zaterdag 8 juni 2013

Hannah Arendt



 http://www.demorgen.be/dm/nl/2462/Standpunt/article/detail/1648195/2013/06/08/Onze-jongens-in-Syrie.dhtml

Hallucinant, een ander woord is er niet voor. Niet voor het filmpje waarin te zien en te horen is hoe 'onze jongens in Syrië' iemand onthoofden, en al zeker niet voor de inhoud van een politierapport waarop deze krant de hand kon leggen. Want politiediensten hebben natuurlijk de heilige strijders uit België en Nederland gevolgd en gescreend, en ook veel van hun telefoons afgeluisterd.

Wat daaruit blijkt is haast het beeld van gehersenspoelde religieuze fanatici, die er mentaal in geslaagd zijn hun tegenstanders te dehumaniseren tot objecten, wier enige lotsbestemming een zo wreed mogelijke uitroeiing is. "Of dat nu met een kalasjnikov of een mes gebeurt, wat maakt het uit", zegt een van hen. "Dat zijn toch maar sjiieten en alawieten, die moeten dood."

Het is haast identiek met de houding waarmee de Rwandese genocide kon worden uitgevoerd, het is de psychologie van Srebrenica waar de Serviërs de moslims tot slachtoffer maakten, eigenlijk is het de psychologie waarmee de holocaust kon worden uitgevoerd. Eenmaal je slaagt in de banalisering van het kwade, staat niets de absolute gruwel nog in de weg, wordt het veld geplaveid voor de grofste oorlogsmisdaden, de goorste schendingen van internationaal en oorlogsrecht en het verdwijnen van iedere menselijkheid. Kunnen kelen overgesneden worden en daarover later op de dag vrolijke telefoons naar het thuisfront laten vertrekken, vanuit die ene villa waar de Belgische en Nederlandse radicalen met hun partners verblijven. Waarin ze elkaar als in de betere sekte blijven goedpraten en ondersteunen.

Hoe is het met deze kerels zo ver kunnen komen dat ze door radicale predikers en hate speech, door frustraties hier en de belofte van het heilige martelaarschap ginder, tot zo'n transformatie zijn gekomen? Het is voer voor gedragspsychologen, maar ook voor eenieder die hier met de preventie van radicalisering van moslimjongeren bezig is.

Want ook dat leer je uit de afgeluisterde gesprekken: niet alleen het neerhalen van de tegenstander tot een te verdelgen insect, maar ook de eigenwaarde van de 'strijders' die hierdoor proportioneel groeit. Van verschoppelingen in een land dat hen niet moest, zijn het plots helden in een heilige oorlog geworden. Geen wonder, en tegelijk een wat magere troost, dat de meesten onder hen dan ook nooit meer willen terugkomen.

Yves Desmet
Hoofdredacteur



Yep, het is weer van dattum.
Met de regelmaat van een klok, als u er begint op te letten is het ... euh ... hallucinant, wordt de term "de banalisering van het kwaad" gebezigd.
Dat is nochtans vreemd, vreemd omdat het niet echt duidelijk is wat we daar precies onder moeten begrijpen.

In Eichmann in Jerusalem. A Report on the Banality of Evil  omschrijft Arendt niet precies wat ze met 'banaliteit van het kwaad' bedoelt. Dat ligt waarschijnlijk aan het feit dat het boek de bundeling is van ter plekke geschreven verslagen die in vijf afleveringen in het Amerikaanse tijdschriftThe New Yorker waren verschenen. In die verslagen worstelt Arendt met het kwaad waarmee ze geconfronteerd wordt, probeert ze het gaandeweg almaar beter te omschrijven. Wie het boek leest, herbeleeft die worsteling, moet actief meedenken.[5] De term banaliteit kwam oorspronkelijk alleen in de slotzin van haar boek voor. In een later toegevoegde inleiding stelt Arendt dat "de mogelijke banaliteit van het kwaad slechts op het vlak der feitelijkheid ter sprake komt, als een verschijnsel dat onmogelijk in zijn geheel kan worden overzien".

[5] Harry Mulisch, die voor Elseviers Weekblad het proces bijwoonde, schrijft in de inleiding van de bundeling van zijn verslagen het volgende: "...het verslag van een ervaring. Een ervaring is iets anders dan een gedachtengang: zij verandert. Aan het eind er van staat iemand anders, voor een deel ook met andere gedachten, dan aan het begin" (Mulisch, 5).

http://www.serendib.be/artikels/kwaaduitgehoorzaamheidofovertuiging.htm


"De mogelijke banaliteit van het kwaad komt slechts ter sprake op het vlak der feitelijkheid."

Yep, het is weer van dattum.
"Feitelijkheid"!
Met de regelmaat van een klok, als u er begint op te letten is het ... euh ... hallucinant, wordt de term "feitelijkheid" gebezigd.
Dat is nochtans vreemd, vreemd omdat het niet echt duidelijk is wat we daar precies onder moeten begrijpen.

"Hannah Arendt stelt dat al haar geschriften slechts één beweegreden hebben: iets te begrijpen. Ze verzuimt echter de vage term 'begrijpen' te definiëren. Begrijpen betekent eigenlijk zoveel als "in bezit nemen" (anders zou het niet zo belangrijk zijn)."
Imre Kertesz, "ik, de ander".

Wat is "de banalisering van het kwaad"?
Het is "er mentaal in slagen de tegenstanders te dehumaniseren tot object".
Daarmee is "de banalisering van het kwaad" begrepen.
Heilige strijders die niet meer de mens zien, maar een sjiiet. De sjiiet als verpersoonlijking van het kwaad.
Nazi's die niet meer de mens zien, maar een jood. De jood als verpersoonlijking van het kwaad.
Iets "begrijpen" is niet zonder risico.
Het is haast als een journalist die niet meer de mens ziet, maar een religieuze fanaticus.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten