zaterdag 29 december 2012
Ayn Rand
Een mens heeft al eens een momentje tijdens de kerstdagen.
"De eeuwige bron" leek me wel een leuke titel.
Maar dat is eerder een verdienste van de vertaler van dienst (Jan Van Rheenen) dan van de schrijfster.
De originele titel blijkt "The Fountainhead" (de werktitel van de roman blijkt zelfs "second-hand lives").
750 pagina's.
En dan te bedenken dat het hoofdpersonage een modernistische architect is die het gebouw herleid tot zijn essentie, soberheid ontdaan van alle franjes, minimalistische lijnen...
En dan te bedenken dat het uitverkoren citaat uiteindelijk te vinden is in een nawoord van de schrijfster.
"Er zijn heel weinig richtingaanwijzers te vinden. De eeuwige bron is er een van."
vrijdag 28 december 2012
Albert II
Albert II nam het woord "populistisch" in de mond.
Lange tijd heb ik Z.M. Koning Albert II geassocieerd met Prins Albert, maar dit geheel terzijde.
Honderden analyses, essays en opinies waren zijn deel.
"Populisme" is een moeilijk woordje.
Ik kan er niets over schrijven.
Waarom niet?
Omdat "populisme" familie is van het "wij-zij denken".
http://www.demorgen.be/dm/nl/2462/Standpunt/article/detail/1554176/2012/12/27/Bart-De-Wever-krijgt-terecht-het-verwijt-dat-hij-zijn-kapitaal-bouwt-op-het-uitbuiten-van-een-wij-zijdenken.dhtml
De timing was treffend. Net op de dag dat Kevin Absilis zich in zijn essayreeks kantte tegen progressieve spraakmakers die de N-VA van Bart De Wever gelijkstellen met 'een terugkeer naar de jaren dertig', stak er een rel op over de vergelijking die koning Albert maakte tussen hedendaags politiek populisme - waarbij hij de N-VA viseerde - en 'de crisis van de jaren dertig'. Nee, het was niet zo verstandig van het paleis om de nieuwjaarsboodschap te laten ontsieren met een dergelijke retorische doodschop. En het was vooral niet verstandig van de Vlaamse regeringspartijen om de gevoelige tekst niet of onzorgvuldig na te lezen.
Onbedoeld heeft de koning zo wel nogmaals de kloof in het denken in dit land blootgelegd. Wat onaanvaardbaar in de oren klinkt van vele Vlamingen, is even vanzelfsprekend voor een deel van de Franstalige publieke opinie. Voor vele Franstaligen is Bart De Wever een gevaarlijke populist die de democratie bedreigt. De Wever is een rechts politicus, die zich vaker dan zijn intellect zou mogen toelaten, laat verleiden tot een populistisch discours. Maar dat maakt hem nog niet tot een extreem rechts populist. Je kan tegen de man zijn, maar zijn voorstellen passen binnen een ideologisch kader, wat in tegenspraak is met de definitie van populisme.
Bart De Wever krijgt terecht het verwijt dat hij zijn kapitaal bouwt op het uitbuiten van een wij-zijdenken. Liever dan de tegenstellingen te ontzenuwen, bevestigt hij ze met beledigende uitspraken over al wie hem niet welgezind is. De indruk die hij wekt dat hij daarmee een exclusieve gemeenschap afbakent, levert hem electoraal profijt op.
Wie De Wever evenwel succesvol wil bekampen, komt er niet met een links doorslagje van dat wij-zijdenken. Dat is de conclusie van het kerstessay dat Kevin Absilis de voorbije dagen in deze krant publiceerde. Zijn 'Vlaamse vloek in de linkse kerk' houdt velen een ongemakkelijke spiegel voor. Al te veel gaan tegenstanders van Bart De Wever uit van morele zelfgenoegzaamheid en blijven politieke argumenten achterwege, stelt Absilis. De politieke judoka De Wever neemt gezwind de aanval over, en vloert de tegenstanders met hun eigen zwakte.
Kevin Absilis heeft gelijk. In plaats van Vlaanderen te kijk te zetten als een benepen eiland, zouden progressieve spraakmakers beter hun plaats opeisen als lid van een diverse Vlaamse gemeenschap, vooralsnog nog altijd deel van België. Wie de N-VA wil bekampen, formuleert beter een alternatief voor haar rechtseconomische discours, liever dan zich op te sluiten onder gelijkgezinden.
Je verslaat het wij-zijdenken niet door er zelf in te vervallen. Je kan niet tegelijk iemand verwijten dat hij niet met je wil praten en hem uitschelden voor hele of halve fascist. Die kerstboodschap geldt voor de koning en zijn adviseurs, en eigenlijk voor ons allemaal.
Bart Eeckhout
Chef M
"Je verslaat het wij-zijdenken niet door er zelf in te vervallen."
Als ik zoiets lees heb ik altijd de neiging om luid "Bingo!" te roepen.
"Je hebt zij die er in vervallen en zij die er niet in vervallen."
Is er dan geen uitweg?
"Je verslaat het denken niet door er zelf in te vervallen".
zaterdag 22 december 2012
Barbara Dzikanowice
http://vlaanderen.mediargus.be/Frames/Article.aspx?ArticleId=4f574a424337766e45474c6e774c7a716450585436773d3d&BasketId=3059746d4336424d674a773d&IsReview=True
Twee keer gebuisd in Nederland, doctoraat in België
De Morgen - 21-12-2012
Promotor Jean Paul Van Bendegem: 'Het gaat om meer dan juist of onjuist' In zijn proefschrift formuleert doctoraatsstudent Marcoen Cabbolet de theorie dat antimaterie op aarde omhoog kan vallen. Voor niet-ingewijdenen: ons heelal bestaat uit materie en antimaterie of van elk deeltje bestaat er een antideeltje. Hoewel ze op sommige punten gelijk zijn aan elkaar, zijn andere eigenschappen precies het tegenovergestelde. Isaac Newton bewees in 1687 waarom materie op aarde naar beneden valt. Cabbolet formuleerde voor zijn doctoraatsverhandeling de hypothese dat antimaterie dan het omgekeerde zou moeten doen en dus omhoog 'valt'. "Klinkklare onzin", zeiden de professoren aan de Universiteit van Eindhoven. "Deze theorie gaat in tegen de kwantummechanica en de relativiteitstheorie en het onderzoek voldoet niet aan de kwaliteitseisen van de universiteit." In het kamp van de tegenstanders zitten zwaargewichten zoals Nobelprijswinnaar Gerard 't Hooft. Volgens hem viel van het natuurkundige deel van het proefschrift geen brood te bakken en was het wiskundige deel te vaag. Ook natuurkundige Robbert Dijkgraaf maakte komaf met het doctoraat en noemde het fysicacomponent 'beneden de maat'. Fysica of filosofie Het zag er dus naar uit dat Cabbolet na tien jaar noeste arbeid zijn doctorstitel op zijn buik kon schrijven. Ware het niet dat de strijdvaardige student naar België trok en zich inschreef aan de VUB in Brussel waar hij ongeveer hetzelfde doctoraat indiende. Zijn promotor: Jean Paul Van Bendegem, Vlaanderens bekendste filosoof en wiskundige. Van Bendegem was op de hoogte van de slechte beoordeling in Eindhoven, maar verdedigt het proefschrift. "Het gaat hier niet over juist of onjuist. In Nederland diende Cabbolet zijn proefschrift in aan de faculteit Natuurkunde en in België aan de faculteit Wijsbegeerte. Voor natuurkundigen is zijn theorie terecht te speculatief, maar in de wijsbegeerte is er veel meer ruimte voor speculatie. Het is jammer dat de wetenschap de laatste decennia steeds meer focust op uitkomst. Alles moet bewezen worden." Gelukkig is er in de fysica altijd een experiment waardoor men een bepaalde theorie kan bewijzen. Nu wil het lukken dat CERN, het internationaal onderzoekslaboratorium in het Zwitserse Genève, die hypothese rond antimaterie momenteel aan een experiment aan het onderwerpen is. Ze zijn niet op de hoogte van de theorie van Cabbolet en beseffen dus niet dat ze middenin een discussie tussen universiteiten komen. Ultieme test in Cera Het duurt nog een jaar eer ze de resultaten bekend maken, maar dan zullen we voor eens en voor altijd weten wie er nu verkeerd zat. Lukt het experiment, en valt antimaterie inderdaad omhoog, dan zou Cabbolet wel eens de Einstein van de 21ste eeuw kunnen worden.
|
Geweldig toch!
"Het is jammer dat de wetenschap de laatste decennia steeds meer focust op uitkomst. Alles moet bewezen worden."
En dan onmiddellijk de journaliste (Barbara Dzikanowice):
"Gelukkig is er in de fysica altijd een experiment waardoor men een bepaalde theorie kan bewijzen."
Richard Wagner
Bart De Wever is "back in town"!
Dat zullen we geweten hebben.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20121221_00410971
Afbreken om op te bouwen
Over de waarde van kunst
Louis Paul Boon, Max Weber, Friedrich Nietzsche, Richard Wagner, E.T.A. Hoffmann. Ze inspireerden BART DE WEVER tot een reflectie over de rol die kunst in een samenleving kan spelen.
Als hij afrondt, blijkt zijn besluit samen te vallen met Heinrich Heine.
Als hij afrondt, blijkt zijn besluit samen te vallen met Heinrich Heine.
‘Moet een fatsoenlijk mens wanneer hij gaapt en wanneer hij schrijft een blad voor de mond houden, of moet hij integendeel de dingen zeggen gelijk hij de dingen gepeinsd heeft en overal een steen des aanstoots zijn?' Die vraag stelde Louis Paul Boon zich in 1947 in zijn wekelijkse column ‘Ook de afbreker bouwt op'. Want zo werd Boon gepercipieerd: als iemand die cynisch afbrak, zonder een constructieve bijdrage te leveren. Ik heb me dezelfde vraag gesteld na de recente clash met ‘de cultuurwereld' over de naam van een Antwerps pleintje. Ik wil me van de verste verte niet meten aan het genie van Boon, maar net als de schrijver oordeel ik dat het toch beter is te spreken. Zelfs over kunst.
Hoffmanns vertellingen
In 1917 hield Max Weber een lezing waarin hij een van de meest spraakmakende begrippen van de 20ste eeuw lanceerde: de onttovering van de wereld. Weber analyseerde de overgang van een magisch wereldbeeld naar de moderniteit aan de hand van de rationalisering van de samenleving. Geen mystieke godheid schuilde achter onverklaarbare fenomenen, maar een rationele natuur die beheersbaar, controleerbaar en zelfs stuurbaar was. Daardoor kon het economische en maatschappelijke leven rationeel georganiseerd worden. Arbeidsprocessen werden gespecialiseerd, structuren geoptimaliseerd en eeuwenoude gebruiken als nutteloos overboord gegooid. Wilde iets een functie hebben in de moderniteit, dan moest het een nut hebben. Onvermijdelijk kwam dit nutsdenken in botsing met religie en kunst. Het christendom werd geleidelijk gedwongen zich in te passen in het nutsdenken en het zocht voor zichzelf een plaatsje als aanbieder van rituelen en troost voor de massa. Kunstenaars huiverden echter bij de gedachte dat kunst überhaupt een nut moest hebben. Daarom koos kunst een andere weg – en terecht, gezien de huidige toestand van het christendom in West-Europa. Kunst verklaarde zich autonoom van het nutsdenken. Kunst moest niet ten dienste staan van een sociale functie. Kunst had een intrinsieke waarde in zichzelf. L'art pour l'art!
E.T.A. Hoffmann beschreef dat proces in zijn satires rond Kapellmeister Kreisler, die gevraagd wordt om de soirees van de betere burgerij met zijn composities op te luisteren. Hoewel Kreisler daar aanvankelijk geen graten in vindt, ervaart hij dat zijn muziek slechts een versnapering naast de thee en punch is, een stukje verstrooiing tussen de gesprekjes door. Zijn muziek heeft een functie gekregen: ze is entertainment geworden. En terwijl Kreisler aan het klavier zit en de gasten geboeid naar hem luisteren, beslist hij zich te verzetten tegen het nutsdenken dat van hem een artistieke bediende heeft gemaakt. Hij begint zijn makkelijk in het oor liggende muziek op te leuken met moeilijke bruggetjes en geïmproviseerde franjes. Het publiek is eerst verrast, maar blijft luisteren. Kreisler gaat verder en speelt steeds abstractere muziek. Her en der beginnen mensen onder elkaar te praten. Het geroezemoes moedigt Kreisler aan om nog verder te gaan, steeds verder, tot de eerste mensen het salon verlaten. Uiteindelijk, als Kreisler zijn ondertussen extreem complex muziekstuk afrondt, zit er niemand meer in de zaal, behalve de butler die de taart aansnijdt. De kunst heeft haar autonomie herwonnen, maar tegen een hoge prijs. Want de vraag rest: wie is hier eigenlijk gevlucht? Het publiek voor de kunst of de kunstenaar in zijn kunst? Of allebei?
Het absolute concept...
Het idee van autonome kunst is en blijft een mythe. Een mythe die de kunstgemeenschap in verbeelding aan elkaar smeedt: de kunstenaar als onafhankelijke observator, los van elke gemeenschap, met een verheven kijk op wat er rondom hem gebeurt. Een mythe die intussen zelf is ingehaald door het nutsdenken. Want waarom vinden we kunst belangrijk? Omdat de kunstenaar de maatschappij objectief kan beschouwen en ons zo tot nieuwe inzichten kan brengen. Dat is zijn nuttige functie.
Friedrich Nietzsche heeft fel geageerd tegen die visie. Kunstenaars zijn, volgens Nietzsche, ‘lang niet zo onafhankelijk in de wereld en tegenover de wereld dat hun waardeoordeel en hun levenswandel onze belangstelling zouden verdienen. Kunstenaar zijn plooibare hovelingen (…) met een fijne neus voor oude of pas opkomende machten.' Nietzsches bittere besluit: ‘Niets is zo omkoopbaar als een kunstenaar.' Harde woorden, die wat nadere uitleg verdienen.
Net zoals veel van zijn tijdgenoten, was Nietzsche gefascineerd door Richard Wagner, die zich verzette tegen kunst als massa-amusement, luxegoed of individuele bevrediging. Kunst moest niet alleen autonoom zijn, maar ook een boven alles uitstijgende macht die de hele gemeenschap verenigde in één gebald, verscheurend moment. Wagner droomde van een kunstwerk dat alle kunsten (muziek, theater, literatuur, beeldende werken) in zich opnam en tegelijk een nieuwe mythe creëerde die kunst binnen het moderne plaatste. Dat totaalconcept was Der Ring des Nibelungen, dat in de oorspronkelijke plannen eenmaal, tijdens een dagenlang gratis festival, zou worden opgevoerd in een speciaal gebouwd theater. Daarna zou zowel het theater als de partituur worden vernietigd om de uniciteit van het moment te beklemtonen.
Nietzsches begeestering toonde zich in het onverdroten promoten van Wagners ideeën, het ongenadig afmaken van diens critici en het leveren van de filosofische onderbouw. Maar Wagner leerde al vlug dat om zo'n ambitieus kunstwerk gestalte te geven, er veel geld nodig was. Dus moest Wagner op zoek naar geldschieters die hem in staat stelden zijn creatieve dromen te verwezenlijken. Dat betekende compromissen sluiten. Het theater kwam in Bayreuth omdat de gemeenteraad daar bereid was grond ter beschikking te stellen. De opvoering was, gezien de immense kosten, evenmin gratis. Bovendien ontstonden over heel Duitsland elitaire Richard Wagner-genootschappen, die geld inzamelden, maar ook elk hun claim legden op het festival. Toen de Festspiele in 1876 van start gingen, was – de toen al eerder sceptische – Nietzsche een eregast. Wat hij zag, vervulde hem met afschuw. In plaats van het gewone volk, zag hij de gekroonde Duitse hoofden en de hogere burgerij, die immense bedragen hadden neergelegd om aan toegangskaarten te geraken. De lagere burgerij – onder wie Karl Marx – stond met de neus aan het venster om een glimp op te vangen. Van Nietzsches artistieke idealen schoot niets meer over. Gedesillusioneerd verliet hij tijdens de opvoering de zaal – wat Wagner hem nooit zou vergeven – en verzonk in een diepe crisis.
...en het financiële plaatje
Het romantische cliché van de armlastige, maar briljante kunstenaar, die miskend door de goegemeente zijn leven slijt op de rand van de goot en wellicht pas postuum erkenning zal krijgen, heeft zijn beste tijd gehad. Maar wat velen in Nietzsches geest nog steeds zien als een pervertering van het artistieke, is gewoon een eeuwenoud gegeven. Kunst produceren kost geld. En om geld te verzamelen moet men de macht opzoeken, want macht genereert geld. Kunst kan dus nooit absoluut autonoom zijn, ze zal steeds afhankelijk zijn van wie bereid is om haar te financieren.
Op die manier sluipt echter het nutsdenken de kunstwereld binnen. Want geld eist verantwoording. Wie investeert, wil een return on investment, dat is de logica van onze onttoverde wereld. Vandaag worden kunst en cultuur vooral gefinancierd door subsidies, dus uit belastinginkomsten. Zij die bijdragen – het grote publiek dus – eisen verantwoording van wat er met gemeenschapsmiddelen gebeurt. Net datgene waarvan kunst tot elke prijs autonoom wil zijn. Decennialang kon men dat sluimerende dilemma omzeilen door te verwijzen naar de intrinsieke waarde van kunst. Mensen keken naar een kunstwerk, snapten er misschien niet al te veel van, maar zetten hun onbegrip opzij met de gedachte: het is kunst. Maar we leven niet meer in de moderniteit. We leven in de postmoderniteit.
Jan Hoet stelde onlangs dat games de toekomst van kunst zijn. Een van de populairste game-franchises van dit moment, Assassin's Creed, vat de gemoedstoestand van de postmoderniteit alvast perfect samen. Want wat is het credo van de Assassijnen? ‘Niets is waar, alles is toegelaten.' In de moderniteit stelden we vast dat alles waarmee we ons leven ordenen (het gezin, de gemeenschap, de natie, de solidariteit, het geloof) een constructie is. Constructen die ons in de 20ste eeuw de grootste verschrikkingen ooit opleverden. Wat ons daarna nog restte, werd ter discussie gesteld. En kunst werd daar het slachtoffer van. Want als niets waar is en dus niets een intrinsieke waarde heeft, hoe kan kunst dan voor zichzelf een uitzonderingsstatuut blijven opeisen? Theodor Adorno – Nach Auschwitz ein Gedicht zu schreiben, ist barbarisch – ging zelfs zover om het verdere bestaansrecht van kunst in twijfel te trekken.
Een ander soort waarde
In heel Europa loopt de spanning tussen ‘autonome' kunst en het grote publiek verder op. Men worstelt met de artistieke consequenties van een doorgeschoten postmodernisme. Veel kunst acht zich niet meer gebonden door wat ooit was. Het verleden is hoogstens een inspiratiebron die men met referenties kan plunderen, maar die steeds met de nodige ironische afstandelijkheid benaderd moet worden.
In Vlaanderen voegen de verschuivende machtsverhoudingen aan dit proces nog een dimensie toe. Zoals Nietzsche wrang maar niet onterecht stelde: kunst heeft een gevestigde macht nodig die de voorwaarden schept waarbinnen het artistieke zich kan ontwikkelen. Dat de gevestigde orde in België op losse schroeven staat, heeft gevolgen voor de kunstenaars die zich erdoor beschermd weten en bijgevolg in een behoudsgezinde kramp schieten. Die context verklaart waarom een getalenteerde 21ste-eeuwse schrijver als Tom Lanoye de enormiteit uitkraamt dat het 19de-eeuwse De Leeuw van Vlaanderen voor hem een ‘hallucinant lachwekkend kutboek' is. Zo komt men tot een culturele elite die de eigen cultuurproducten amper serieus kan nemen, maar er wel waardering voor eist van het vervreemde publiek, en maatschappelijke veranderingen argwanend waarneemt.
Het is evident dat alles om ons heen ontsproten is aan onze eigen verbeelding. Niets heeft in zichzelf een sacrale, alles overstijgende waarde. De postmoderne drang om alles te herleiden tot de werkelijke betekenis, leidde tot de conclusie dat er geen zichzelf genererende betekenis bestaat. De waarde die iets heeft, is de waarde die wij er zelf aan toekennen. En dat besef heeft ons verlamd. Het heeft ons doen inzien dat wij ook een verkeerde waarde kunnen toekennen. Dat wij van de natie een mechanisme tot uitsluiting kunnen maken, van religie een wapen, van het gezin een repressieve instelling.
Wij zijn bang geworden voor onze eigen macht omdat we weten dat we tot verschrikkelijke dingen in staat zijn. Vanuit die angst aanvaarden we nog liever de vernietiging van alles wat we eens heilig achtten, dan weer waarde te hechten aan onze eigen constructen – met het gevaar ons daarin te vergissen. En toch is net dat wat we weer moeten leren: waarde hechten. Zoals Heinrich Heine stelde: ofwel rechtvaardigt kunst zichzelf, ofwel laat ze zich rechtvaardigen door het politieke, het sociale, het economische. Kiezen we voor dat laatste, dan heeft kunst bij voorbaat verloren.
Daar is geen touw aan vast te knopen.
Volgens mij is Bart De Wever een Assassijn, iets te veel gesmoord.
"Assassijn wordt wel verondersteld een verbastering te zijn van hashshashin, dat betekent: zij die zich met hasjisj bedwelmen. "
http://nl.wikipedia.org/wiki/Assassijnen
Het begint al bij het begin (ah ja!): is het nu afbreken of opbouwen? Het kan niet allebei, dat is in strijd met de logica.
En de twee laatste paragrafen spreken zichzelf tegen als u het mij vraagt.
Ik heb er geen flauw benul van waar hij naar toe wil met zijn column.
"Het is evident dat alles om ons heen ontsproten is aan onze eigen verbeelding. Niets heeft in zichzelf een sacrale, alles overstijgende waarde. De postmoderne drang om alles te herleiden tot de werkelijke betekenis, leidde tot de conclusie dat er geen zichzelf genererende betekenis bestaat."
Als je zoiets schrijft is het verhaal uiteraard afgelopen.
Behalve voor een zot als mezelf natuurlijk.
Als je daar niet aan wil toegeven wordt het naar mijn mening een beetje pijnlijk.
"De waarde die iets heeft, is de waarde die wij er zelf aan toekennen. En dat besef heeft ons verlamd. Het heeft ons doen inzien dat wij ook een verkeerde waarde kunnen toekennen. Dat wij van de natie een mechanisme tot uitsluiting kunnen maken, van religie een wapen, van het gezin een repressieve instelling.
Wij zijn bang geworden voor onze eigen macht omdat we weten dat we tot verschrikkelijke dingen in staat zijn. Vanuit die angst aanvaarden we nog liever de vernietiging van alles wat we eens heilig achtten, dan weer waarde te hechten aan onze eigen constructen – met het gevaar ons daarin te vergissen. En toch is net dat wat we weer moeten leren: waarde hechten. Zoals Heinrich Heine stelde: ofwel rechtvaardigt kunst zichzelf, ofwel laat ze zich rechtvaardigen door het politieke, het sociale, het economische. Kiezen we voor dat laatste, dan heeft kunst bij voorbaat verloren."
Wittgenstein en Fichte zijn niet de filosofen van Bart De Wever.
Nietzsche ook niet.
Hoewel, Nietzsche was ook een Assassijn.
Af en toe kan ik er geen touw aan vastknopen.
Over zijn relatie met Richard Wagner heb ik wel een ideetje, wat had u anders gedacht?
Wagner was aanvankelijk een zielsverwant van Nietzsche, een groot promotor van de "verandering".
Helaas, toen Wagner succes boekte met zijn muziek bleek hij zichzelf plots als "de nieuwe norm" naar voor te schuiven.
Perhaps you are beginning to perceive how very much this music improves me?—Il faut méditerraniser la musique. and I have my reasons for this principle (“Beyond Good and Evil,” pp. 216 et seq.) The return to Nature, health, good spirits, youth,virtue!—And yet I was one of the most corrupted Wagnerites.… I was able to take Wagner seriously. Oh, this old magician! what tricks has he not played upon us! The first thing his art places in our hands is a magnifying glass: we look through it, and we no longer trust our own eyes—Everything grows bigger, even Wagner grows bigger.… What a clever rattlesnake. Throughout his life he rattled “resignation,” “loyalty,”and “purity” about our ears, and he retired from the corrupt world with a song of praise to chastity!—And we believed it all.…
Hoffmanns vertellingen
In 1917 hield Max Weber een lezing waarin hij een van de meest spraakmakende begrippen van de 20ste eeuw lanceerde: de onttovering van de wereld. Weber analyseerde de overgang van een magisch wereldbeeld naar de moderniteit aan de hand van de rationalisering van de samenleving. Geen mystieke godheid schuilde achter onverklaarbare fenomenen, maar een rationele natuur die beheersbaar, controleerbaar en zelfs stuurbaar was. Daardoor kon het economische en maatschappelijke leven rationeel georganiseerd worden. Arbeidsprocessen werden gespecialiseerd, structuren geoptimaliseerd en eeuwenoude gebruiken als nutteloos overboord gegooid. Wilde iets een functie hebben in de moderniteit, dan moest het een nut hebben. Onvermijdelijk kwam dit nutsdenken in botsing met religie en kunst. Het christendom werd geleidelijk gedwongen zich in te passen in het nutsdenken en het zocht voor zichzelf een plaatsje als aanbieder van rituelen en troost voor de massa. Kunstenaars huiverden echter bij de gedachte dat kunst überhaupt een nut moest hebben. Daarom koos kunst een andere weg – en terecht, gezien de huidige toestand van het christendom in West-Europa. Kunst verklaarde zich autonoom van het nutsdenken. Kunst moest niet ten dienste staan van een sociale functie. Kunst had een intrinsieke waarde in zichzelf. L'art pour l'art!
E.T.A. Hoffmann beschreef dat proces in zijn satires rond Kapellmeister Kreisler, die gevraagd wordt om de soirees van de betere burgerij met zijn composities op te luisteren. Hoewel Kreisler daar aanvankelijk geen graten in vindt, ervaart hij dat zijn muziek slechts een versnapering naast de thee en punch is, een stukje verstrooiing tussen de gesprekjes door. Zijn muziek heeft een functie gekregen: ze is entertainment geworden. En terwijl Kreisler aan het klavier zit en de gasten geboeid naar hem luisteren, beslist hij zich te verzetten tegen het nutsdenken dat van hem een artistieke bediende heeft gemaakt. Hij begint zijn makkelijk in het oor liggende muziek op te leuken met moeilijke bruggetjes en geïmproviseerde franjes. Het publiek is eerst verrast, maar blijft luisteren. Kreisler gaat verder en speelt steeds abstractere muziek. Her en der beginnen mensen onder elkaar te praten. Het geroezemoes moedigt Kreisler aan om nog verder te gaan, steeds verder, tot de eerste mensen het salon verlaten. Uiteindelijk, als Kreisler zijn ondertussen extreem complex muziekstuk afrondt, zit er niemand meer in de zaal, behalve de butler die de taart aansnijdt. De kunst heeft haar autonomie herwonnen, maar tegen een hoge prijs. Want de vraag rest: wie is hier eigenlijk gevlucht? Het publiek voor de kunst of de kunstenaar in zijn kunst? Of allebei?
Het absolute concept...
Het idee van autonome kunst is en blijft een mythe. Een mythe die de kunstgemeenschap in verbeelding aan elkaar smeedt: de kunstenaar als onafhankelijke observator, los van elke gemeenschap, met een verheven kijk op wat er rondom hem gebeurt. Een mythe die intussen zelf is ingehaald door het nutsdenken. Want waarom vinden we kunst belangrijk? Omdat de kunstenaar de maatschappij objectief kan beschouwen en ons zo tot nieuwe inzichten kan brengen. Dat is zijn nuttige functie.
Friedrich Nietzsche heeft fel geageerd tegen die visie. Kunstenaars zijn, volgens Nietzsche, ‘lang niet zo onafhankelijk in de wereld en tegenover de wereld dat hun waardeoordeel en hun levenswandel onze belangstelling zouden verdienen. Kunstenaar zijn plooibare hovelingen (…) met een fijne neus voor oude of pas opkomende machten.' Nietzsches bittere besluit: ‘Niets is zo omkoopbaar als een kunstenaar.' Harde woorden, die wat nadere uitleg verdienen.
Net zoals veel van zijn tijdgenoten, was Nietzsche gefascineerd door Richard Wagner, die zich verzette tegen kunst als massa-amusement, luxegoed of individuele bevrediging. Kunst moest niet alleen autonoom zijn, maar ook een boven alles uitstijgende macht die de hele gemeenschap verenigde in één gebald, verscheurend moment. Wagner droomde van een kunstwerk dat alle kunsten (muziek, theater, literatuur, beeldende werken) in zich opnam en tegelijk een nieuwe mythe creëerde die kunst binnen het moderne plaatste. Dat totaalconcept was Der Ring des Nibelungen, dat in de oorspronkelijke plannen eenmaal, tijdens een dagenlang gratis festival, zou worden opgevoerd in een speciaal gebouwd theater. Daarna zou zowel het theater als de partituur worden vernietigd om de uniciteit van het moment te beklemtonen.
Nietzsches begeestering toonde zich in het onverdroten promoten van Wagners ideeën, het ongenadig afmaken van diens critici en het leveren van de filosofische onderbouw. Maar Wagner leerde al vlug dat om zo'n ambitieus kunstwerk gestalte te geven, er veel geld nodig was. Dus moest Wagner op zoek naar geldschieters die hem in staat stelden zijn creatieve dromen te verwezenlijken. Dat betekende compromissen sluiten. Het theater kwam in Bayreuth omdat de gemeenteraad daar bereid was grond ter beschikking te stellen. De opvoering was, gezien de immense kosten, evenmin gratis. Bovendien ontstonden over heel Duitsland elitaire Richard Wagner-genootschappen, die geld inzamelden, maar ook elk hun claim legden op het festival. Toen de Festspiele in 1876 van start gingen, was – de toen al eerder sceptische – Nietzsche een eregast. Wat hij zag, vervulde hem met afschuw. In plaats van het gewone volk, zag hij de gekroonde Duitse hoofden en de hogere burgerij, die immense bedragen hadden neergelegd om aan toegangskaarten te geraken. De lagere burgerij – onder wie Karl Marx – stond met de neus aan het venster om een glimp op te vangen. Van Nietzsches artistieke idealen schoot niets meer over. Gedesillusioneerd verliet hij tijdens de opvoering de zaal – wat Wagner hem nooit zou vergeven – en verzonk in een diepe crisis.
...en het financiële plaatje
Het romantische cliché van de armlastige, maar briljante kunstenaar, die miskend door de goegemeente zijn leven slijt op de rand van de goot en wellicht pas postuum erkenning zal krijgen, heeft zijn beste tijd gehad. Maar wat velen in Nietzsches geest nog steeds zien als een pervertering van het artistieke, is gewoon een eeuwenoud gegeven. Kunst produceren kost geld. En om geld te verzamelen moet men de macht opzoeken, want macht genereert geld. Kunst kan dus nooit absoluut autonoom zijn, ze zal steeds afhankelijk zijn van wie bereid is om haar te financieren.
Op die manier sluipt echter het nutsdenken de kunstwereld binnen. Want geld eist verantwoording. Wie investeert, wil een return on investment, dat is de logica van onze onttoverde wereld. Vandaag worden kunst en cultuur vooral gefinancierd door subsidies, dus uit belastinginkomsten. Zij die bijdragen – het grote publiek dus – eisen verantwoording van wat er met gemeenschapsmiddelen gebeurt. Net datgene waarvan kunst tot elke prijs autonoom wil zijn. Decennialang kon men dat sluimerende dilemma omzeilen door te verwijzen naar de intrinsieke waarde van kunst. Mensen keken naar een kunstwerk, snapten er misschien niet al te veel van, maar zetten hun onbegrip opzij met de gedachte: het is kunst. Maar we leven niet meer in de moderniteit. We leven in de postmoderniteit.
Jan Hoet stelde onlangs dat games de toekomst van kunst zijn. Een van de populairste game-franchises van dit moment, Assassin's Creed, vat de gemoedstoestand van de postmoderniteit alvast perfect samen. Want wat is het credo van de Assassijnen? ‘Niets is waar, alles is toegelaten.' In de moderniteit stelden we vast dat alles waarmee we ons leven ordenen (het gezin, de gemeenschap, de natie, de solidariteit, het geloof) een constructie is. Constructen die ons in de 20ste eeuw de grootste verschrikkingen ooit opleverden. Wat ons daarna nog restte, werd ter discussie gesteld. En kunst werd daar het slachtoffer van. Want als niets waar is en dus niets een intrinsieke waarde heeft, hoe kan kunst dan voor zichzelf een uitzonderingsstatuut blijven opeisen? Theodor Adorno – Nach Auschwitz ein Gedicht zu schreiben, ist barbarisch – ging zelfs zover om het verdere bestaansrecht van kunst in twijfel te trekken.
Een ander soort waarde
In heel Europa loopt de spanning tussen ‘autonome' kunst en het grote publiek verder op. Men worstelt met de artistieke consequenties van een doorgeschoten postmodernisme. Veel kunst acht zich niet meer gebonden door wat ooit was. Het verleden is hoogstens een inspiratiebron die men met referenties kan plunderen, maar die steeds met de nodige ironische afstandelijkheid benaderd moet worden.
In Vlaanderen voegen de verschuivende machtsverhoudingen aan dit proces nog een dimensie toe. Zoals Nietzsche wrang maar niet onterecht stelde: kunst heeft een gevestigde macht nodig die de voorwaarden schept waarbinnen het artistieke zich kan ontwikkelen. Dat de gevestigde orde in België op losse schroeven staat, heeft gevolgen voor de kunstenaars die zich erdoor beschermd weten en bijgevolg in een behoudsgezinde kramp schieten. Die context verklaart waarom een getalenteerde 21ste-eeuwse schrijver als Tom Lanoye de enormiteit uitkraamt dat het 19de-eeuwse De Leeuw van Vlaanderen voor hem een ‘hallucinant lachwekkend kutboek' is. Zo komt men tot een culturele elite die de eigen cultuurproducten amper serieus kan nemen, maar er wel waardering voor eist van het vervreemde publiek, en maatschappelijke veranderingen argwanend waarneemt.
Het is evident dat alles om ons heen ontsproten is aan onze eigen verbeelding. Niets heeft in zichzelf een sacrale, alles overstijgende waarde. De postmoderne drang om alles te herleiden tot de werkelijke betekenis, leidde tot de conclusie dat er geen zichzelf genererende betekenis bestaat. De waarde die iets heeft, is de waarde die wij er zelf aan toekennen. En dat besef heeft ons verlamd. Het heeft ons doen inzien dat wij ook een verkeerde waarde kunnen toekennen. Dat wij van de natie een mechanisme tot uitsluiting kunnen maken, van religie een wapen, van het gezin een repressieve instelling.
Wij zijn bang geworden voor onze eigen macht omdat we weten dat we tot verschrikkelijke dingen in staat zijn. Vanuit die angst aanvaarden we nog liever de vernietiging van alles wat we eens heilig achtten, dan weer waarde te hechten aan onze eigen constructen – met het gevaar ons daarin te vergissen. En toch is net dat wat we weer moeten leren: waarde hechten. Zoals Heinrich Heine stelde: ofwel rechtvaardigt kunst zichzelf, ofwel laat ze zich rechtvaardigen door het politieke, het sociale, het economische. Kiezen we voor dat laatste, dan heeft kunst bij voorbaat verloren.
Daar is geen touw aan vast te knopen.
Volgens mij is Bart De Wever een Assassijn, iets te veel gesmoord.
"Assassijn wordt wel verondersteld een verbastering te zijn van hashshashin, dat betekent: zij die zich met hasjisj bedwelmen. "
http://nl.wikipedia.org/wiki/Assassijnen
Het begint al bij het begin (ah ja!): is het nu afbreken of opbouwen? Het kan niet allebei, dat is in strijd met de logica.
En de twee laatste paragrafen spreken zichzelf tegen als u het mij vraagt.
Ik heb er geen flauw benul van waar hij naar toe wil met zijn column.
"Het is evident dat alles om ons heen ontsproten is aan onze eigen verbeelding. Niets heeft in zichzelf een sacrale, alles overstijgende waarde. De postmoderne drang om alles te herleiden tot de werkelijke betekenis, leidde tot de conclusie dat er geen zichzelf genererende betekenis bestaat."
Als je zoiets schrijft is het verhaal uiteraard afgelopen.
Behalve voor een zot als mezelf natuurlijk.
Als je daar niet aan wil toegeven wordt het naar mijn mening een beetje pijnlijk.
"De waarde die iets heeft, is de waarde die wij er zelf aan toekennen. En dat besef heeft ons verlamd. Het heeft ons doen inzien dat wij ook een verkeerde waarde kunnen toekennen. Dat wij van de natie een mechanisme tot uitsluiting kunnen maken, van religie een wapen, van het gezin een repressieve instelling.
Wij zijn bang geworden voor onze eigen macht omdat we weten dat we tot verschrikkelijke dingen in staat zijn. Vanuit die angst aanvaarden we nog liever de vernietiging van alles wat we eens heilig achtten, dan weer waarde te hechten aan onze eigen constructen – met het gevaar ons daarin te vergissen. En toch is net dat wat we weer moeten leren: waarde hechten. Zoals Heinrich Heine stelde: ofwel rechtvaardigt kunst zichzelf, ofwel laat ze zich rechtvaardigen door het politieke, het sociale, het economische. Kiezen we voor dat laatste, dan heeft kunst bij voorbaat verloren."
Wittgenstein en Fichte zijn niet de filosofen van Bart De Wever.
Nietzsche ook niet.
Hoewel, Nietzsche was ook een Assassijn.
Af en toe kan ik er geen touw aan vastknopen.
Over zijn relatie met Richard Wagner heb ik wel een ideetje, wat had u anders gedacht?
Wagner was aanvankelijk een zielsverwant van Nietzsche, een groot promotor van de "verandering".
Helaas, toen Wagner succes boekte met zijn muziek bleek hij zichzelf plots als "de nieuwe norm" naar voor te schuiven.
Perhaps you are beginning to perceive how very much this music improves me?—Il faut méditerraniser la musique. and I have my reasons for this principle (“Beyond Good and Evil,” pp. 216 et seq.) The return to Nature, health, good spirits, youth,virtue!—And yet I was one of the most corrupted Wagnerites.… I was able to take Wagner seriously. Oh, this old magician! what tricks has he not played upon us! The first thing his art places in our hands is a magnifying glass: we look through it, and we no longer trust our own eyes—Everything grows bigger, even Wagner grows bigger.… What a clever rattlesnake. Throughout his life he rattled “resignation,” “loyalty,”and “purity” about our ears, and he retired from the corrupt world with a song of praise to chastity!—And we believed it all.…
—But you will not listen to me? You prefereven the problem of Wagner to that of Bizet? But neither do I underrate it; it has its charm. The problem of salvation is even a venerable problem. Wagner pondered over nothing so deeply as over salvation: his opera is the opera of salvation.[pg 006]Someone always wants to be saved in his operas,—now it is a youth; anon it is a maid,—this is his problem—And how lavishly he varies his leitmotif! What rare and melancholy modulations! If it were not for Wagner, who would teach us that innocence has a preference for saving interesting sinners? (the case in “Tannhauser”). Or that even the eternal Jew gets saved and settled down when he marries? (the case in the “Flying Dutchman”). Or that corrupted old females prefer to be saved by chaste young men? (the case of Kundry). Or that young hysterics like to be saved by their doctor? (the case in “Lohengrin”). Or that beautiful girls most love to be saved by a knight who also happens to be a Wagnerite? (the case in the “Mastersingers”).Or that even married women also like to be saved by a knight? (the case of Isolde). Or that the venerable Almighty, after having compromised himself morally in all manner of ways, is at last delivered by a free spirit and an immoralist? (the case in the “Ring”). Admire, more especially this last piece of wisdom! Do you understand it? I—take good care not to understand it.… That it is possible to draw yet other lessons from the works above mentioned,—I am much more ready to prove than to dispute. That one may be driven by a Wagnerian ballet to desperation—and to virtue! (once again the case in “Tannhauser”).That not going to bed at the right time may be followed by the worst consequences (once again the case of “Lohengrin”).—That one can never be too sure of the spouse one actually marries (for the third time, the case of “Lohengrin”). “Tristan and[pg 007]Isolde” glorifies the perfect husband who, in a certain case, can ask only one question: “But why have ye not told me this before? Nothing could be simpler than that!” Reply:
“That I cannot tell thee.
And what thou askest,
That wilt thou never learn.”
“Lohengrin” contains a solemn ban upon all investigation and questioning. In this way Wagner stood for the Christian concept, “Thou must and shalt believe”. It is a crime against the highest and the holiest to be scientific.…
(Nederlandse vertaling: http://www.privedomein.info/Files/pdf/194.pdf )
Abonneren op:
Posts (Atom)