Peter
Casteels schrijft in Knack over de nieuwe comedyshow Douglas van Hannah
Gadsby: "Die grappen over het patriarchaat zijn mij de laatste maanden
beginnen te vervelen."
Hij haalt Alex Agnew aan die de vorige show van Gadsby, Nanette, bekritiseerde in De Standaard. In dat artikel worden enkele heren gevraagd iets te zeggen over de essentie van het vak 'comedy'.
Alex Agnew zegt: "Ik heb een hekel aan die nieuwe generatie Amerikaanse woke comedians, voor wie een show een soort zelftherapie is geworden. Comedy hoeft niet grappig te zijn is daar het nieuwe motto. Nee? Wat dan wel? Comedy without jokes is listening to somebody talking, heeft de Britse comedian Frank Skinner gezegd." Toch geweldig dat Vlaanderen mannelijke comedians ter beschikking heeft die ons door citaten van andere mannelijke comedians haarfijn uitleggen wat comedy is. Een kleine bijgedachte: Hoe kun je als vrouw nadenken over comedy als mannen je steeds uitleggen wat goede comedy is?
In een interview met De Standaard zegt Sarah Vandeursen dat de redactie van het satirische programma De ideale wereld een heftige plek is. Ze ontdekt daar dat humor toch meer een mannending is. Ze krijgt het gevoel dat ze zich als vrouw harder moet bewijzen. Niet dat de mannen op de redactie seksisten zijn, het zijn toffe mannen. Maar het probleem is: Vandeursen voelt zich niet gehoord. Meer zelfs, ze zegt dat alle vrouwen gillend weglopen van De ideale wereld.
En dan nog zijn er mannen die verbaasd zijn dat vrouwen therapeutische elementen verwerken in hun comedyshow. Op zich is dat wel een goede grap.
Wat ik me wel afvraag: waar zijn de plekken waar vrouwen kunnen uitzoeken en tonen wat humor voor hen betekent? Ondertussen krijg ik telefoontjes van theaterprogrammators en redacties die klagen dat het zo moeilijk is om grappige vrouwen te vinden. Ik blijf dan een uur met hen babbelen om te bewijzen dat ik wel grappig ben. Meestal word ik nooit meer teruggebeld. In een sfeer waarin je moet bewijzen dat je grappig bent, kan geen humor ontstaan.
Als je grappige vrouwen in je tv-programma wilt, investeer dan in hen. Geef hen een diverse redactie die grappen voor hen bedenkt. Dat krijgen al die uniek getalenteerde hilarisch grappige mannen namelijk ook. Als je een grappige vrouw een podium wilt geven in het theater, schrijf dan niet op de affiche de wereldschokkende woorden: 'Vrouwen kunnen ook grappig zijn!'
Casteels nuanceert in zijn artikel: Nanette, de eerste show van Gadsby, vond hij wel indrukwekkend en geestig. Wel, ik zal eens uitleggen hoe dat komt: Gadsby neemt de vrijheid om uit te zoeken op welke manier zij zich van humor wil bedienen om haar boodschap over te brengen. Eerst inhoud, dan humor. "Wees eens grappig" doet het omgekeerde.
Hij haalt Alex Agnew aan die de vorige show van Gadsby, Nanette, bekritiseerde in De Standaard. In dat artikel worden enkele heren gevraagd iets te zeggen over de essentie van het vak 'comedy'.
Alex Agnew zegt: "Ik heb een hekel aan die nieuwe generatie Amerikaanse woke comedians, voor wie een show een soort zelftherapie is geworden. Comedy hoeft niet grappig te zijn is daar het nieuwe motto. Nee? Wat dan wel? Comedy without jokes is listening to somebody talking, heeft de Britse comedian Frank Skinner gezegd." Toch geweldig dat Vlaanderen mannelijke comedians ter beschikking heeft die ons door citaten van andere mannelijke comedians haarfijn uitleggen wat comedy is. Een kleine bijgedachte: Hoe kun je als vrouw nadenken over comedy als mannen je steeds uitleggen wat goede comedy is?
In een interview met De Standaard zegt Sarah Vandeursen dat de redactie van het satirische programma De ideale wereld een heftige plek is. Ze ontdekt daar dat humor toch meer een mannending is. Ze krijgt het gevoel dat ze zich als vrouw harder moet bewijzen. Niet dat de mannen op de redactie seksisten zijn, het zijn toffe mannen. Maar het probleem is: Vandeursen voelt zich niet gehoord. Meer zelfs, ze zegt dat alle vrouwen gillend weglopen van De ideale wereld.
En dan nog zijn er mannen die verbaasd zijn dat vrouwen therapeutische elementen verwerken in hun comedyshow. Op zich is dat wel een goede grap.
Wat ik me wel afvraag: waar zijn de plekken waar vrouwen kunnen uitzoeken en tonen wat humor voor hen betekent? Ondertussen krijg ik telefoontjes van theaterprogrammators en redacties die klagen dat het zo moeilijk is om grappige vrouwen te vinden. Ik blijf dan een uur met hen babbelen om te bewijzen dat ik wel grappig ben. Meestal word ik nooit meer teruggebeld. In een sfeer waarin je moet bewijzen dat je grappig bent, kan geen humor ontstaan.
Als je grappige vrouwen in je tv-programma wilt, investeer dan in hen. Geef hen een diverse redactie die grappen voor hen bedenkt. Dat krijgen al die uniek getalenteerde hilarisch grappige mannen namelijk ook. Als je een grappige vrouw een podium wilt geven in het theater, schrijf dan niet op de affiche de wereldschokkende woorden: 'Vrouwen kunnen ook grappig zijn!'
Casteels nuanceert in zijn artikel: Nanette, de eerste show van Gadsby, vond hij wel indrukwekkend en geestig. Wel, ik zal eens uitleggen hoe dat komt: Gadsby neemt de vrijheid om uit te zoeken op welke manier zij zich van humor wil bedienen om haar boodschap over te brengen. Eerst inhoud, dan humor. "Wees eens grappig" doet het omgekeerde.
Ik heb gelachen om de laatste paragraaf.
De vraag is of mij dat een "male chauvinist pig" maakt.
Voor hetzelfde geld maakt het Julie Cafmeyer een grappige vrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten