Vandaag heb ik een journalist van Humo op bezoek gehad.
Ja,ja, ik word een B.V.
De zeven hoofdzonden.
U begrijpt wellicht dat het een kort interview is geworden.
Om toch maar iets te kunnen publiceren vroeg Humo naar mijn favoriete onenightstand.
Dat is zonder twijfel Margot Vanderstraeten.
Wat een mokkel! Zo'n hete doos! Ik ken geen geiler wijf dan Margootje capootje.
Ik spreek uit ervaring.
De Humo journalist heeft nu nog altijd kramp in zijn vingers. De arme kerel kon nauwelijks volgen met schrijven toen ik mijn seksuele strapatsen met Margot Vanderstraeten uit de doeken deed. Zijn tong hing uit zijn mond, al weet ik niet of dat van de inspanning was of eerder een soort Pavlov reactie.
"Man, man, man", zei hij telkens weer. En maar pennen. "Man, man, man".
Uiteraard kan ik hier moeilijk de saillante details weergeven, dan zou de primeur van Humo volledig de mist in gaan. Laat mij het behoedzaam uitdrukken als de nacht (en nog een groot stuk van de dag ) waarin de meest perverse fantasieën van Herman Brusselmans werkelijkheid worden. Dan weet u het wel zeker.
We moeten daar overigens niet hypocriet over doen, een onenightstand heeft alleen te maken met seks. Rauwe seks. Rauw is lekker. Daar zijn zowel de gezonde omnivoor als de gezonde vegetariër het over eens.
Margot Vanderstraeten is rauwe seks. Verstand op nul en loos gaan.
Over loos gaan gesproken. Laveloos. Margot had een paar glaasjes op. Sindsdien heb ik alle vertrouwen in de wetenschap verloren. Ik geloof geen fluit van die wetenschappelijke studies die zogezegd aantonen dat alcoholgebruik een negatieve invloed zou hebben op het libido. "Eerst zien en dan geloven" is mijn motto. En ik heb het gezien.
Laat mij u eens verwennen lieve lezer.
NEE, zo bedoel ik het niet!
Wat ik niet aan Humo verteld heb zal ik hier wel vertellen om u te bedanken voor uw trouw.
Mijn onenightstand eindigde een klein beetje in mineur.
"Jij bent helemaal het einde", zei Margot eindelijk uitgeput, "jij bent absoluut de max".
"Jij bent een meesteres van de ironie", wuifde ik het compliment weg.
Maar dat had ze niet echt begrepen.
Toen werd het toch een beetje te kinky voor mij.
Noot: Kan iemand mij het adres van Margot bezorgen?
Ik ben zinnens haar een excuusbriefje te sturen.
Haar dwingen om naar zichzelf te kijken als het ware.
(Ter herinnering: Zij IS mijn favoriete onenightstand.)
Het al te flauwe excuusbriefje van Sien Eggers
− 16/02/12,
07u55
Racisme mag nooit getolereerd worden, ook niet van dronken
actrices. Margot Vanderstraeten is schrijfster en journaliste.
-
Jammer dat Véronique Boubane haar klacht terugtrekt; en dat er in de theaterwereld niemand is – of ik moet hem/haar hebben gemist – die aan Sien Eggers duidelijk maakt dat haar discriminerend gedrag onacceptabel is
M is een zwarte poetsvrouw; ze werkt in het wit. Officieel heet M een thuishelpster, maar aan het tooien van de taal doet ze niet. Wel tooit ze haar hoofd: elke week draagt ze een andere pruik in een andere kleur, en soms moet ik haar echt van top tot teen bekijken om zeker te weten dat zij het is, die daar in mijn keuken staat.
Onlangs sprak M mij aan over een supermarkt in onze buurt. Ze zei dat ze daar meestal ging winkelen. Niet omdat ze daar zo graag naartoe wil. Wel omdat het om een praktisch adres gaat: vlakbij haar huis.
Als het van M afhing, zou ze haar boodschappen liever elders doen. Want dat de caissières in deze supermarkt - die niet tot een keten behoort, maar een familiezaak is - racistisch zijn. En of ik dat dan nog nooit heb opgemerkt?
Wat?
"Dat de caissières weigeren om klanten van zichtbaar vreemde origine aan te kijken. Dat ze erg hun best doen om ons te negeren, behalve als het om onze handtas gaat: aan vrouwen zoals ik vragen ze systematisch om die te openen, ter controle op gestolen waren. Sommige caissières nemen het geld dat ik hen overhandig gewoon niet aan, weet je dat? Ze wachten tot ik het heb neergelegd. Ze willen mijn hand niet aanraken. Hetzelfde gebeurt als ze me geld moeten teruggeven. Er is er daar eentje, een wat oudere, die het geld echt op de kassaband smijt."
Neen dus. Ik had het nooit gemerkt. Tot ik met haar meeging, en achter haar aanschoof. Toen moest ik helaas vaststellen dat ze gelijk had. Een Turkse vrouw onderging overigens exact hetzelfde lot.
M is een mondige burger, met veel zelfvertrouwen.
Deze eigenschappen helpen haar zeker in het dagelijkse leven. Toch gaat ze, onder meer door deze zelfredzame karaktertrek, aan de ernst van de zaak voorbij: het subtiele mechanisme van vernedering dat in deze Antwerpse supermarkt wordt toegepast, is vernietigend. En het tolereren ervan is onaanvaardbaar.
Juist mondige mensen als M kunnen dit soort uitingen van alledaags racisme aankaarten. Sterker: ze zouden er keer op keer een probleem van moeten maken. Want waarom werkt M, die bijzonder verstandig en daadkrachtig is, voorlopig als poetsvrouw? En waarom zal ze pas volgend jaar weer gaan studeren, toerisme? Onder meer omdat onze sociale orde haar, willens nillens, een intellectueel inferioriteitsgevoel heeft aangepraat?
De kans is groot dat ook Véronique Boubane een mondige en zelfverzekerde vrouw is. Boubane is de ex-miss België-kandidate die een racismeklacht tegen Sien Eggers indiende, en die, na het verkrijgen van een flauw en onvolwassen excuusbriefje van de actrice, haar klacht toch weer introk.
Zogenaamd progressief
Het is, in het breder kader van onze pluralistische democratie, betreurenswaardig dat Boubane niet langer een punt maakt van de discriminerende uitspraken van Sien Eggers. In datzelfde kader is het verwerpelijk dat bepaalde, zogenaamde progressieve stemmen uit het 'theatermilieu' het nodig achten om voor Eggers in de bres te springen. Wie dit doet, relativeert een discriminerende daad die onder geen enkel beding gerelativeerd mag worden. Racistische uitingen moeten altijd geproblematiseerd worden. Zelfs als ze door drank worden gestuurd. De ontkenning of afzwakking van racisme is op zich een racistische uitlating.
Het grote verschil met pakweg een halve eeuw geleden is immers dat raciale onderdrukking vandaag niet meer openlijk beleden wordt. Openlijk racisme wordt afgewezen. En juist daardoor heeft racisme, dat waarschijnlijk inherent is aan de mens, zich andere gedaanten aangemeten. Racisme schuilt vandaag, net als seksisme, vooral op verdoken en impliciete wijze in het dagelijkse leven. Je kunt er de vinger meestal niet op leggen.
In deze evolutie schuilt natuurlijk een gevaar. Alles wat impliciet is, is moeilijk vast te grijpen. En dus ook moeilijk te bestrijden en te bestraffen.
Daarom is het essentieel om iedere keer op te komen tegen elke systematische -bewuste en onbewuste - onderwaardering van diegene die niet beantwoordt aan de vertrouwde, veilige, maatschappelijke norm. Daarom is het jammer dat M geen klacht indient bij de supermarkt in kwestie; dat Véronique Boubane haar klacht terugtrekt; en dat er in de theaterwereld niemand is - of ik moet hem/haar hebben gemist - die aan Sien Eggers duidelijk maakt dat haar discriminerend gedrag onacceptabel is.
Racisme, incidenteel en structureel, mag niet beschouwd worden als louter een ideologie die eventueel gekenterd kan worden met flauwe excuses of met uitspraken à la 'ik ben geen racist maar...' Racisme is een complex proces dat, soms zonder dat we het doorhebben, in allerlei routinepraktijken van het dagelijkse en nachtelijke leven sluipt. Hoe meer klachten er ingediend worden, hoe groter de kans dat de samenleving, ook structureel, gedwongen zal worden om naar zichzelf te kijken.
Noot: De naam van de supermarkt kan op aanvraag verkregen worden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten