Peter Higgs

Ik ben geheelonthouder.
"Hoe komt dat?", vraagt u zich af.
Dat heeft wel degelijk een oorzaak.
Ik heb namelijk een zeer nare ervaring met alcohol achter de rug.
Ik ben ooit zo compleet van de wereld geweest, zo ver weg dat ik bang was (en nog altijd ben, dat is het wezen van "zijn") nooit meer te kunnen terugkeren.
Ik herinner het mij alsof het gisteren was.
Geef toe, dat is redelijk atypisch als het over alcohol intoxicatie gaat.
Dat weet ik uit een interview met Dany Lademacher.
Dany Lademacher was verschillende jaren lid van "the wild romance", de groep rond Herman Brood.
Legendarisch wilde feestjes.
Toen de journalist de vraag stelde hoeveel optredens Dany met Herman Brood had gegeven, antwoordde hij na een korte bedenktijd "Goh, toch zeker één waar ik me nog iets van herinner."
Maar mij staat alles dus glashelder voor de geest.
Op een coctailparty zag ik na verloop van tijd mijn eigen schaduw.
"Dat is nu toch niet bepaald vreemd", hoor ik u denken.
Maar het merkwaardige is dat het licht gedoofd was.
Ik tastte volledig in het duister en toch zag ik mijn eigen schaduw.
Ik kreeg er de koude rillingen van op mijn huid.
Dat zag ik niet in het donker, dat voelde ik.
Maar ik zag wel degelijk mijn eigen schaduw.
Ik vroeg me af of ik misschien zelf mijn eigen schaduw was.
Ik begon helemaal te flippen.
Ik raakte uit mijn trance toen ik een tong in mijn mond voelde, niet mijn tong, niet de tong van mijn schaduw, maar de tong van ...
Jaaah, dat had u wel graag geweten hé!
Maar sindsdien ben ik als de dood voor alcohol in het algemeen en voor die coctails in het bijzonder.
"Straf spul", zei ik aan de barman.
Hij knikte.
"Higgs tail", zei hij, "als je van de duivel spreekt trap je op zijn staart."

Zak

Beter dan een pilletje prozac.
Het is een eeuwige lach.
Ik lach een eeuwige lach.
Mijn zwaarmoedigheid is uw ernst.

Over het begrip Ironie (uit het Grieks: εἰρωνεία (eirooneia) = geveinsde onwetendheid)
"De hoogste vorm van ironie is een geveinsd weten."