Pierre Klossowski

 
Ludwig Wittgenstein was jarig!
Uiteraard was ik op zijn verjaardagsfeestje.

Ik moet toegeven, aanvankelijk was het nogal een saaie bedoening.
Maar van zodra we de taart hadden ingeruild voor een fles wijn, werd de sfeer heel wat losser.
"Ludwig", zei ik, "Volgend jaar moeten we misschien toch wat meer volk uitnodigen."
"Huh ?", vroeg Ludwig, "hoe gaan we dat organiseren?"
Dat was inderdaad de meest pertinente vraag waar ik de afgelopen maanden het hoofd over had gebroken.
Stel je voor dat George of Bertrand zouden komen opdagen. Weg sfeer!
Daar zaten we dan met zijn tweetjes. De stilte werd zowaar wat ongemakkelijk.
"En muziek moet er ook zijn", zei Ludwig, "een beetje muziek doet altijd wonderen."
Ludwig stond op en opende zijn spotify lijst op zijn laptop (het moet gezegd, de man is mee met zijn tijd).





“How small a thought it takes to fill a whole life", weerklonk er uit de boxen.

"Dat is het Ludwig", riep ik triomfantelijk uit.
"Huh?", vroeg Ludwig.
"Welch ein kleiner Gedanke doch ein ganzes Leben füllen kann", antwoordde ik.
"Huh?", vroeg Ludwig.
"Ze hebben een wachtwoord nodig om binnen te geraken Ludwig", zei ik.
En in mijn enthousiasme sloeg mijn verbeelding wat op hol.
We maken een grote kasteelpoort aan de ingang. Als er iemand aanklopt openen we het kleine luikje en vragen we "welke gedachte kan een gans leven vullen?"
"En wat zouden ze dan moeten antwoorden?", vroeg Ludwig.
Ludwig is altijd de meest nuchtere van ons beiden geweest.
"Heb je nog een flesje?", vroeg ik.
"Niet van onderwerp veranderen", zei Ludwig kregelig.
Soms kan het echt een etter zijn.
"Stel je voor dat Pierre Klossowski" komt aankloppen", zei Ludwig.
Hij wist dat ik nogal een moeilijke verhouding had met Pierre. Ik was geen fan van zijn schilderijen en in zijn boek over Nietzsche was ik nooit verder geraakt dan de eerste regels .
"Wat zou hij antwoorden?", vroeg ik tegen beter weten in. Ik wist wat hij mij onder de neus zou wrijven.
""I compare things with nothing in common. I decide. I am the only link."
"Fuck off", zei ik, "hij komt er niet in. Wij beslissen".

Pierre Klossowski (EN)

 
It was Ludwig Wittgenstein's birthday!
Of course I was at his birthday party.

I have to admit, it was quite a boring affair at first.
But as soon as we exchanged the cake for a bottle of wine, there was a very relaxed atmosphere.
"Ludwig", I said, "Next year we might have to invite more people."
"Huh?", Ludwig asked, "how are we going to organize that?".
That was indeed the most pertinent question I had pondered over the last few months. Imagine if George or Bertrand showed up. Fun gone!
There we were, just the two of us. The silence actually became a bit awkward.
"And there must be music too", said Ludwig, " a little music always does wonders."
Ludwig stood up and opened his spotify list on his laptop (it must be said, the man is keeping up with the times.)

“How small a thought it takes to fill a whole life", echoed from the speakers.
"That's it Ludwig", I exclaimed triumphantly.
"Huh?", Ludwig asked.
"Welch ein kleiner Gedanke doch ein ganzes Leben füllen kann", I replied.
"Huh?", Ludwig asked.
"They need a password to get in Ludwig", I said.
And in my enthusiasm my imagination went a bit wild.
"We make a large castle gate at the entrance. When someone knocks, we open the little hatch and ask 'what thought can fill an entire life?' "
"And what should they answer then?", Ludwig asked.
Ludwig has always been the most sober of the two of us.
"Do you have another bottle?", I asked.
"Don't change the subject", Ludwig said a little annoyed.
Sometimes he can really be a pain in the ass.
"Imagine Pierre Klossowski stood at the door", Ludwig said.
He knew that I had quite a difficult relationship with Pierre. I was not a fan of his paintings and I never got past the first lines of his book on Nietzsche.
"What would he answer?", I asked against my better judgement. I knew what was coming at me.
"I compare things with nothing in common. I decide. I am the only link", Ludwig quoted Pierre.

"Fuck off", I said, "he's not getting in. We decide."



https://vijfvoortwaalf.blogspot.com/2024/02/the-friend.html
https://vijfvoortwaalf.blogspot.com/2018/03/sophia.html

De golfer

 ME.
Writing...

De vergevingsgezinde

 
Het probleem van de vergevingsgezinde is zijn voorafgaande veroordeling.

Kend Moseholm, Is this a step forward.


« Pourquoi donc m’arrive-t-il, de temps à autre, de présenter des pro-
cédés contradictoires, voire inconciliables, pour rêver et apprendre à rê-
ver ? C’est probablement que j’ai pris une telle habitude de ressentir le
faux comme le vrai, les choses rêvées aussi nettement que les choses vues,
que j’ai perdu la capacité humaine, erronée me semble-t-il, de distinguer
la vérité du mensonge. [Mais] vivre la vie en rêve et la vivre faussement,
c’est quand même vivre la vie. Abdiquer, c’est encore agir. Rêver, c’est
avouer le besoin de vivre, en substituant la vie irréelle à la vie réelle, et
l’on compense ainsi ce qu’à d’inaliénable le vouloir vivre »
Fernando Pessoa

De principiële

 

 

Oh, retreat, retreat ....

Dat riedeltje speelt zich regelmatig af in mijn hoofd.
Uit noodzaak.
Als ik mij niet zou terugtrekken vrees ik dat ik gewelddadig zou kunnen worden.

Een tekst wordt onthaald op bijval of op afkeuring.
Je hebt het onderwerp "genaild". Of niet.
Ik krijg er de kriebels van.
"Sebiet een patat op uw gezicht", begint er dan een stemmetje in mijn hoofd te fluisteren.
Louter en alleen om achteraf  "dat was er boenk op" te kunnen zeggen.

Ik weet dat het dan tijd is om mij terug te trekken in het gezelschap van "mijn" auteurs.

People of experience maintain that it is very sensible to start from a principle. I grant them that and start with the principle that all men are boring. Or will someone be boring enough to contradict me in this?

Kierkegaard

 

De douanier

 
Bart De Wever schreef een boekje "Over woke".
Ik ga het niet lezen, ik heb voldoende aan de promopraatjes.

"Het moest een analyse zijn: er is een samenhang tussen alles wat mij ergert. Die samenhang heet woke."
Als er een verband is tussen een woord en een realiteit is dat een frappante uitspraak.
Alles wat mij ergert = woke.
Duidelijker kan een definitie niet zijn.
"Woke is alles wat mij ergert."

In de marge van al dat woke gedoe kon ook Bart De Pauw niet ontbreken.
Dat kwam handig van pas, want ik was al een tijdje aan  het broeden op een item over de documentaire "Het proces dat niemand wou".

"Het wordt steeds moeilijker voor mijn partij om de mensen bij de redelijkheid te houden".
Laat me eens proberen om Bart De Wever bij de redelijkheid te houden.
De basis van de redelijkheid is de logica.
Het probleem van de logica is de "is" in "dat is waar".
In de logica is geen plaats voor de "was".
"Dat was waar" heeft in de logica geen enkele relevantie in het licht van "dat is waar".

Bart De Wever ergert zich aan de mentaliteit "eens dader, altijd dader".
Dat resulteert in uitspraken die de stelling "Bart De Pauw is een dader van grensoverschrijdend gedrag" ondermijnen.
"De zaak tegen Bart De Pauw was een aanfluiting van de rechtsstaat".
"Wij duwen iemand de maatschappelijke dood in als hij maar door de juiste mensen van de juiste feiten wordt beschuldigd. Dat vloekt met mijn rechtvaardigheidsgevoel."
"Er is geen vergiffenis mogelijk voor wie een woke-­misdaad pleegt."
(Bart De Pauw is geen dader meer van grensoverschrijdend gedrag, hij is een dader van een woke-misdaad.)
Werkelijk alles wordt uit de kast gehaald om "Bart De Pauw is een dader van grensoverschrijdend gedrag" te minimaliseren.
"Het besef dat onze waarden en normen veranderen en dat meegeven met onze kinderen, dat noem ik opvoeden."
Er wordt op zijn minst gesuggereerd dat de tijdsgeest veranderd is, dat de handelswijze van Bart De Pauw uit het verleden wordt beoordeeld door de hedendaagse zeden.
(Ach, akkoord, Bart De Pauw heeft de trein gemist, maar we kunnen niet allemaal op dezelfde trein zitten.
Sommige mensen hebben nu eenmaal vroeger gelijk dan anderen.)
Met permissie, maar voor zover mijn herinneringen aan het verleden niet worden gekleurd door het heden was die handelswijze veertig jaar geleden ook niet oké.
"Morgen zullen we anders naar gisteren kijken dan vandaag" is een boutade waar we gebruik van maken naar gelang het goed uitkomt.

Bart De Pauw reageerde op de klachten van de vrouwen in een filmpje met "ik ben geen dader."
Dat is ongetwijfeld correct: in de videoboodschap had hij geen gsm in handen.
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat Bart De Pauw zijn gsm gedrag grondig heeft bijgestuurd.
Maar het omgekeerde van "eens dader, altijd dader" is "ik ben nu geen dader, ik ben het nooit geweest."

Ik zou Bart De Wever graag volgend gedachte-experiment voorleggen.
Stel je voor dat "Het proces dat niemand wou" niet gepresenteerd werd als een documentaire, maar als een fictiereeks. Een fictiereeks waarin het kruim van de Vlaamse actrices een glansprestatie neerzetten. Hij hoeft zich dus niet druk te maken over het feit of de actrices al dan niet de waarheid spreken, het is fictie. Hij moet zich op het einde alleen uitspreken over het feit of hij het gedrag van de acteur in het scenario catalogiseert als "ongeoorloofd".
Indien Bart De Wever van oordeel is dat de gespeelde handelingen geen voorbeeld zijn van grensoverschrijdende handelingen, dan hebben ik en hij een ander "rechtvaardigheidsgevoel".

In de ideale wereld van de fictie is het gemakkelijk om tot de essentie te komen. Maar in werkelijkheid is dat heel wat moeilijker.
Spreken de vrouwen de waarheid? Hebben ze mekaar beïnvloed? Werden ze geronseld? En vooral, in hoeverre heeft dat allemaal een invloed op de overgang van "het zijn grensoverschrijdende handelingen" naar "Bart De Pauw is een dader van grensoverschrijdende handelingen"?
Bart De Wever denkt er het zijne van en ik het mijne.
Het lijkt wel of we gedoemd zijn om alleen maar intentieprocessen te maken.
"De betrokken vrouwen zijn hardvochtige wezens die geen genoegen nemen met excuses", wordt het intentieproces van de vrouwen gemaakt.
"In de excuses weerklinkt nog de echo van een als. "Als" ik leed heb berokkend, wil ik mij daar ten volle voor excuseren", wordt het intentieproces van Bart De Pauw gemaakt.
En ik, ik maak het intentieproces van alle partijen.
Dat laatste is fictie.
Ik ben de douanier. Ik wil u alleen even halt laten houden. Ik bekijk u even argwanend vanuit mijn hokje en gebaar dan verveeld met een vingertje dat u weer verder kan.

"Wanneer is genoeg genoeg?", vraagt Bart De Pauw zich af.
Stel dat Bart De Pauw een filmpje zou posten met slechts één scène: "ik ben een dader van grensoverschrijdend gedrag".
Misschien vinden de vrouwen dan rust en kunnen ze hem antwoorden: "Neen Bart, jij bent geen dader. Wij hebben het veranderd."


P.S.
Logica is niet ernstig.
Meestal kan ik er om lachen.
Maar in "Het proces dat niemand wou" werd ik tot tranen toe bewogen door het relaas van Ella-June Henrard over haar in de logica verstrikt geraakte moeder.

De druïde

 

Ik ben een maretak.
Ik ent mij louter en alleen op iets dat leeft.

De twijfelaar

 
De twijfelaar.

Het bed geeft rust.

Ooit
was het bed een kersenbloesem.
Een bloei van nauwelijks een week,
om dan plaats te maken voor
de kers,
de pit,
de kerselaar,
het bed.

Nooit
ben ik zekerder
van wat ik wil
dan in die twijfelaar.
Omdat allicht
de bloesem
nog in dat bed ligt.

De hogepriester

 Goede vrijdag.

"Kruisig Hem! Kruisig Hem!", riep men.

Vandaag schudt de hogepriester meewarig het hoofd. "Men heeft het nog altijd niet afgeleerd", zegt hij.

De mate waarin de eigen opvatting als een oordeel wordt beschouwd is recht evenredig met de mate waarin de opvatting van de andere als een veroordeling wordt beschouwd.


Alleen op stille zaterdag staat de deur op een kier. (Op andere dagen schijnt het licht door het sleutelgat)

Painting: "Deur op een kier", Serge De Vries

PASEN

EN DE VERREZENE SPRAK: definieer stilte.

Vincent Van Gogh

 

Het zou een beetje flauw zijn van mijn kant om niet dieper in te gaan op het arrest van het Hof van beroep in de zaak Conner Rousseau.
Ik had een zekere sympathie voor de arresten in kortgeding en in eerste aanleg.

https://vijfvoortwaalf.blogspot.com/2023/10/de-grondwetspecialist.html
https://vijfvoortwaalf.blogspot.com/2023/10/de-zattemansklapper.html
https://vijfvoortwaalf.blogspot.com/2023/10/de-beroepsaantekenaar.html

Die arresten worden nu herroepen door het Hof van beroep.

https://www.rechtbanken-tribunaux.be/sites/default/files/media/col/press/files/arrest-dpg-media-vs-cr.pdf

 Het arrest moet teniet gedaan worden op basis van drie gronden.

Met alle respect, maar ik stel mij dan toch de vraag of de supporters in deze niet blij zijn met een dode mus?
Mij deed de argumentatie in alle geval vrijwel onmiddellijk denken aan Vincent Van Gogh zijn "studie van dode mussen".

 

Anderzijds moet ik toegeven dat ik bijzonder blij ben met de verschafte duidelijkheid.
We zullen in de toekomst gevrijwaard blijven van alle mogelijke procedures in verband met vrijheid van meningsuiting.

Censuur kan nooit worden ingevoerd.
(CR zal in het kader van de absolute vrijheid van meningsuiting ook niet veroordeeld worden voor racisme. Of toch niet in de rechtbank, het blijft een voorrecht van ....)

Dat maakt dat er een aanzienlijke hoeveelheid tijd vrij komt voor andere literatuur.
Poëzie bijvoorbeeld.

Verdade, mentira, certeza, incerteza...
Aquele cego ali na estrada também conhece estas palavras.
Estou sentado num degrau alto e tenho as mãos apertadas
Sobre o mais alto dos joelhos cruzados.
Bem: verdade, mentira, certeza, incerteza o que são?
O cego pára na estrada,
Desliguei as mãos de cima do joelho.
Verdade, mentira, certeza, incerteza são as mesmas?
Qualquer coisa mudou numa parte da realidade – os meus joelhos e as minhas mãos.
Qual é a ciência que tem conhecimento para isto?
O cego continua o seu caminho e eu não faço mais gestos.
Já não é a mesma hora, nem a mesma gente, nem nada igual.
Ser real é isto.
Fernando Pessoa.

Truth, untruth, certainty, uncertainty...
That blind man there in the road also knows these words.
I sit on a high step and have placed my hands
On top of my knee which I've crossed over the other.
So then: truth, untruth, certainty, uncertainty, what are they?
The blind man stops in the road,
I remove my hands from the top of my knee.
Truth, untruth, certainty, uncertainty, are they the same?
Something changed in one part of reality – my knees and my hands.
Which science has an understanding of this?
The blind man continues on his way and I make no more gestures.
Already time is not the same, nor people the same, nor anything the same.
Being real is this.
Fernando Pessoa.