Carl Devos

Carl Devos is een vriend van mij.
Een goede vriend.

"Een artikeltje in het licht van uw twee vorige bijdrages. "Perceptie" om te beginnen en "kunnen" om te eindigen", stuurde hij een mailtje.

Dank u wel Carl.



Perceptie 26 / 05 / 2012

Dexia heeft meer centen nodig. De federale regering is verdeeld over de aanpak van de belastingsdruk. De Europese leiders draaien rondjes over de uitweg uit de Eurocrisis. Vlaanderen heeft een handvest. Maar deze week toonde vooral, nog eens, hoe belangrijk beeldvorming en perceptie is.

Een boek over Vande Lanotte werd vooral een probleem voor de nieuwsdienst van de VRT. Dat had heel veel te maken met de doordachte communicatiestrategie van Vande Lanotte, een klassevoorbeeld van framing, en met de minder doordachte communicatie van de VRT. Het verhaal is niet afgesloten, dinsdag komt er een nieuw hoofdstuk als de auteurs reageren, maar ze zullen het bijzonder lastig hebben om het oordeel dat globaal over hun boek bestaat (zonder dat de beoordelaars het gelezen hebben) bij te sturen. Zelfs al halen ze veel inhoudelijk gelijk, voor velen zullen ze als slechte verliezers klinken.
In Antwerpen is de aanloop naar oktober een hoogmis van electorale stratego. Wie voor Dewinter kiest, kiest volgens De Wever voor Janssens. Wie voor De Wever kiest, kiest volgens Dewinter voor Janssens. Het is voorlopig onbekend voor wie de kiezers van Janssens eigenlijk kiezen. Die was na weken gedwongen nadenken op een slim idee gekomen, dat hij bij zijn terugkeer introduceerde: geef het geld aan onderwijs, in plaats van aan kibbelende voetbalploegen. De concurrent die met leren jack en bijhorende zonnebril een gemediatiseerd vliegtuigreisje maakte (naar verluidt ter promotie van de regionale luchthaven), noemde dat prompt een verkiezingsstunt. Het is maar hoe je het bekijkt.
Regeerakkoord
Ook de federale regering sukkelt met haar perceptie. Die doet goed nieuws (dat er soms ook is) verbleken omdat slecht nieuws de normale slagschaduw is die deze regering afwerpt. Dat de Belgische schuldpapieren op de markt tot de betrouwbaarste worden gerekend, zegt veel over de toestand in andere landen, maar toch ook dat Di Rupo I een gevat begrotingsbeleid voert. De externe dreiging van de financiële markt is in deze doorslaggevend. Blijkbaar heeft de federale regering nood aan zo’n extern referentiepunt. Zoals een regeerakkoord.
Het regeerakkoord is altijd heilig, voor elke regering. Nog meer bij regeringen die niet meteen aaneenhangen met onderling vertrouwen en aanstekelijk enthousiasme. Zoals de federale tripartite. En de Vlaamse regering. De aanpak van de belastingsdruk, torenhoog in ons land, staat niet precies beschreven in het regeerakkoord. Dat is al zeer uitvoerig, maar het is ondanks het wereldrecord formeren behoorlijk snel geschreven. Hoewel geen enkele beslissingsbijbel het beleidsveld voor de komende jaren precies kan voorzien, is het probleem van onze belastingsdruk, of de complexiteit van ons fiscaal stelsel, zelfs bekend voor wie de lagere school afmaakt. Dus was deze uitdaging wel te voorzien, maar blijkbaar kon de formatie ze niet meer aan.
Gezien het niet netjes op papier staat, is er geen eensgezindheid over. Idem voor het afwezige relancebeleid. Dat de lonen van de bazen van overheidsbedrijven fors naar beneden moeten is voor iedereen prima, want in het regeerakkoord, maar het voorstel Magnette moet stevig in werkgroepmodus. De minister bestond er in om zijn voorstel, inclusief alle details, ‘s morgens naar alle kranten te sturen om het ’s avonds, in Terzake, zelf al vlak te nuanceren. Er kon nog overal aan gemoduleerd worden. Hij had blijkbaar bekomen wat beoogd werd: de wereld wist dat de PS fors in die lonen zou snoeien. Dat moest de interne kritiek binnen zijn partij wat afvlakken. Want de PS beseft steeds meer hoeveel de Wetstraat 16 kost. Er zit nog veel rek op de score van de Franstalige socialisten, maar die verliezen nu eenmaal niet graag, ook niet in oktober.
Zelfvernietiging
De Franstalige socialisten zijn niet de enige die wat onrust voelen. Al moet dat nieuws genuanceerd worden. Tegenwoordig is enkele anonieme of geanonimiseerde bronnen en een quote van een eeuwige dwarsligger voldoende om groot boven een artikel te koppen. Zo bracht ook de eeuwige criticus Vanhengel zijn partij weer in de problemen. Als Open VLD ergens een patent op heeft, dan is het in de zelfvernietiging. Vanhengel heeft nu eenmaal nog een rekening open staan, die maar niet vereffend raakt. Lokale verkiezingen tot inzet van de voorzitterstrijd van Open VLD maken, het was een truc die normaal door Herman De Croo werd toegepast om een voorzitter die hij niet zinde te ondermijnen.
Uiteraard hebben de Vlaamse liberalen een probleem. Zoals alle Vlaamse partijen, behalve N-VA en Groen. Wat is het verhaal van Open VLD? Die upgrade van vrijheid zal het niet doen, maar wat is het verhaal van CD&V en SP.A? Is het probleem van die partijen objectief kleiner, of zoveel kleiner, dan dat van Open VLD? Er zijn twee wezenlijke verschillen: Open VLD valt in opiniepeilingen nog lager dan die twee (maar is historisch gezien vaker kleiner dan groter dan die twee andere klassieke partijen) én in Open VLD slaan ze steeds zichzelf en elkaar in het gezicht. Niet Beke, niet Tobback maar De Croo moet zwaar in het verweer. Uiteraard heeft hij de val van Leterme II uitgeroepen en zo onrechtstreeks de uitslag van de verkiezingen van juni 2010 ingeleid, maar veel liberalen zaten zot gefrustreerd in Leterme II, de regering van de stilstand. Di Rupo I was op dat vlak stukken beter: er gebeurde tenminste iets. De vraag is alleen of dat nu niet stilaan aan het stilvallen is, zo voor de zomermaanden en lokale verkiezingen. Dat kan – kan - voor elk van die Vlaamse regeringspartijen behoorlijk schadelijk zijn.
Carl Devos
(De auteur is politoloog aan de Gentse universiteit.)
http://opinie.deredactie.be/2012/05/26/perceptie/