zaterdag 11 november 2017

Bart De Pauw



Grensoverschrijdend gedrag.
Iedereen rechter.
Van zodra je ook maar iets te berde brengt ben je rechter. Je oordeelt, daar kan je niet aan ontsnappen. Zelfs "niets te berde brengen" zou al beschouwd kunnen worden als een oordeel. "De feiten" zouden in die mate bezwarend kunnen zijn dat een stilzwijgen moreel laakbaar is.
Iedereen rechter.
En terecht, want iedereen heeft wel een moeder (daar kan je niet aan ontsnappen) en misschien (ik wil niet op de feiten vooruitlopen) een vrouw, een zus, een vriendin, een dochter.
Iedereen rechter.
Voor sommigen is dat moeilijk. Er zijn maar weinig feiten bekend. Voor anderen vormt dat geen beletsel om de vermeende dader openlijk te verdedigen of aan te vallen. Nochtans hoort men een oordeel te vellen op basis van de feiten. Zoals Paul Lembrechts, de gedelegeerd bestuurder van de VRT. "De feiten zijn voldoende ernstig en erg voor de betrokkenen die het hebben meegemaakt."  
Waarop deze uitspraak op zich ook een "feit" wordt, een "feit" waarop men zich weer kan baseren om een oordeel te vellen. Zoals Sven Gatz, Vlaams minister van media. "Ik ga ervan uit dat de VRT niet over één nacht ijs is gegaan."
Iedereen rechter.
"Stalking" is de aanklacht. Dat is "de rust van iemand anders ernstig verstoren". Gelukkig vroeg Kathleen Cools aan John Maes in Terzake nog even door wat dat dan precies inhield. "Oh, maar dat is een pure appreciatie van de rechter."
Als we dan toch allemaal rechter zijn is het misschien goed om dat in het achterhoofd te houden.
De rechter oordeelt niet op basis van de feiten, de rechter oordeelt op basis van zijn appreciatie van de feiten.
Die laatste zin is een mooi voorbeeld van grensoverschrijdend gedrag: de illusie opwekken dat de zin mijzelf overstijgt, dat mijn zin bepalend is.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten