Als het niet waar is, dien dan klacht in
Laster en eerroof als middel tegen verjaring
Joris Van Cauter, de advocaat van Roger Vangheluwe, vindt dus dat zijn cliënt onheus behandeld is omdat de beschuldigingen publiek gemaakt zijn en onterecht voor waar worden aangenomen. Als dat zo is, zegt RENAAT LANDUYT, wees dan consequent en dien een klacht in voor laster en eerroof. Dan moeten de beschuldigingen toch worden onderzocht.
De nieuwe klacht tegen voormalig bisschop Roger Vangheluwe wegens vermeende feiten van seksueel misbruik in de Oostduinkerkse duinen, heeft het debat weer doen oplaaien over seksueel misbruik van minderjarigen, de verjaring van zulke feiten en het vermoeden van onschuld.
Of de feiten zoals vermeld in de klacht effectief gebeurd zijn, blijft natuurlijk onzeker. Het is juist om de feiten te laten onderzoeken dat men een klacht indient. Jarenlang hebben slachtoffers van verschillende feiten gezwegen, net als hun omgeving. Pas door de recente aandacht in de media voor kindermisbruik worden klachten ernstig genomen.
Te vlug vergeet men dat het door een publieke stap van een slachtoffer is dat de materie bespreekbaar is geworden. Vangheluwe wou in der minne en in stilte de feiten niet erkennen tegenover een deel van zijn familie. De tussenkomst van de toenmalige kardinaal Godfried Danneels bleek ook niet te werken. Pas toen de beschuldigingen publiek gemaakt werden, werd Vangheluwe voldoende onder druk gezet om zich minstens terug te trekken als bisschop. Dankzij diezelfde aandacht is er uiteindelijk voldoende druk geweest om een parlementaire commissie op te richten om het verjaarde verleden desondanks bloot te leggen. En dankzij die commissie is er een bijzondere arbitrage in het leven geroepen om verjaarde feiten toch tegemoet te komen.
Had het slachtoffer in stilte een klacht ingediend, dan zou hij een bericht van verjaring als antwoord hebben ontvangen. Laten we dat vooral niet vergeten.
De mantel der verjaring is korter geknipt
De raadsman van Vangheluwe, Joris Van Cauter, laakte gisteren het feit dat een nieuwe klacht via de pers bekendgemaakt werd (DS 16 augustus). Hij had liever voort in stilte de verdediging van zijn cliënt waargenomen. Dat een slachtoffer zijn klacht publiek maakt, is in normale omstandigheden te beklagen. Maar in deze materie is iets publiek maken soms het enige wapen dat een slachtoffer heeft. De media-aandacht voor de beweerde feiten zal vele slachtoffers van seksueel misbruik misschien wel pijn doen, maar anderzijds is het steeds opnieuw een voorbeeld en een hart onder de riem voor een slachtoffer om zelf ook in het verweer te treden.
Zonder media-aandacht worden de feiten met de mantel van de verjaring weggeveegd. Ook als ze waar zijn. De verjaringstermijn voor feiten van seksueel misbruik op minderjarigen werd vorig jaar met vijf jaar verlengd. Vroeger kon een slachtoffer tot tien jaar na zijn meerderjarigheid, tot aan zijn 28ste, een klacht indienen. Vandaag kan dat tot aan zijn 33ste. Zelf behoorde ik tot de parlementairen die de verjaring in dezen volledig wilden afschaffen. Wie beseft hoe lang (en hoe venijnig traag en blijvend) de schade bij het slachtoffer nawerkt, kan geen enkele termijn als verjaring aanvaarden. De feiten die Vangheluwe niet ontkent, zijn daar het beste bewijs van. Zijn neef heeft er zijn hele leven mee geworsteld en heeft pas na vele jaren de kracht en de moed gevonden om effectief aan de alarmbel te trekken. Het stoort ieders rechtsgevoel dat Vangheluwe die feiten nadien ongestraft kan bekennen.
Beter een klacht dan een opiniestuk
Met de nieuwe klacht wordt het nog erger. Vangheluwe zegt bij monde van zijn raadsman dat nu iedereen zomaar met beweringen van verjaarde feiten naar de pers te stappen. Hij stelt nu dat door deze muur van de verjaring iedereen zomaar kan zeggen dat hij slachtoffer is geweest. Na een fotoshoot in de duinen zegt de raadsman van Vangheluwe dat hij met tegenzin het proces voert in de pers.
Dat is niet correct. Onze rechtsstaat voorziet – gelukkig, in onze mediatieke maatschappij – dat wie zomaar iemands eer of goede naam krenkt, kan worden veroordeeld voor laster en eerroof. Ik raad de verdediging van Vangheluwe aan om de middelen die de rechtsstaat voorziet effectief aan te wenden. Dien dus klacht in wegens laster en eerroof. Dat misdrijf is niet verjaard, de publicatie van de beschuldigingen is nog geen week oud.
Door die klacht in te dienen gebruikt hij de juiste methode om paal en perk te stellen aan het publiek onrecht dat zijn cliënt ondergaat. Zo'n klacht is alvast beter dan in een opiniestuk veronderstellingen – die waar of onwaar kunnen zijn – te formuleren omtrent het slachtoffer die al zijn misdrijven op de schouder van Vangheluwe zou willen laden. Het voordeel van zo'n klacht is vooral dat de verweten feiten – al zijn ze als misdrijf verjaard – dan toch zouden moeten worden onderzocht. Zo krijgt de waarheid toch nog haar rechten.
Renaat Landuyt heeft een kleine lul.
Dat is niet zo maar een opinie, dat is de waarheid.
Via mijn goede vriend Julian Assange ben ik namelijk in het bezit gekomen van het volledige archief van de bekende uroloog Bo Coolsaet. Het toeval wil nu dat de genaamde Renaat Landuyt een patiënt is van dokter Bo Coolsaet.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het een grensgeval is, die lul van Renaat Landuyt.
Uit de opmeting blijkt dat het om een lul van 5,7 centimeter gaat terwijl de wetenschap er van uitgaat dat een lul kleiner dan 6 centimeter een kleine lul is. (Vooraleer u geagiteerd geraakt: deze cijfers hebben betrekking op een penis in rusttoestand)
Overigens blijkt uit het medische dossier ook het bewonderenswaardige plichtsbesef van dokter Coolsaet. De eerste consultatie van Renaat heeft namelijk afgelopen winter plaatsgevonden. Herinnert u zich die strenge winter nog? Dat maakte onze beroemde uroloog voorzichtig. Het is immers algemeen geweten dat de penis bij koud weer krimpt. Er kwam een tweede meting aan te pas in het voorjaar, maar dat veranderde helaas niets aan de hele zaak: het bleef een lul van 5,7 centimeter.
Renaat Landuyt heeft een kleine lul.
Nu kan u zich afvragen of het toelaatbaar is dat ik het medische dossier van Renaat Landuyt hier open en bloot te grabbel gooi. Stelt dat geen problemen in verband met de privacy?
Die vraag is uiteraard terecht.
Maar privé aangelegenheden zijn alleen maar privé als ze geen invloed uitoefenen op de functie van de persoon in kwestie. "Geen" invloed. Dat is een duidelijk en formeel standpunt.
Het is de tol die we moeten betalen voor de waarheid. Er is geen tussenweg. Het is "waar" of het is "niet waar". Er is invloed of er is geen invloed.
Neem nu het eerste het beste handboek psychologie even ter hand en raadpleeg het hoofdstuk "compensation theory".
Overtuigd?
Het haantjesgedrag van Renaat Landuyt is "intellectueel oneerlijk".
De waarheid heeft ook zo haar rechten.
Rest de vraag of er überhaupt iets hoger is dan de waarheid?
Maar daar kan Renaat Landuyt misschien beter een antwoord op geven.
P.S.
Zonder media-aandacht worden interpretaties in de kiem gesmoord.
Of de feiten zoals vermeld in de klacht effectief gebeurd zijn, blijft natuurlijk onzeker. Het is juist om de feiten te laten onderzoeken dat men een klacht indient. Jarenlang hebben slachtoffers van verschillende feiten gezwegen, net als hun omgeving. Pas door de recente aandacht in de media voor kindermisbruik worden klachten ernstig genomen.
Te vlug vergeet men dat het door een publieke stap van een slachtoffer is dat de materie bespreekbaar is geworden. Vangheluwe wou in der minne en in stilte de feiten niet erkennen tegenover een deel van zijn familie. De tussenkomst van de toenmalige kardinaal Godfried Danneels bleek ook niet te werken. Pas toen de beschuldigingen publiek gemaakt werden, werd Vangheluwe voldoende onder druk gezet om zich minstens terug te trekken als bisschop. Dankzij diezelfde aandacht is er uiteindelijk voldoende druk geweest om een parlementaire commissie op te richten om het verjaarde verleden desondanks bloot te leggen. En dankzij die commissie is er een bijzondere arbitrage in het leven geroepen om verjaarde feiten toch tegemoet te komen.
Had het slachtoffer in stilte een klacht ingediend, dan zou hij een bericht van verjaring als antwoord hebben ontvangen. Laten we dat vooral niet vergeten.
De mantel der verjaring is korter geknipt
De raadsman van Vangheluwe, Joris Van Cauter, laakte gisteren het feit dat een nieuwe klacht via de pers bekendgemaakt werd (DS 16 augustus). Hij had liever voort in stilte de verdediging van zijn cliënt waargenomen. Dat een slachtoffer zijn klacht publiek maakt, is in normale omstandigheden te beklagen. Maar in deze materie is iets publiek maken soms het enige wapen dat een slachtoffer heeft. De media-aandacht voor de beweerde feiten zal vele slachtoffers van seksueel misbruik misschien wel pijn doen, maar anderzijds is het steeds opnieuw een voorbeeld en een hart onder de riem voor een slachtoffer om zelf ook in het verweer te treden.
Zonder media-aandacht worden de feiten met de mantel van de verjaring weggeveegd. Ook als ze waar zijn. De verjaringstermijn voor feiten van seksueel misbruik op minderjarigen werd vorig jaar met vijf jaar verlengd. Vroeger kon een slachtoffer tot tien jaar na zijn meerderjarigheid, tot aan zijn 28ste, een klacht indienen. Vandaag kan dat tot aan zijn 33ste. Zelf behoorde ik tot de parlementairen die de verjaring in dezen volledig wilden afschaffen. Wie beseft hoe lang (en hoe venijnig traag en blijvend) de schade bij het slachtoffer nawerkt, kan geen enkele termijn als verjaring aanvaarden. De feiten die Vangheluwe niet ontkent, zijn daar het beste bewijs van. Zijn neef heeft er zijn hele leven mee geworsteld en heeft pas na vele jaren de kracht en de moed gevonden om effectief aan de alarmbel te trekken. Het stoort ieders rechtsgevoel dat Vangheluwe die feiten nadien ongestraft kan bekennen.
Beter een klacht dan een opiniestuk
Met de nieuwe klacht wordt het nog erger. Vangheluwe zegt bij monde van zijn raadsman dat nu iedereen zomaar met beweringen van verjaarde feiten naar de pers te stappen. Hij stelt nu dat door deze muur van de verjaring iedereen zomaar kan zeggen dat hij slachtoffer is geweest. Na een fotoshoot in de duinen zegt de raadsman van Vangheluwe dat hij met tegenzin het proces voert in de pers.
Dat is niet correct. Onze rechtsstaat voorziet – gelukkig, in onze mediatieke maatschappij – dat wie zomaar iemands eer of goede naam krenkt, kan worden veroordeeld voor laster en eerroof. Ik raad de verdediging van Vangheluwe aan om de middelen die de rechtsstaat voorziet effectief aan te wenden. Dien dus klacht in wegens laster en eerroof. Dat misdrijf is niet verjaard, de publicatie van de beschuldigingen is nog geen week oud.
Door die klacht in te dienen gebruikt hij de juiste methode om paal en perk te stellen aan het publiek onrecht dat zijn cliënt ondergaat. Zo'n klacht is alvast beter dan in een opiniestuk veronderstellingen – die waar of onwaar kunnen zijn – te formuleren omtrent het slachtoffer die al zijn misdrijven op de schouder van Vangheluwe zou willen laden. Het voordeel van zo'n klacht is vooral dat de verweten feiten – al zijn ze als misdrijf verjaard – dan toch zouden moeten worden onderzocht. Zo krijgt de waarheid toch nog haar rechten.
Renaat Landuyt heeft een kleine lul.
Dat is niet zo maar een opinie, dat is de waarheid.
Via mijn goede vriend Julian Assange ben ik namelijk in het bezit gekomen van het volledige archief van de bekende uroloog Bo Coolsaet. Het toeval wil nu dat de genaamde Renaat Landuyt een patiënt is van dokter Bo Coolsaet.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het een grensgeval is, die lul van Renaat Landuyt.
Uit de opmeting blijkt dat het om een lul van 5,7 centimeter gaat terwijl de wetenschap er van uitgaat dat een lul kleiner dan 6 centimeter een kleine lul is. (Vooraleer u geagiteerd geraakt: deze cijfers hebben betrekking op een penis in rusttoestand)
Overigens blijkt uit het medische dossier ook het bewonderenswaardige plichtsbesef van dokter Coolsaet. De eerste consultatie van Renaat heeft namelijk afgelopen winter plaatsgevonden. Herinnert u zich die strenge winter nog? Dat maakte onze beroemde uroloog voorzichtig. Het is immers algemeen geweten dat de penis bij koud weer krimpt. Er kwam een tweede meting aan te pas in het voorjaar, maar dat veranderde helaas niets aan de hele zaak: het bleef een lul van 5,7 centimeter.
Renaat Landuyt heeft een kleine lul.
Nu kan u zich afvragen of het toelaatbaar is dat ik het medische dossier van Renaat Landuyt hier open en bloot te grabbel gooi. Stelt dat geen problemen in verband met de privacy?
Die vraag is uiteraard terecht.
Maar privé aangelegenheden zijn alleen maar privé als ze geen invloed uitoefenen op de functie van de persoon in kwestie. "Geen" invloed. Dat is een duidelijk en formeel standpunt.
Het is de tol die we moeten betalen voor de waarheid. Er is geen tussenweg. Het is "waar" of het is "niet waar". Er is invloed of er is geen invloed.
Neem nu het eerste het beste handboek psychologie even ter hand en raadpleeg het hoofdstuk "compensation theory".
Overtuigd?
Het haantjesgedrag van Renaat Landuyt is "intellectueel oneerlijk".
De waarheid heeft ook zo haar rechten.
Rest de vraag of er überhaupt iets hoger is dan de waarheid?
Maar daar kan Renaat Landuyt misschien beter een antwoord op geven.
P.S.
Zonder media-aandacht worden interpretaties in de kiem gesmoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten