De douanier

 
Bart De Wever schreef een boekje "Over woke".
Ik ga het niet lezen, ik heb voldoende aan de promopraatjes.

"Het moest een analyse zijn: er is een samenhang tussen alles wat mij ergert. Die samenhang heet woke."
Als er een verband is tussen een woord en een realiteit is dat een frappante uitspraak.
Alles wat mij ergert = woke.
Duidelijker kan een definitie niet zijn.
"Woke is alles wat mij ergert."

In de marge van al dat woke gedoe kon ook Bart De Pauw niet ontbreken.
Dat kwam handig van pas, want ik was al een tijdje aan  het broeden op een item over de documentaire "Het proces dat niemand wou".

"Het wordt steeds moeilijker voor mijn partij om de mensen bij de redelijkheid te houden".
Laat me eens proberen om Bart De Wever bij de redelijkheid te houden.
De basis van de redelijkheid is de logica.
Het probleem van de logica is de "is" in "dat is waar".
In de logica is geen plaats voor de "was".
"Dat was waar" heeft in de logica geen enkele relevantie in het licht van "dat is waar".

Bart De Wever ergert zich aan de mentaliteit "eens dader, altijd dader".
Dat resulteert in uitspraken die de stelling "Bart De Pauw is een dader van grensoverschrijdend gedrag" ondermijnen.
"De zaak tegen Bart De Pauw was een aanfluiting van de rechtsstaat".
"Wij duwen iemand de maatschappelijke dood in als hij maar door de juiste mensen van de juiste feiten wordt beschuldigd. Dat vloekt met mijn rechtvaardigheidsgevoel."
"Er is geen vergiffenis mogelijk voor wie een woke-­misdaad pleegt."
(Bart De Pauw is geen dader meer van grensoverschrijdend gedrag, hij is een dader van een woke-misdaad.)
Werkelijk alles wordt uit de kast gehaald om "Bart De Pauw is een dader van grensoverschrijdend gedrag" te minimaliseren.
"Het besef dat onze waarden en normen veranderen en dat meegeven met onze kinderen, dat noem ik opvoeden."
Er wordt op zijn minst gesuggereerd dat de tijdsgeest veranderd is, dat de handelswijze van Bart De Pauw uit het verleden wordt beoordeeld door de hedendaagse zeden.
(Ach, akkoord, Bart De Pauw heeft de trein gemist, maar we kunnen niet allemaal op dezelfde trein zitten.
Sommige mensen hebben nu eenmaal vroeger gelijk dan anderen.)
Met permissie, maar voor zover mijn herinneringen aan het verleden niet worden gekleurd door het heden was die handelswijze veertig jaar geleden ook niet oké.
"Morgen zullen we anders naar gisteren kijken dan vandaag" is een boutade waar we gebruik van maken naar gelang het goed uitkomt.

Bart De Pauw reageerde op de klachten van de vrouwen in een filmpje met "ik ben geen dader."
Dat is ongetwijfeld correct: in de videoboodschap had hij geen gsm in handen.
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat Bart De Pauw zijn gsm gedrag grondig heeft bijgestuurd.
Maar het omgekeerde van "eens dader, altijd dader" is "ik ben nu geen dader, ik ben het nooit geweest."

Ik zou Bart De Wever graag volgend gedachte-experiment voorleggen.
Stel je voor dat "Het proces dat niemand wou" niet gepresenteerd werd als een documentaire, maar als een fictiereeks. Een fictiereeks waarin het kruim van de Vlaamse actrices een glansprestatie neerzetten. Hij hoeft zich dus niet druk te maken over het feit of de actrices al dan niet de waarheid spreken, het is fictie. Hij moet zich op het einde alleen uitspreken over het feit of hij het gedrag van de acteur in het scenario catalogiseert als "ongeoorloofd".
Indien Bart De Wever van oordeel is dat de gespeelde handelingen geen voorbeeld zijn van grensoverschrijdende handelingen, dan hebben ik en hij een ander "rechtvaardigheidsgevoel".

In de ideale wereld van de fictie is het gemakkelijk om tot de essentie te komen. Maar in werkelijkheid is dat heel wat moeilijker.
Spreken de vrouwen de waarheid? Hebben ze mekaar beïnvloed? Werden ze geronseld? En vooral, in hoeverre heeft dat allemaal een invloed op de overgang van "het zijn grensoverschrijdende handelingen" naar "Bart De Pauw is een dader van grensoverschrijdende handelingen"?
Bart De Wever denkt er het zijne van en ik het mijne.
Het lijkt wel of we gedoemd zijn om alleen maar intentieprocessen te maken.
"De betrokken vrouwen zijn hardvochtige wezens die geen genoegen nemen met excuses", wordt het intentieproces van de vrouwen gemaakt.
"In de excuses weerklinkt nog de echo van een als. "Als" ik leed heb berokkend, wil ik mij daar ten volle voor excuseren", wordt het intentieproces van Bart De Pauw gemaakt.
En ik, ik maak het intentieproces van alle partijen.
Dat laatste is fictie.
Ik ben de douanier. Ik wil u alleen even halt laten houden. Ik bekijk u even argwanend vanuit mijn hokje en gebaar dan verveeld met een vingertje dat u weer verder kan.

"Wanneer is genoeg genoeg?", vraagt Bart De Pauw zich af.
Stel dat Bart De Pauw een filmpje zou posten met slechts één scène: "ik ben een dader van grensoverschrijdend gedrag".
Misschien vinden de vrouwen dan rust en kunnen ze hem antwoorden: "Neen Bart, jij bent geen dader. Wij hebben het veranderd."


P.S.
Logica is niet ernstig.
Meestal kan ik er om lachen.
Maar in "Het proces dat niemand wou" werd ik tot tranen toe bewogen door het relaas van Ella-June Henrard over haar in de logica verstrikt geraakte moeder.