Mevrouw Vervaeck

Ik was geen briljante student tijdens de humaniora.
In mijn laatste jaar werd ik gelukkig gedelibereerd voor technisch tekenen, kegelsneden en dergelijke weet u wel. Behalve het inzicht was ook nog de kunst van het tekenen in Oost-Indische inkt met de Rotring pen noodzakelijk voor dat vak. Ik had voor geen van beide aanleg.
Zowat halverwege het schooljaar begon ik langzaam aan door te krijgen dat ik het niet ging redden, zoveel wiskundig talent had ik dan weer wel. Vermits er heel wat punten te verdienen waren met dagelijks werk had ik afgesproken met mijn vriend dat hij zijn taak nog diezelfde avond zou afwerken en mij die de volgende dag zou meegeven zodat ik de rest van de week had om heel de mikmak over te tekenen. Strak plan.
Maar dat was dus buiten mevrouw Vervaeck gerekend.
Toegegeven, misschien was het wat provocerend geweest om haar de tekeningen samen te overhandigen.
"Twee tekeningen", vroeg ze verbaasd toen ze de taken ophaalde.
"Ja", antwoordde ik zonder verpinken , "de bovenste is die van mij en de onderste is die van Pieter."
De week erop overhandigde ze mij zonder woorden, maar wel met een zweem van een glimlach om haar lippen twee tekeningen. Ik had hier en daar een aftrek van een half punt omdat ik niet nauwkeurig het onderscheid had gemaakt tussen wat zichtbaar was (volle lijn!) en wat onzichtbaar (stippellijn!). Onzorgvuldig gekopieerd!
Rond een paar minuscule - echt waar - vegen Oost-Indische inkt had ze belachelijk grote cirkels in rode BIC getekend.
ORDE !!! -3 !!! stond er in dezelfde rode letters.
En had ik dus alsnog een onvoldoende.
Blijkbaar was ik nooit voorbestemd voor de orde.
"Puik werk Pieter, 10/10" stond er op het tweede blad.
Sindsdien heb ik een hartsgrondige hekel aan het woord "puik".

OH MY GOD !


 

OH MY  GOD !
OH.
MY.
GOD !

Ik ben een driedeler geworden.
Een trisector.
De risee van het internet!
Een morosoof.

Een schaterlach!
Niks van een zweem van een glimlach om haar lippen.
Een ongegeneerde schaterlach! Ik hoor een schaterlach uit het paradijs.
De ultieme wraak van mevrouw Vervaeck.
Een onophoudelijke bulderlach! Die arme mevrouw Vervaeck komt niet meer bij.
Ze blijft erin!
De slappe lach.
En het werkt aanstekelijk.
De eerste die mee begint te lachen is meneer Fransen die Engels gaf en al geruime tijd heimelijk verliefd was op mevrouw Vervaeck.
En het blijft niet bij meneer Fransen, er is sprake van een exponentiële groei, niemand in het paradijs ontsnapt aan de slappe lach.
Af en toe lijkt het even te zullen stilvallen, maar dan begint er iemand stilletjes te gniffelen en is binnen de kortste keren het hek weer helemaal van de dam.
Inmiddels lacht heel het lijf van mevrouw Vervaeck.
Mevrouw Vervaeck heeft in een poging het lachen te onderdrukken haar armen rond haar buik gelegd.
Tevergeefs.
Met als gevolg dat ze tijdens het lachen telkens haar wulpse boezem op en neer tilt met haar armen.
Het lijkt wel of haar borsten lachen. Meneer Fransen zijn oogbollen floepen recht evenredig met de borsten van mevrouw Vervaeck uit zijn oogkassen.
Het zorgt voor het nodige komische effect waarop er weer een kettingreactie ontstaat.

En zo wordt het daar alsnog een vrolijke bedoening in dat paradijs!