Gisteren ben ik in een ietwat genante situatie verzeild geraakt.
“Hoe komt dat zo”, vraagt u zich af.
Wel, gisteren gaf Stephen Hawking een lezing in Leuven en ik was daar bij.
Dat kan u misschien verbazen omdat u mij nog altijd een beetje als een wereldvreemde kwiet beschouwd, maar ik ben wel degelijk vertrouwd met het oeuvre van Stephen Hawking.
Wat meer is, “A brief history of time” staat niet alleen in mijn boekenkast, ik heb het ooit op een blauwe maandag zelfs gelezen.
Laat ik u niet langer in spanning houden. Wat is er gebeurd tijdens de lezing van Stephen Hawking?
Ik ben in slaap gevallen.
Erg hé.
Dit is niet zo maar een boutade om een ironische noot bij het werk van Stephen Hawking te plaatsen, helemaal niet zelfs. Geloof me, als ik een ironische noot bij het werk van Stephen Hawking zou willen plaatsen, dan zou ik een tekstje schrijven en dan zou ik niet de moeite doen om me naar de aula De Somer te verplaatsen.
Nee, echt waar, ik ben gewoon in slaap gevallen. Redelijk genant.
“Can you hear me?”
Zo begon de lezing van Stephen Hawking.Verder herinner ik me niets meer tot ik wakker werd van het applaus.
Een moment waarin de tijd even had stilgestaan als het ware.
Een mij onbekende buurman sprak mij aan.“Toch wel indrukwekkend hoor, zo intens nadenken over de eerste vragen van de mens. Waar komen wij vandaan, waarom zijn we hier…”
Nu, ik geef eerlijk toe dat ik in slaap gevallen ben, maar ik ben toch wel erg zeker van mijn stuk.
“Can you hear me?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten