zaterdag 23 november 2019

Julie Cafmeyer


Peter Casteels schrijft in Knack over de nieuwe comedyshow Douglas van Hannah Gadsby: "Die grappen over het patriarchaat zijn mij de laatste maanden beginnen te vervelen."

Hij haalt Alex Agnew aan die de vorige show van Gadsby, Nanette, bekritiseerde in De Standaard. In dat artikel worden enkele heren gevraagd iets te zeggen over de essentie van het vak 'comedy'.

Alex Agnew zegt: "Ik heb een hekel aan die nieuwe generatie Amerikaanse woke comedians, voor wie een show een soort zelftherapie is geworden. Comedy hoeft niet grappig te zijn is daar het nieuwe motto. Nee? Wat dan wel? Comedy without jokes is listening to somebody talking, heeft de Britse comedian Frank Skinner gezegd." Toch geweldig dat Vlaanderen mannelijke comedians ter beschikking heeft die ons door citaten van andere mannelijke comedians haarfijn uitleggen wat comedy is. Een kleine bijgedachte: Hoe kun je als vrouw nadenken over comedy als mannen je steeds uitleggen wat goede comedy is?

In een interview met De Standaard zegt Sarah Vandeursen dat de redactie van het satirische programma De ideale wereld een heftige plek is. Ze ontdekt daar dat humor toch meer een mannending is. Ze krijgt het gevoel dat ze zich als vrouw harder moet bewijzen. Niet dat de mannen op de redactie seksisten zijn, het zijn toffe mannen. Maar het probleem is: Vandeursen voelt zich niet gehoord. Meer zelfs, ze zegt dat alle vrouwen gillend weglopen van De ideale wereld.

En dan nog zijn er mannen die verbaasd zijn dat vrouwen therapeutische elementen verwerken in hun comedyshow. Op zich is dat wel een goede grap.

Wat ik me wel afvraag: waar zijn de plekken waar vrouwen kunnen uitzoeken en tonen wat humor voor hen betekent? Ondertussen krijg ik telefoontjes van theaterprogrammators en redacties die klagen dat het zo moeilijk is om grappige vrouwen te vinden. Ik blijf dan een uur met hen babbelen om te bewijzen dat ik wel grappig ben. Meestal word ik nooit meer teruggebeld. In een sfeer waarin je moet bewijzen dat je grappig bent, kan geen humor ontstaan.

Als je grappige vrouwen in je tv-programma wilt, investeer dan in hen. Geef hen een diverse redactie die grappen voor hen bedenkt. Dat krijgen al die uniek getalenteerde hilarisch grappige mannen namelijk ook. Als je een grappige vrouw een podium wilt geven in het theater, schrijf dan niet op de affiche de wereldschokkende woorden: 'Vrouwen kunnen ook grappig zijn!'

Casteels nuanceert in zijn artikel: Nanette, de eerste show van Gadsby, vond hij wel indrukwekkend en geestig. Wel, ik zal eens uitleggen hoe dat komt: Gadsby neemt de vrijheid om uit te zoeken op welke manier zij zich van humor wil bedienen om haar boodschap over te brengen. Eerst inhoud, dan humor. "Wees eens grappig" doet het omgekeerde.


Ik heb gelachen om de laatste paragraaf.
De vraag is of mij dat een "male chauvinist pig" maakt.
Voor hetzelfde geld maakt het Julie Cafmeyer een grappige vrouw.

donderdag 21 november 2019

John McCarthy



Met de regelmaat van de klok verschijnt er wel weer een artikel over AI, artificiële intelligentie.
Ik begrijp al die heisa niet.
Is intelligentie niet per definitie artificieel?
(Bij deze stel ik u de geboorte van de SAI voor, de socratische artificiële intelligentie.)

zaterdag 16 november 2019

Een vroegere kunstenaar



"Als overheid zou je moeten zeggen dat je geld geeft, maar de kunstenaar niet stuurt. Als nu de indruk wordt gewekt dat de overheid zich wil bevrijden van kritische kunstenaars, zou ik een omgekeerde oproep willen doen aan de kritische kunstenaars: bevrijd u van de overheid en van het hele idee dat u aan de subsidieslurf moet hangen om te doen wat u eigenlijk wil: choqueren."
Peter De Roover.


HET WEZEN VAN SCHOONHEID IS DE VERANDERING
"Als overheid zou je moeten zeggen dat je geld geeft, maar de politicus niet stuurt. Als nu de indruk wordt gewekt dat de overheid zich wil bevrijden van kritische politici, zou ik een omgekeerde oproep willen doen aan de kritische politici: bevrijd u van de overheid en van het hele idee dat u aan de subsidieslurf moet hangen om te doen wat u eigenlijk wil: choqueren."
Een vroegere kunstenaar.

Afbeeldingsresultaat voor Vlaams belang choqueren

zondag 10 november 2019

De vooruitgangsdenker



De "Bende van de Vooruitgang", een genootschap van vooruitgangsdenkers, heeft een manifest geschreven. Dit is hun credo: "Het waren lange eeuwen, maar nu hebben we het "luilekkerland" gerealiseerd waarvan onze voorouders in de middeleeuwen droomden."


Ik - ik heb in mijn schrijven geen behoefte aan een genootschap (1) - word altijd als door een magneet aangetrokken door het woord "nu".
"Wij en u hebben het geweldig getroffen, want wij leven in het beste tijdperk ooit (tot nu toe)."
Wat is de draagwijdte van het nu?
Leef ik nu in een betere wereld dan op het ogenblik dat het manifest geschreven werd?
Stel - louter hypothetisch - dat ik een kritische opmerking zou formuleren.
"De grafiek van de vooruitgang is een stijgende lijn met pieken en dalen."
Na deze opmerking zou ik dan de volgende vraag stellen: Leeft u, niet "wij" maar "u", "u" zoals in "wij en u hebben het geweldig getroffen, want wij leven in het beste tijdperk ooit (tot nu toe)", in een betere wereld dan daarnet?
Het enige verschil voor "u" tussen "nu" en "daarnet", tussen de wereld nu en de wereld van daarnet,  is dat "u" nu kennis heb genomen van mijn kritische opmerking over het vooruitgangsdenken.
Maar goed, u bent verontschuldigd om hier dieper op in te gaan, het zijn veeleer vragen voor een filosoof.


P.S.
Had u opgemerkt dat ik de vooruitgangsdenkers stiekem een geloof heb toegedicht, het vooruitgangsgeloof?

(1) Tenzij er iemand interesse heeft in het simplistisch verbond.

woensdag 6 november 2019

Jeroen Hopster


Maarten Boudry zat gisteren in De afspraak om reclame te maken voor zijn nieuwe boek.
Over drogredenen.
Ik leerde dat er drogredenen zijn die ze zelf bedacht hebben. "De wafelijzermoraal" om een voorbeeld te geven.
Onder het motto "alles kan beter" bij deze een poging om er zelf één te verzinnen. En, al zeg ik het zelf, in het verzinnen meen ik een streepje voor te hebben op Maarten Boudry. Die is namelijk toch altijd een beetje gebonden aan de werkelijkheid.

Guilty by association (Hallo Jeroen!) was de volgende drogreden die de revue passeerde.
Vreemde quote: "soms zijn die argumenten ook wel legitiem".
Het "somsisme" en "wanneer?" zijn innig met elkaar verstrengeld. Niet soms, altijd.

"Procrastinatie" lijkt mij de drogreden bij uitstek. Het uitstellen van het denken als het om de knikkers gaat.