicht eens besmuikt monkelen om wat het ACW nu overkomt, mocht het hen al interesseren. Maar toch, een truc vinden om amper 0,3 procent belasting op inkomsten te betalen, respect! Il faut le faire .
En dan is de vraag inderdaad of de christelijke arbeidersbeweging dat moet doen. Critici noemen het ACW hypocriet omdat zijn principes niet te rijmen vallen met die dubieuze ‘fiscale optimalisering'. Al is nog niet bewezen dat die, behalve ingenieus, ook frauduleus zou zijn.
Maar in die (late) zorg over de ziel van het ACW ontbrak het die critici al evenmin aan hypocrisie. Want niet elke belastingplichtige hoeft kennelijk een ziel te hebben. Zoals die Franse miljardairs die een hartelijk welkom krijgen in de betere Brusselse wijken. Al gaat het bij hen om het in stand houden van privé-fortuinen, en niet, zoals bij het ACW, om de financiering van sociale dienstverlening.
Maar het is ook waar dat die Fransen zich maar zelden laten betrappen op ethische aanspraken. En als het bij het ACW inderdaad om fraude zou gaan, valt die allerminst te vergoelijken met goede bedoelingen.
Zo leert de fiscaliteit ook veel over de heersende sociale mores. Dat een handige Harry de wet nog altijd lucratief naar zijn hand kan zetten. Dat de grenzen tussen ethische rechtlijnigheid, ‘optimalisering' en fraude abnormaal vaag zijn. Dat de wet een onderscheid des persoons in de hand werkt, waardoor het mal vu is dat de familie van ABVV-topman Rudy De Leeuw gebruik maakt van de notionele intrestaftrek, terwijl ArcelorMittal dat ongestoord wel kan doen. Dat de politiek het maar blijft vertikken om de al lang bekende fiscale onevenwichten op te lossen, maar die slechts oplapt met uitzonderingen, achterpoortjes of gunstregimes, tot en met truukjes als maaltijdcheques, dienstencheques of bedrijfsauto's, die iedereen die er ethisch gevoelig voor is, opzadelt met het onprettige gevoel een belastingontwijker te zijn.
Nochtans hoort de fiscaliteit ieders rechten en plichten ondubbelzinnig te omschrijven. Burgers en bedrijven hoeven niet bij elk voorschrift nog een extra ethische afweging te maken. Als de ethiek niet in de wet zelf ligt, wint alleen het cynisme. Zoals nu. Zowel bij het ACW als bij zijn critici.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20130219_00476116
"Als de ethiek niet in de wet zelf ligt, wint alleen het cynisme".
Wat een zin!
Fuck!
Intellectuele zelfbevrediging!
http://nl.wikipedia.org/wiki/Diogenes_van_Sinope
Geen opmerkingen:
Een reactie posten