De bosbrosser

Bij nader inzien is het onbegrijpelijk dat ik nog geen enkel woord over de klimaatverandering heb geschreven. Iedereen heeft het er over, zelfs de nauwelijks uit de pamper gegroeide kleuter werd wel al een microfoon onder de neus geduwd om naar zijn engagement te informeren.
Hoog tijd dus om daar, welja, verandering in te brengen.
"A philosopher who is not taking part in discussions is like a boxer who never goes into the ring."
Ludwig Wittgenstein.
Een filosofische benadering van verandering.
Dat is een fundamenteel andere benadering dan een wetenschappelijke benadering.
"When you are philosophizing you have to descend into primeval chaos and feel at home there."
Ludwig Wittgenstein.


Laat het duidelijk zijn, ik ben de enige klimaatneutrale burger van de wereld.

Klimaatactivisten en klimaatnegationisten, het is allemaal één pot nat (is de nattigheid de laatste jaren toegenomen, of is dat alleen maar een idee van mij?)
Beide gaan er immers van uit dat er een "juist" klimaat zou zijn, een klimaat als referentiepunt.
Woorden als "waarheid" , "bewijs" of "ernst" kunnen alleen afgetoetst worden aan een referentiepunt, een referentiepunt dat eerst zorgvuldig werd uitgekozen.
Waarschijnlijk in alle ernst.

De reden waarom men aanneemt dat er zoiets als "waarheid", "bewijs" of "ernst" zou bestaan is de "noodzakelijkheid". We hebben dergelijke begrippen nodig omdat we anders helemaal niets meer zouden kunnen. Welke verboden of geboden zouden wij nog kunnen opleggen zonder objectieve, universele grond?
Dat is echter een bekende drogreden, in het jargon ook wel "ad necessitatem" geheten.
"Omdat het nodig is".
Wat zouden wij nog kunnen doen als we geen beroep meer kunnen doen op "omdat het nodig is"?
Er zit echter een verraderlijke twist in die redenering.
Het antwoord op die vraag is niet "niets", het antwoord is "alles".
Het antwoord "niets" is het antwoord op de vraag "Wat zouden wij nog moeten doen als we geen beroep meer kunnen doen op "omdat het nodig is"?
Ik daarentegen, ik kan alles doen.
Ik kan schaamteloos een pleidooi houden voor het bouwen van duizenden extra windmolens in dit land.
Niet omdat het moet.
Omdat het kan.
Omdat ik het wil.
Misschien dat ik zelfs eens mee ga betogen als dat het discours van de bosbrosser zou worden.