Ik heb nog een guilty pleasure waar ik u nog niet over verteld heb.
Ik lees namelijk graag de schrijfsels van Rik Torfs.
Ik blijf me er over verbazen dat Rik Torfs zichzelf niet als representatief voor "de tijdsgeest" beschouwt, terwijl ik hem zelf als het voorbeeld bij uitstek van die tijdsgeest zie.
Het "echte" gesprek.
Het verschil tussen een gesprek en het "echte" gesprek is dat het "echte" gesprek schijnbaar tegenstellingen opheft.
Terwijl je toch alleen maar blij kan worden van tegenstellingen.
Ik koester de tegenstelling.
En de tegenstelling in mijn denken koester ik nog meer dan de tegenstelling in het denken van de ander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten