Niet toevallig was het gisteren Valentijn...
Ah... de romantiek...
De liefde...
De vriendschap...
De bloemetjes...
De bijtjes...
Schopenhauer...
Au, dat deed pijn.
Terug in de harde werkelijkheid.
"Alle waarheid doorloopt drie stadia: allereerst, wordt hij belachelijk gemaakt, ten tweede wordt hij krachtdadig tegengewerkt en ten derde wordt hij geaccepteerd als vanzelfsprekend."
De romantiek was een reactie op het "objectieve" van de Verlichting.
Het alternatief was het "subjectieve".
Geen plaats voor "waarheid".
Take it or leave it.
In Poe's tijd zag men het heelal als een gesloten systeem dat wordt bestuurd door de natuurwetten, waarvan de wet van de zwaartekracht de belangrijkste is. In zo'n mechanistisch en gedetermineerd 'clockwork universe' heeft de mens echter geen vrijheid van denken en handelen meer. Als uiterste consequentie verliezen ook begrippen als wilsvrijheid, verantwoordelijkheid, schuld en boete hun betekenis, want de mens is slechts een minuscuul radertje dat meedraait in de universele klok die alles omvat. In de godsdienst bestaat overigens ook zo'n levensbeschouwing, de predestinatie, waarin het menselijk handelen evenmin betekenis heeft, omdat bij de Schepping de hele geschiedenis al is vastgelegd.
Als reactie op dit fatalistische wereldbeeld ontstond aan het einde van de 18e eeuw de Romantiek, waarvan Poe de meest radicale vertegenwoordiger is. Zijn afschuw van het 'clockwork universe' is zichtbaar op veel plaatsen in zijn vroegere werk, waar klokken en de zwaartekracht gruwelijke gevangenissen blijken te zijn. ('De Put en de Slinger'; 'Het Masker van de Rode Dood'; 'De Val van het Huis Usher'; 'Een Netelige Situatie'; 'Afdaling in de Maalstroom', enz). Poe besefte echter dat een radicaal andere visie nodig was om het probleem werkelijk op te lossen; iets waarop hij jarenlang heeft gebroed.
A clockwork universe.
Ik hoef dat niet.
De klok tikt.
Als de klok een beetje tikt, tikt de klok. Tik Tok.
Als de klok een klein beetje tikt, tikt de klok. Tik. Tok.
Als de klok een heel klein beetje tikt, tikt de klok. Tik. Tok.
Ik ben de klokkenluider: "Tikt de klok of tikt ze niet?"
paradigma:
De klok tikt niet.
Als de klok een beetje niet tikt, tikt de klok. Tik. Tok.
Als de klok een klein beetje niet tikt, tikt de klok. Tik. Tok.
Als de klok een heel klein beetje niet tikt, tikt de klok. Tik. Tok.
een kranige blogoma:
http://www.fluweelbloem.nl/?p=1269
hinkelen
Deze week afwezig geweest op mijn site. Overdag te heerlijk weer om binnen te zijn en ’s avonds vaak teveel last van mijn rug om achter de computer plaats te nemen. Maar nu is het minder warm en met het raam wijd open is het boven heerlijk. Ton is net terug van een potje biljarten met Henk. We zijn heel sportief geweest deze week want we hebben ook twee keer gebridged. Heerlijk in de tuin. En ik heb genordicked, maar dat was niet zo’n succes. Mijn lijf wil gewoon rust. En dan is het heerlijk als je, net als vanavond, voor het avondeten bij iemand kan aanschuiven. Want Ton drinkt nu ’s morgens een espresso en ’s middags een glaasje water, het weer mogen eten zal nog lang op zich laten wachten. Hoewel, je weet het met deze man nooit. Hij kan aardig verrassend om de hoek komen.
Vanmiddag heb ik in de tuin een oude verzamelmap door zitten kijken en vond leuke gedichten die ik ooit gemaakt had en allerlei schrijfideeën die erom vragen gebruikt te worden.
Had ik het een tijdje over pinkelen, nu las ik een gedicht waarin ik het hinkelen heb gebruikt. Ik vond dat altijd heel leuk om te doen. eerst de hinkelbaan tekenen, een steentje of een scherf van een rode stenen bloempot zoeken en dan volgens de regels op één been en op twee de hinkelbaan afleggen. Dat beeld heb ik gebruikt om het maken van een gedicht te verbeelden (1997).
HINKELEN
dichten voelt als hinkelen
met twee benen op de grond
dan, balancerend op één been
soms word je gedwongen
een zijsprong te maken
om een weggeworpen idee
weer op te rapen
een laatste keer bukken, draaien
snel met het goede woord naar af
blij als een kind leg ik het voor je neer
In het boek ‘Verborgen wijsheid van oude rijmen’ staat over het hinkelen geschreven: ‘bij het hinkelen wordt een scherf in een hok geworpen, telkens één hok verder, door een kind dat vóór het eerste hok, aan de buitenkant staat. Daarna moet dat kind, van hok tot hok hinkend, de scherf gaan terughalen, zonder op strepen te trappen, want dan is men ‘af’ en moet de opgave overdoen, als men weer aan de beurt is. Wat stelt dit voor?
Het is de reïncarnatie der ziel, haar terugkeer in telkens eenander stoffelijk lichaam of ‘hok’. Want dit denkbeeld der zielsverhuizing was bij onze heidense voorouders een vanzelfsprekend weten ( het werd door de R-K kerk in de vijfde eeuw der christelijke jaartelling officieel afgeschaft!). elke keer dat de ziel in de spiraalgang terugkeert, brengt zij haar verworvenheden mee uit het vorige leven, en zo gaat zij voort naar de volmaking. Wie veel wijsheid verworven heeft, valt reeds als kind op, en wordt de gekozen leider der levenden…
… In het hinkelspel is het hinkelende kind die engel of geleidevogel, die behoort tot de wereld der eenheid en daarom op één been zich voortbeweegt. Deze brengt de ziel in haar nieuwe lichaamstehuis: de scherf in het hok. En dan gaat zij de ziel terughalen bij het sterven… om uiteindelijk het geluk te bereiken en het verblijf der volkomen vrijen: het einddoel van de ontwikkelingsgang van de ziel.
Zie hier de spiraalgang van het leven die ook op het ganzenbord wordt uitgebeeld. Ik ben me dat nooit bewust geweest en ik denk niemand van ons die dat als kind (of volwassene) heeft gespeeld. Maar het is leuk daarover te lezen.
en als wummah, als we oud zijn, nog eens te doen.
http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2012/02/14/over-skepp-wanneer-wetenschap-een-ideologie-wordt?page=1
U gaat het niet geloven!
Ik ben het eens met Etienne Vermeersch!
(Misschien vind ik nu gemoedsrust)
"De grens tussen wetenschap en pseudowetenschap valt dus niet scherp te trekken. Desalniettemin blijft het onderscheid zinvol. Ook de grens tussen volwassenheid en onvolwassenheid is niet scherp; toch is dat onderscheid nuttig."
Ik ben het eens met laatste deel van de stelling (niet te radicaal zijn in de eensheid).
Ik ben nog een kind.
Als ik u was zou ik dan vragen "Hoe maakt u dat onderscheid"?
Daar zou ik dan op antwoorden "IK maak het onderscheid, IK bepaal het criterium dat als onderscheidende factor zal gehanteerd worden."
En u?
http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2012/02/14/over-skepp-wanneer-wetenschap-een-ideologie-wordt?page=1
U gaat het niet geloven!
Ik ben het eens met Etienne Vermeersch!
(Misschien vind ik nu gemoedsrust)
"De grens tussen wetenschap en pseudowetenschap valt dus niet scherp te trekken. Desalniettemin blijft het onderscheid zinvol. Ook de grens tussen volwassenheid en onvolwassenheid is niet scherp; toch is dat onderscheid nuttig."
Ik ben het eens met laatste deel van de stelling (niet te radicaal zijn in de eensheid).
Ik ben nog een kind.
Als ik u was zou ik dan vragen "Hoe maakt u dat onderscheid"?
Daar zou ik dan op antwoorden "IK maak het onderscheid, IK bepaal het criterium dat als onderscheidende factor zal gehanteerd worden."
En u?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten