zaterdag 25 februari 2012

Leo Neels



Vandaag gaat u zelf een tekst schrijven.
Echt waar, ik meen het.
Ik heb namelijk geen inspiratie.
Ik geef u alleen het begin en de ingrediënten.
Ik geef u het begin niet om u in een bepaalde richting te duwen, dat zou ik niet durven.
Maar als u een sprookje gaat schrijven, dan is het toch handig om te weten dat een sprookje begint met "Er was eens..."


http://www.mediakritiek.be/index.php?page=217&detail=1405

Van de prins geen kwaad (maar nieuws brengen wel)

23-02-2012 00:00:00
Het heeft hem boze commentaren gekost en enkele tientallen abonnees, maar Peter Vandermeersch houdt voet bij stuk: natuurlijk moest zijn krant wel het nieuws meegeven over de hersenscan van prins Johan Friso.
NRC Handelsblad, de krant die ik sinds ruim anderhalf jaar leid, kwam de voorbije dagen in een mediastorm terecht. Reden: we publiceerden zaterdag op de voorpagina van de krant… nieuws. Dat betrof de gezondheidstoestand van prins Johan Friso, de tweede zoon van de Nederlandse koningin Beatrix, die vrijdagmiddag ernstig gewond raakte bij een ski-ongeval in Oostenrijk. Een journaliste van onze krant, Jannetje Koelewijn, was die vrijdag toevallig in Oostenrijk, samen met haar man, een neurochirurg die in Innsbruck een cursus kwam geven aan collega's.
Jannetje deed wat van elke journalist verwacht wordt. Ze ging op onderzoek naar de feiten. 'Ik zou een dweil zijn als ik niet probeerde om meer aan de weet te komen', zegt ze daarover achteraf. Klopt. Ik zou haar ook een dweil hebben gevonden als ze dat niet had gedaan.
Jannetje, die zich ten overstaan van haar bronnen duidelijk identificeerde als journaliste, boekte resultaat. Los van de Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) - in Nederland een machtig orgaan dat alle nieuws over de koninklijke familie probeert te kanaliseren - kwam ze in contact met een Oostenrijkse arts die haar openheid van zaken wilde geven. Neen, de prins had geen schedelbasisfractuur, zoals breed werd getoeterd in de media. Maar er waren ernstige zorgen over het gebrek aan zuurstof waaraan de patiënt had blootgestaan. Dat was nieuws.
Nieuws dat ons op de redactie van de krant vanzelfsprekend voor een journalistiek dilemma plaatste. Publiceren we, dan schenden we de privacy van de patiënt, en werken we mogelijk mee aan de schending van het medisch beroepsgeheim. Publiceren we niet, dan laten we na wat we claimen te doen: met onze journalistieke methodes proberen de waarheid over relevante zaken zo genuanceerd mogelijk aan het licht te brengen. All the news that's fit to print, staat er dagelijks op mijn grote voorbeeld, The New York Times.
De vraag of het nieuws over prins Johan Friso fit to print was, hangt natuurlijk erg samen met de relevantie ervan. Mijn Nederlandse ex-collega van NRC, Daniela Hooghiemstra, betoogde gisteren op deze plek over de koninklijke familie in Nederland: 'De gevoelens over de koninklijke familie gaan dieper dan menigeen durft toe te geven. Geloof Nederlanders nooit als zijn hun koninklijke familie onbelangrijk noemen. (...) Achter hun onverschilligheid gaat brandende nieuwsgierigheid schuil en hun 'kritische houding' verhult onverklaarbare, diepe liefde.' Terecht heeft ze het over de 'slaafsheid' in de berichtgeving over het koninklijk huis.
Die grote liefde en belangstelling voor de Oranjes in Nederland betekenden dat het nieuws over de gezondheidstoestand van Johan Friso vanzelfsprekend relevant was. We oordeelden dus dat onze journalistieke opdracht en het algemeen belang het zwaarst wogen. En publiceerden. Heel eenvoudig, omdat ik het als mijn hoogste opdracht beschouw onze lezers zo snel, betrouwbaar en genuanceerd mogelijk te informeren.
Wisten we dat we met de publicatie lezers tegen de haren in zouden strijken? Vanzelfsprekend (er volgden honderden boze mails en brieven). Wisten we dat we boze en ontgoochelde abonnees zouden verliezen? Natuurlijk (inmiddels tellen we een honderdtal opzeggingen). Wisten we dat we de boosheid van de RVD over ons zouden laten neerdalen? Ja.
Maar de redactie van NRC Handelsblad reageerde zoals een uitstekende krantenredactie dat doet. Nieuws vergaren, controleren, wegen en genuanceerd in de krant brengen.
Het was een redactie die vrijdag net niet in de ban was van het koninklijk 'delirium' - dixit Hooghiemstra in diezelfde opiniebijdrage - dat Nederland in zijn ban had. Een delirium dat blijkbaar verstikkend werkt op normale journalistieke reflexen en zeden.
Auteur: Peter Vandermeersch

De ingrediënten van het artikel zijn
Peter Vandermeersch
Leo Neels
Yves Desmet
en last but not least de onvermijdelijke Jef Vermassen.
"De cautie is de mededeling aan een verdachte dat deze het recht heeft om te zwijgen.
Deze cautie is gebaseerd op het recht van verdachten om te zwijgen en om zichzelf niet te incrimineren. Het doel ervan is om te voorkomen dat een verdachte ongewild meewerkt aan zijn eigen veroordeling.
Men heeft echter niet het "recht om een leugen te vertellen". Wanneer men dus geen gebruik van het zwijgrecht wenst te maken, wordt men geacht de waarheid te vertellen."
http://nl.wikipedia.org/wiki/Cautie_(strafrecht)


https://docs.google.com/open?id=0BzrlzA4RJv1xU3RkSlo5MDZRQ0dmMG9tNVZXc0J3UQ
https://docs.google.com/open?id=0BzrlzA4RJv1xN1FSY3ROc19RQXVfSzJxUkZkV0VRZw
https://docs.google.com/open?id=0BzrlzA4RJv1xOTRPMUhGQzJTNmVEV1dzdGpkaEU0UQ

Uw inzendigen kunnen verstuurd worden naar
ventjetutlatee@gmail.com

Indien uw artikel "fit to print" is (wat zou ik dat graag hebben!) zal het gepubliceerd worden.
CAUTION: You have the right to remain silent. Anything you say or do can and will be held against you in a game of chess.
@yves: er bestaan geen zekerheden, dat is een waarheid als een koe.
P.S. De hoofdredacteur zal autonoom beslissen en er zal geen correspondentie over de beslissing gevoerd worden.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten