Peter Vandamme

De rechter heeft het niet onder de markt dezer dagen.
Hoog tijd voor een filosofische reflectie.
Het laatste werk van de filosofe Hannah Arendt is "The life of the mind".
Het zou een drieluik worden
Thinking, willing, judging.
De eerste twee omvangrijke delen waren klaar.
Bij het overlijden van Hannah Arendt vond men een papier in haar typemachine met de titel "JUDGING", een verder nagenoeg leeg blad. Dat verzin ik hier niet, dat kan u rustig verifiëren. En toch is dat het belangrijkste werk voor onze belaagde rechter. Ik verklaar me nader.
Men is er tot nu altijd van uitgegaan dat Hannah Arendt haar werk niet heeft kunnen afmaken door haar overlijden. Dat is natuurlijk een geldig excuus. Helaas, het is bezijden de waarheid.
De prozaïsche verklaring voor het lege blad is de "writer's block". Dat blad papier zat al maanden in die verrekte schrijfmachine.
Hoe kwam dat zo?
Hannah Arendt is er om bekend dat ze zich liet inspireren door anderen. Dat is een aardig uitgangspunt, het kan nooit kwaad om even te luisteren wat iemand anders er van vindt. Misschien is kennis wel eerder relationeel in plaats van rationeel. In haar zoektocht kwam Hannah Arendt in contact met Ludwig Wittgenstein.

"A man’s judging goes on within his consciousness in a seclusion in comparison with which any physical seclusion is an exhibition to public view."
(Philosophical investigations)
Het oordelen speelt zich af in het brein van de mens, alleen in zijn brein. Er is niets waar de oordeler een beroep op kan doen. Geen argumenten, geen verwijzingen, geen voorbeelden.
De argumenten, de verwijzingen, de voorbeelden gaan niet aan het oordeel vooraf, het zijn a posteriori elementen.
Een mens zou voor minder een writer's block krijgen. Wat kan men dan nog schrijven over het oordelen?

Ik pleit schuldig.
Ik heb met opzet Ludwig Wittgenstein verkeerd geciteerd.
Het juiste citaat gaat als volgt:

"A man’s thinking goes on within his consciousness in a seclusion in comparison with which any physical seclusion is an exhibition to public view."
Maar Hannah Arendt had haar hoofdstuk "thinking" al klaar.
Ze had haar tijd verbeuzeld met Kant en Heidegger.

Wat moet een rechter er mee?
Men heeft mij om mijn mening gevraagd en ik heb ze gegeven.

Naschrift.

Wat heeft dat in hemelsnaam met Peter Vandamme te maken?
Niets.
De werking van de geest is ondoorgrondelijk.
Ik wou nog wat verder borduren op mijn vorige bedenkingen. 
Over hoe het toch vreemd is dat Bart De Wever (alias Theo Francken alias de Belgische staat) wordt beticht van het ondermijnen van de rechterlijke macht terwijl ze in cassatie gaan. Ze zoeken met andere woorden hun heil bij de rechterlijke macht.
En toen las ik over het arrest van de Hof van Cassatie dat de politie de identificatie van snelheidsoverteders op een onrechtmatige manier heeft verkregen.
En toen las ik dat rechter Kathleen Stinckens van de Leuvense politierechtbank wel veroordeelde ondanks de vraag van de advocaat om zijn cliënt de vrijspraak te verlenen op basis van ongrondwettelijk verkregen informatie.
"Het openbaar ministerie verwijst naar artikel 32 om te besluiten dat de rechtbank WEL rekening mag houden met de vaststellingen van het pv, ongeacht of de identificatie van de beklaagde onrechtmatig zou zijn gebeurd."
Ongetwijfeld maakt dat van Kathleen Stinckens een wereldvreemde rechter, een lagere macht die een hogere macht (al te) ruim interpreteert. (Dat is dan weer een verwijzing naar een artikel van Hendrik Vuye waar ik naar een originele insteek zocht om aan te kaarten dat "ruim" op zichzelf een begrip is dat voor (een al te ruime) interpretatie in aanmerking komt. Maar ik vond er geen, dus dat verhaal ging niet door)
Procedurefouten zijn voortaan ook geen absolute fouten meer. 
De rechter beslist wel even hoe zwaar ze doorwegen.
En toen las ik de reactie van de Brugse rechter Peter Vandamme met een reactie op het arrest van het Hof van Cassatie.
"Ik zal geval per geval bekijken."
"Bovendien oordeelt Cassatie ook telken over één zaak, niet over alle zaken."
En toen wou ik iets schrijven over "oordelen" en raakte ik (zoals gewoonlijk) gelukkig de pedalen helemaal kwijt.