Het mooiste principe schuilt in de schoenen van een ander
Wie graag het zwaard hanteert,
mag niet schrikken als iemand hem eens een mes tussen de ribben plant.
Op het slagveld van de opiniemakerij kan de kleinste onoplettendheid al
fataal zijn. Men kan zich vergissen, men kan overdrijven, men kan
zichzelf tegenspreken. Vooral dat laatste is erg riskant. Als een
politicus dat durft, staat er altijd wel iemand aan de zijlijn met
sardonisch genoegen te roepen: "Aha, u zwalpt!"
Afgelopen week was het mijn beurt om dat verwijt eens te incasseren. Nadat ik eerder in een brief aan Johan Vande Lanotte met veel lawaai had getoeterd dat "alleen principes ons kunnen redden" (DM 5/2), gaf ik maandag Theo Francken een elleboogstoot omdat hij "blind vasthoudt aan principes" (DM 22/2). Euh, wacht even, hoe zit het nu, vroegen een paar schrandere geesten op Twitter, en ook in de echte wereld, zich af: zijn principes nu heilig of niet? U zwalpt, mijnheer! Alles wat u zegt, bent u zelf! Of is het ene principe het andere niet?
Voorwaar een zeer goede vraag en terechte kritiek, waar men verschillende kanten mee uit kan. Men kan, wat sommige politici zouden doen, de dichtstbijzijnde zandbak zoeken, daar zijn hoofd insteken en wachten tot de kritiek overwaait. Men kan, wat Rik Torfs zou doen, de vraag in ironie verdrinken en monkelen dat men zijn gebreken omhelst en elke inconsequentie koestert als een deugd. Of men kan, wat ik hier nu zou willen proberen, hardop en ootmoedig over de vraag nadenken, in het bijzijn van de kritische lezer.
Zodus. Wat schreef ik in die brief aan sp.a-kopstuk Vande Lanotte? Dat alleen principes ons kunnen redden. Ik doelde op het principe dat we oorlogsvluchtelingen altijd moeten opvangen, ook als ze met velen zijn. Beeld u maar eens in dat u zélf zo'n vluchteling bent, dat u met partner en kinderen een veilig oord opzoekt, maar dat iemand ergens aan een grens zegt: sorry, vol is vol. Dat kregen in de jaren dertig behoorlijk wat joden te horen, overigens. Tal van Europese landen stuurden hen, bij wijze van push back, bij aankomst meteen terug naar Duitsland. Een ietwat nare herinnering aan, welja, slappe principes.
Mijn opiniestukje van maandag dan. Wat verweet ik N-VA-staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken? Dat hij te blind wil vasthouden aan het principe dat segregatie in onze samenleving niet wenselijk is. Toen CD&V-voorzitter Wouter Beke suggereerde om vluchtelingen te spreiden naar nationaliteit en gezinssamenstelling, schoot Francken dat idee meteen af. Die mensen moeten zich integreren, vindt hij, ze moeten vooral niet denken dat zij hier hun wetten mogen komen stellen. En ja, in principe heeft hij gelijk: in ons maatschappijmodel mag de overheid geen segregatie organiseren naar nationaliteit, leeftijd, huidskleur, seksuele geaardheid, religie of wat dan ook.
De vraag luidt nu: is dat tweede principe dan niet even belangrijk als het eerste? Moet ik de beginselvastheid van Francken niet prijzen, als ik toch de beginselloosheid van Vande Lanotte heb aangevallen? Welnu, na ampele reflectie is mijn oprechte antwoord: nee, het gaat om principes van een andere orde. Vinden dat elke oorlogsvluchteling opvang moet krijgen, is iets heel anders dan vinden dat iedereen in alle omstandigheden met iedereen moet kunnen samenleven. Beeld u maar eens in dat men uw gezin in een container propt zonder rekening te houden met wat dan ook. Ga eens in de schoenen van een vluchteling staan en vraag u dan af of u niet liever met andere Vlaamse gezinnen die eerste maanden zou overbruggen. Met Clouseau op de iPod en elke dag konijn met pruimen.
Misschien is dat wel het enige écht belangrijke principe: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat aan een ander niet.
Afgelopen week was het mijn beurt om dat verwijt eens te incasseren. Nadat ik eerder in een brief aan Johan Vande Lanotte met veel lawaai had getoeterd dat "alleen principes ons kunnen redden" (DM 5/2), gaf ik maandag Theo Francken een elleboogstoot omdat hij "blind vasthoudt aan principes" (DM 22/2). Euh, wacht even, hoe zit het nu, vroegen een paar schrandere geesten op Twitter, en ook in de echte wereld, zich af: zijn principes nu heilig of niet? U zwalpt, mijnheer! Alles wat u zegt, bent u zelf! Of is het ene principe het andere niet?
Voorwaar een zeer goede vraag en terechte kritiek, waar men verschillende kanten mee uit kan. Men kan, wat sommige politici zouden doen, de dichtstbijzijnde zandbak zoeken, daar zijn hoofd insteken en wachten tot de kritiek overwaait. Men kan, wat Rik Torfs zou doen, de vraag in ironie verdrinken en monkelen dat men zijn gebreken omhelst en elke inconsequentie koestert als een deugd. Of men kan, wat ik hier nu zou willen proberen, hardop en ootmoedig over de vraag nadenken, in het bijzijn van de kritische lezer.
Zodus. Wat schreef ik in die brief aan sp.a-kopstuk Vande Lanotte? Dat alleen principes ons kunnen redden. Ik doelde op het principe dat we oorlogsvluchtelingen altijd moeten opvangen, ook als ze met velen zijn. Beeld u maar eens in dat u zélf zo'n vluchteling bent, dat u met partner en kinderen een veilig oord opzoekt, maar dat iemand ergens aan een grens zegt: sorry, vol is vol. Dat kregen in de jaren dertig behoorlijk wat joden te horen, overigens. Tal van Europese landen stuurden hen, bij wijze van push back, bij aankomst meteen terug naar Duitsland. Een ietwat nare herinnering aan, welja, slappe principes.
Mijn opiniestukje van maandag dan. Wat verweet ik N-VA-staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken? Dat hij te blind wil vasthouden aan het principe dat segregatie in onze samenleving niet wenselijk is. Toen CD&V-voorzitter Wouter Beke suggereerde om vluchtelingen te spreiden naar nationaliteit en gezinssamenstelling, schoot Francken dat idee meteen af. Die mensen moeten zich integreren, vindt hij, ze moeten vooral niet denken dat zij hier hun wetten mogen komen stellen. En ja, in principe heeft hij gelijk: in ons maatschappijmodel mag de overheid geen segregatie organiseren naar nationaliteit, leeftijd, huidskleur, seksuele geaardheid, religie of wat dan ook.
De vraag luidt nu: is dat tweede principe dan niet even belangrijk als het eerste? Moet ik de beginselvastheid van Francken niet prijzen, als ik toch de beginselloosheid van Vande Lanotte heb aangevallen? Welnu, na ampele reflectie is mijn oprechte antwoord: nee, het gaat om principes van een andere orde. Vinden dat elke oorlogsvluchteling opvang moet krijgen, is iets heel anders dan vinden dat iedereen in alle omstandigheden met iedereen moet kunnen samenleven. Beeld u maar eens in dat men uw gezin in een container propt zonder rekening te houden met wat dan ook. Ga eens in de schoenen van een vluchteling staan en vraag u dan af of u niet liever met andere Vlaamse gezinnen die eerste maanden zou overbruggen. Met Clouseau op de iPod en elke dag konijn met pruimen.
Misschien is dat wel het enige écht belangrijke principe: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat aan een ander niet.
Toegegeven, we zijn al een hele stap in de goede richting als men begrijpt dat een beginsel geen meervoud heeft.
Maar de vraag blijft of de gulden regel het beginsel is.
En meer nog, zou Joël tot twijfel kunnen bewogen worden?
Na ampere reflectie bij deze mijn conclusie.
"wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat aan een ander niet", sprak de masochist en hij gaf Joël een pak voor de broek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten